نویسنده: دبی لین الیاس

بکی شارپ و بهترین دوستش آملیا سدلی یتیم هستند. بکی تنها، بی‌خانمان، کثیف و دور افتاده، حتی مجبور می‌شود پرتره‌ای از مادرش را که توسط پدرش کشیده شده، بفروشد - یکی از معدود دارایی‌های او. آملیا خیلی بهتر نیست. علیرغم آغاز غم انگیزشان در جهان، آنها تحصیلات عالی، آداب و رسوم آموخته اند و اکنون به لطف مدرسه دخترانه خانم پینکرتون، پرورش یافته اند. با داشتن این دارایی‌ها به دنیایی می‌روند که در آن به زودی متوجه می‌شوند که ثروتشان تغییر می‌کند - تا حد زیادی به لطف بکی که به وضوح یک جوینده طلا است که حاضر است برای رسیدن به آنچه می‌خواهد دست به هر کاری بزند.

ویژگی های فوکوس حق چاپ عکس

بکی به لطف ظرفیت یادگیری زبان، زیبایی آلابستر و ذهن کوچک متعهد و حیله گرش، بهتر از بسیاری از دختران روز نمایش می دهد - به خصوص وقتی صحبت از بالا رفتن از نردبان اجتماعی و ایجاد مکانی برای خود (با همراهی آملیا) در میان باشد. نخبگان - حتی اگر این افزایش تا حد زیادی به لطف همدستی او با لردها و دوک ها باشد. با این حال، جای تعجب نیست، وقتی با زنان دیگری برخورد می کنیم که بینی خود را به سمت کسانی که سعی می کنند خود را به عنوان چیزی که نیستند جلوه دهند، منصفانه نیست. در این صورت اشراف و ثروتمند به دنیا آمدن.

این قطعه اپیزودیک که از طنز دوران جنگ ناپلئونی ویلیام میک پیس تاکری اقتباس شده است، بسیار پیچیده است و نمی‌توان آن را در 137 دقیقه نمایشگر بدون کوچک‌تر کردن شخصیت‌ها و به‌شدت از بین بردن تعداد زیادی از طرح‌های فرعی در رمان، جمع‌آوری کرد. تاکری در نگاه کنایه آمیز و اغلب طعنه آمیز به اشراف مهارت داشت، و در حالی که در رمان خوب خوانده می شود، در فیلم گم می شود. متیو فالک و جولیان فلووز، فیلمنامه نویسان با اقتباس از این رمان کوتاهی می کنند و از سناریوها و شخصیت پردازی های بی شماری استفاده می کنند که یادآور یکی از قطعات کلاسیک دوره حماسی همه دوران ها - «بر باد رفته» است. همین امر به حدی است که کاملاً انتظار می رود که رت باتلر در هر زمان روی پرده ظاهر شود و بکی ریس ویترسپون در حال حل شدن در چهره ای تازه از سنگ دیگر، چهره ویوین لی در نقش اسکارلت باشد. متأسفانه، شخصیت‌پردازی‌ها نیز رنگ پریده هستند - و هرگز بیشتر از بکی که قلبش بسیار بیشتر از آنچه شخصیت در ابتدا نوشته شده بود، ایجاد می‌کند که منجر به نتیجه‌ای مبهم و گیج‌کننده می‌شود.

ریس ویترسپون در نقش بکی ایفای نقش می‌کند و در حالی که زیبایی طبیعی خودش به خوبی با شخصیت سازگار است، نمی‌تواند شخصیت چندوجهی بکی را منتقل کند و تنور طعنه‌آمیز کار را از دست می‌دهد. احتمالاً به دلیل نوشته‌های درهم‌آلود فالک و فلووز، ویترسپون با این وجود از نشانه‌هایش غافل می‌شود و یا در هر صحنه‌ای جای خالی به جا می‌گذارد یا یک بی‌گناهی نامناسب دخترانه از خود بیرون می‌دهد. جاناتان ریس مایرز در نقش جورج آزبورن، همسر آملیا، به نظر می رسد که با بازی خود گم شده است، و هرگز شخصیت، انگیزه ها یا ویژگی های خود را به وضوح مشخص نمی کند، که این نیز بر کاستی های فیلم می افزاید. رومولا گارای در نقش آملیا تا حدی توهین آمیز است. از سوی دیگر، گابریل بایرن در نقش مارکی استین در سایه، برداشتی جذاب و جالب از شخصیت خود ارائه می‌کند تا جایی که شما را وادار می‌کند برای زمان بیشتری در صفحه نمایش التماس کنید. بیرن در کنار تاریکی و خطر، تنها بازیگری است که در اینجا بیننده را درگیر می کند و او را به داستان می کشاند، که متأسفانه به دلیل کاستی های بقیه بازیگران منجر به ناامیدی می شود. و جیم برادبنت، که ما همیشه از او برتری می بینیم، در اینجا تنها به ارائه یک برداشت متوسط ​​از بازرگان، آقای آزبورن تنزل داده است.

این فیلم به کارگردانی میرا نیر، اگرچه به لطف صحنه‌ها و لباس‌ها از نظر ابعاد مجلل، پیچیده و گیج‌کننده است. و در حالی که توجه او به جزئیات باشکوه است، به جای تلاش بیشتر برای جزئیات دوره بصری، باید مراقبت بیشتری برای توسعه شخصیت ها و تیزتر کردن زمینه فیلم انجام می شد.

ستاره های واقعی این پروژه، کارگردان های هنری سام استوکس و لوسیندا تامپسون، و طراح صحنه و لباس بئاتریکس آرونا پاستور هستند. شکوه و عظمت کار آنها باعث می شود فیلم از نظر بصری خیره کننده و بیش از دلپذیر باشد.

ریس ویترسپون: بکی شارپ رامولا گارای: آملیا سدلی گابریل برن: مارکیز استین جاناتان ریس مایرز: جورج آزبورن جیمز پورفوی: رادون کرالی

به کارگردانی میرا نیر. نوشته متیو فالک و جولیان فلوز بر اساس رمانی از ویلیام میکپیس تاکری. دارای رتبه PG-13 (137 دقیقه)