نویسنده: دبی لین الیاس

وقتی به مارک روفالو فکر می‌کنم، کلمات با استعداد، راحت، خنده‌دار، خوب، وفادار، گویا، درگیر، فداکار و پرشور بلافاصله به ذهنم می‌آیند. او با فراز و نشیب هالیوود بیگانه نیست و بارها و بارها خود را به عنوان یک بازیگر کارکشته جلوی دوربین ثابت کرده است. اما حالا روفالو یک استعداد پنهان، یک اشتیاق پنهان را نشان می دهد. رافالو با SYMPATHY FOR DELICIOUS پشت دوربین می رود تا کاری که ده سال علاقه او بوده را کارگردانی کند. رافالو با فیلمنامه ای که توسط دوست دیرینه و همکارش، کریستوفر تورنتون نوشته شده است، استعداد خود را به عنوان کارگردان با فیلمی با لنز زیبا، ویرایش شده و از نظر احساسی نیروبخش که قدرت شور و شفقت را نشان می دهد، به اثبات می رساند.

Dean O'Dwyer با نام مستعار Delicious 'D' یک دی جی پرشور است. تلاش برای یافتن جایگاه خود در مدار موسیقی زیرزمینی، چندی پیش نامی بود که همه او را می شناختند و می خواستند. اما یک تصادف با موتور سیکلت باعث شد که او فلج شود و ویلچر بنشیند و او را از کانون توجهات دور کند و او را در یک مارپیچ رو به پایین به جهنمی عاطفی بفرستد که ممکن است هرگز از آن بهبود نیابد.

پدر جو روزلی یک کشیش فداکار و پرشور شماست که چیزی جز نجات دنیا نمی خواهد. پدر جو که ماموریت کوچک خود را در Skid Row در لس آنجلس باز می کند، روزانه صدها نفر را تغذیه می کند در حالی که تلاش می کند برای افراد بی شماری کمک و مسکن بیابد. اما مهمتر از همه، پدر جو به قدرت دعا، قدرت ایمان و این باور تزلزل ناپذیر به قدرت خداوند متعال (هر کسی که باشد) معتقد است و می تواند همه را شفا دهد - از نظر عاطفی، معنوی، مالی و جسمی.

دین تا حدودی یک پروژه حیوان خانگی برای پدر جو است که پتانسیل دین را می بیند. او همچنین خشم و افسردگی را در دین می بیند و او را تشویق می کند که خدا را پیدا کند، با خدا صحبت کند، از خدا برای شفای ستون فقراتش دعا کند تا روزی دوباره راه برود. دین، شفای ایمان را به‌عنوان یک تختخواب رد می‌کند، به‌ویژه پس از شرکت در یک احیای شفابخش که در آن بشارت‌دهنده از او عبور می‌کند و نادیده می‌گیرد. دین که از درون خشمگین است، از نظر درونی خود ویرانگرتر می شود، اما در یک لحظه نسبت به مرد بی خانمان مسنی که در خیابان با درد و به شدت بیمار است، دلسوزی نشان می دهد. هنگامی که دین با خیال راحت مرد را لمس می کند، گرمای تب مرد را در دستش احساس می کند، آنقدر داغ است که باید عقب بکشد. با غلت زدن، او در نهایت مرد را تنها می گذارد و او را به عنوان یک خاطره فراموش شده نادیده می گیرد.

اما روز بعد، ردیف پر از صحبت از شفای این مرد است. تب از بین رفته است، درد پاهای متورم تاول طبیعی است. او درمان شده است. پدر جو این را به عنوان یک معجزه می بیند و دین را مردی می بیند که معجزه را انجام داده است. تلاش برای متقاعد کردن دین مبنی بر اینکه او صاحب این قدرت شفابخش است چیز دیگری است.

پدر جو دین را هل می‌دهد و او را هل می‌دهد تا هدیه‌اش را با آنهایی که کمتر خوش شانس‌تر هستند تقسیم کند. در نهایت، استدلال‌های متقاعدکننده پدر جو و تهیه یک اتاق متل و پول بنزین، دین را جلب می‌کند و او شروع به انجام کار لرد می‌کند. یا کار پدر جو است؟ پول در جریان است و مردم برای درمان هزینه می کنند. با این حال دین هیچ کدام را نمی بیند. چیزی که دین می بیند فرصتی است تا با برگزاری یک کنسرت به عنوان دی جی، عزت نفس خود را بازیابد. متأسفانه او به دلیل معلولیت با ظلم و تبعیض از سوی باشگاه مواجه می شود. اما همانطور که می گویند، خدا به روش های مرموز کار می کند و زن جوانی به نام آریل به کمک دین می آید. معلوم شد که کار قبلی او را می‌داند و به فردی با مهارت‌های او در گروهش نیاز دارد. با پیشنهاد دین و آزمون آزمایشی، آیا این می تواند استراحتی باشد که او منتظرش بوده است؟

دين در ملاقات با گروه و مرد جلوي آنها، The Stain، خود را در چند جهت كشيده مي‌بيند. پدر جو دین را به‌عنوان گاو نقدی خود می‌بیند، اما بدون غرامت پولی به سمت دین می‌رود، در حالی که زمانی که The Stain قدرت‌های شفابخش دین را می‌بیند، او را به عنوان ناجی و قطار پول برای گروه می‌بیند، با یک روز حقوق برای دین. و البته دین به دنبال پول می رود. اما آیا این انتخاب نجات او خواهد بود؟ آیا دردی را که هنوز او را می خورد درمان می کند؟ یا باید برای این 'موفقیت' به پایپر پرداخت کند؟ آیا او با رستگاری نهایی روبرو خواهد شد؟

دین کریستوفر تورنتون….خب، یک نگاه به چشمانش می‌اندازد و تو را دارد، قلاب، خط و سینک. او بلافاصله شما را به روان دین، قلب زخمی او می کشاند. شما از دست دادن دین، سردرگمی با هیاهوی روانی مذهبی را احساس می کنید. همه جنبه های دین به لطف عملکرد پرشور و صادقانه تورنتون در درون شما طنین انداز می شود. به ویژه قابل توجه این است که فراموش می کنید که دین روی ویلچر است. این واقعیت که شخصیت (و تورنتون) از کار افتاده است، در پس زمینه ناپدید می شود زیرا بزرگترین ناتوانی و چالش دین به قلب و کد اخلاقی خودش تبدیل می شود. شور - و شفقت - که تورنتون به نقش می آورد و فیلم ثابت می کند که او یک معامله واقعی است.

در مورد روفالو و بازی او در نقش پدر جو - جالب و جذاب. روفالو این امتیاز را به جو می دهد که استعاره ای از شیطان، گناه، فساد است. روش های او خالص نیست. طمع او را می بلعد. اگر هیچ چیز دیگری، آنچه بلافاصله به سطح SYMPATHY FOR DELICIOUS سرازیر می‌شود این است که پول ریشه همه بدی‌ها است، زیرا می‌بینیم که شر ناشی از طمع پولی و میل به رضایت از خود و تحسین در برابر چشمان ما آشکار می‌شود. هیجان عصبی که رافالو به شخصیت می آورد لایه هایی از بافت عاطفی و احساس گناه ناگفته ای را اضافه می کند که ناگهان به طمع و کینه و سپس، امیدواریم، رستگاری ناپدید می شود. تماشای قوس روفالو بسیار جذاب است. جالب اینجاست که چون روفالو در کارگردانی فیلم بسیار مشارکت داشت، برای راهنمایی و کمک به بازیگری و اجرای پدر جو، به لورا لینی همبازی اش روی آورد.

اما پس از آن ما …..ORLANDO BLOOM را داریم. آیا اکنون می توانیم به او اسکار بدهیم؟ بلوم فقط من را به باد می دهد. او به صفحه فرمان می دهد. به عنوان لکه، او شیطان مجسم شده است. ترکیبی از فاگین دیکنز، المر گانتری، سید ویسیوس، آدام مورچه دهه 80... او انفجاری است! او آنقدر کاریزماتیک است که احساس می کنید مار در باغ عدن است. و با اجرای بلوم، راهی برای تسلیم نشدن به وسوسه و شر وجود ندارد. وقتی او روی صفحه نمایش است، نفس خود را متوقف می کنید. مغناطیس و قدرتی که بلوم از خود بیرون می دهد از صفحه نمایش می جهد. اسکار اکنون. پایان داستان.

جولیت لوئیس، مثل همیشه، فوق‌العاده است و به خوبی برای نقش آریل مناسب است، به علاوه او می‌تواند استعدادهای خود را به عنوان یک نوازنده باس به نمایش بگذارد. (لوئیس یک گروه موسیقی در زندگی واقعی دارد.) در حالی که لورا لینی به عنوان مروج/مدیر حیله گر و حیله گر، نینا هوگ، یک WOW بزرگ دیگر است. عجب عوضی بدی! یادم نمی‌آید قبلاً لینی این همه «شیطان» را دیده باشم. اجرای او آنقدر قانع کننده است که شما می خواهید بیشتر از نینا ببینید.

هر کسی که گفته است هیچ فیلمنامه و داستان اصلی برای فیلم وجود ندارد، کریستوفر تورنتون را ملاقات نکرده است. پس از ده سال و بیش از چهل پیش نویس فیلمنامه، نتیجه نهایی داستانی جذاب با شخصیت های متمایز، معیوب و سنگدل است. اخلاقیات و پیام‌های اجتماعی-مذهبی فیلم به خوبی بیان شده است. داستان فیض و رستگاری برای دین و جو الهام بخش و از نظر احساسی رضایت بخش است. هیچ چیز در گلوی کسی فرو نمی رود. پیام‌ها و اخلاقیات در برابر پس‌زمینه‌هایی گفته می‌شود که از نظر اجتماعی با هر جمعیتی مرتبط است و بدون اینکه «بالا» به موعظه بروید انجام می‌شود. شخصیت ها و تعاملاتشان به خوبی تثبیت شده اند.

از نظر فنی، به راحتی می توان فهمید که روفالو طناب زدن را با تماشای کارگردانان دیگر در سال های بازیگری خود به خوبی یاد گرفته است. او چشم خوبی برای کادربندی و لنزسازی دارد و یک پرتره صمیمی با ادغام چند زوایای دوربین بسیار جالب خلق می کند. استفاده از نورپردازی به ویژه قابل توجه است و به عنوان یک ابزار داستان سرایی یکپارچه استفاده می شود. اگرچه برخی ایرادات وجود دارد، اما چند عکس «اضافی» از افراد در Skid Row که واقعاً هیچ هدفی در داستان کلی نداشتند (تثبیت شده است - Skid Row، شرایط وحشتناک، داستان‌های تراژیک، کثیفی، کثیفی، بیماری - درج‌های بیش از حد طولانی افراد مجردی که غیرضروری بودند)، سوالاتی که بی پاسخ هستند و کنجکاوی را بر می انگیزند (تاریخچه دین و جزئیات نحوه نشستن او بر روی صندلی و روی اسکید رو، پس زمینه آریل)، نتیجه نهایی داستان سرایی قانع کننده، الهام بخش و الهام بخش است.

شخص نمی تواند تحت تأثیر همدردی برای لذیذ قرار نگیرد و با احساس لطف شخصی، هر چند کوچک، همراه با میل به بهتر بودن کنار رود.

دین اودوایر – کریستوفر تورنتون

پدر جو – مارک روفالو

لکه - اورلاندو بلوم

آریل لی – جولیت لوئیس

نینا هوگ – لورا لینی

به کارگردانی مارک روفالو. نوشته کریستوفر تورنتون