نویسنده: دبی لین الیاس

همانطور که بسیاری از شما می دانید، من عاشق فیلم های جنگی هستم. از کلاسیک های اولیه مانند «مردی به نام جو» تا «سی ثانیه از توکیو» و «بازگشت به باتان» تا «تک کماندوها در سحرگاه» تا «طولانی ترین روز» تا «نجات سرباز رایان» و «بزرگ» Raid»، اگر جنگی رخ دهد و فیلمی در مورد آن وجود داشته باشد، آن را تماشا خواهم کرد - مخصوصاً آنهایی که با جنگ جهانی اول و دوم سر و کار دارند. و اکنون جف بور کارگردان کهنه کار وارد این ژانر شده است. او که بیشتر برای فیلم‌هایی در ژانر ترسناک/علمی تخیلی شناخته می‌شود، بدون در نظر گرفتن تلویزیون کلاسیک مانند «سرزمین گمشده»، او با برداشت خودش از جنگ جهانی دوم وارد نوع دیگری از ترسناک می‌شود - مستقیم در تاریکی. زمان – 1945. مکان – آلمان نازی. متفقین فقط در جنگ جهانی دوم پیروز شده‌اند، اما کسانی که در میدان هستند از پیشرفت‌های پیروزمندانه در نبرد بی‌اطلاع هستند. این فصل در یکی از تاریک‌ترین زمان‌های ما که در کمپین خود برای سرنگونی رژیم نازی به پیش می‌روند، با خروج چند سرباز آمریکایی از خطوط مقدم آغاز می‌شود، فقط برای راندن جیپ خود بر روی یک مین زمینی. اما اینها سربازانی نیستند که فقط خط نبرد را ترک می کنند. نه، لوزی و دمینگ برای دادگاه نظامی راهی زندان نظامی هستند. اما به لطف خدا، این دو موفق می شوند از انفجار جیپ جان سالم به در ببرند و به AWOL بروند و بلافاصله به سمت حومه آلمان حرکت کنند. لوسی و دمینگ که ناامید از دستگیری آمریکایی ها یا نازی ها هستند، در بهترین حالت یک جفت ناهمخوان هستند. یکی از هوابرد 82 و دیگری یک سرباز پا، این دو به اندازه متفقین و محورها متفاوت هستند. از یک طرف ما دمینگ را داریم. به شدت سادیستیک است، ما از بی وجدان بودن او آگاه هستیم زیرا او صورت سرباز دیگری را می کوبد تا فقط یک برچسب سگ را به عنوان جایزه بگیرد، نه اینکه به تهاجم وحشیانه احشایی او به یک زن مسن در مقابل شوهرش اشاره کنیم. از سوی دیگر، لوسی عذاب وجدان دارد. با زندگی هایی که او گرفت، به ویژه زندگی های بی گناه، و اعمال جنگی - همه به نام انجام آنچه 'درست' بود. او آخرین کسی است که انتظار می رود در جنگ پیدا شود. و بین آنها فقط یک تفنگ وجود دارد. با زمین ناهموار بین آنها و قلمرو 'امن' غیر اشغالی، در تلاش برای جلوگیری از جستجوی تیپ آلمانی در منطقه، دمینگ و لوزی برای زنده ماندن تلاش می کنند. با توجه به اینکه دمینگ اغلب با لوزی به عنوان جایزه یا زندانی خود رفتار می کند، این دو در نهایت به دنبال پناهگاهی امن در مدرسه ای زخم خورده از جنگ می گردند. اما با ورود به مدرسه، آنها با فرد غیرمنتظره ای روبرو می شوند - گروهی از مبارزان آزادی که عمدتاً از کودکان و دو معلم سابق مدرسه، دیکن و ماریا تشکیل شده اند. اما اینها فقط یک بچه نیستند، آنها جنگ زده و زخمی هستند. برخی رها شده اند. برخی از پاهای گم شده توسط تانک ها له شده اند. برخی دیگر، از دست رفتن اجزای بدن و ویژگی های صورت. دیگران با نقص مادرزادی. اما ویژگی باشکوهی که همه این کودکان به اشتراک می‌گذارند این است که بقای تسلیم‌ناپذیر و نحوه جنگیدن در نبرد به‌خاطر این مهارت‌ها، در ابتدا دمینگ و لوزی را به‌عنوان شیادان آلمانی اشتباه می‌گیرند و با آن‌ها مانند هر اسیر جنگی رفتار می‌کنند و آنها را می‌بندند و دهان‌شان را می‌بندند. اما یک بار دیگر، به نظر می رسد که شانس با سربازان است زیرا آنها با این شرط که به دیکن و ماریا در دفاع از مدرسه و بچه ها کمک می کنند، آزاد می شوند، زمانی که یک تیپ نازی آنها را محاصره می کند. اما سوال مهم این است که چرا این مدرسه بمباران شده است؟ چرا بچه ها؟ چه کلیدی را نگه می دارد؟ و همه درگیر چه خواهند شد؟ رایان فرانسیس در نقش لوسی قانع کننده و قانع کننده است. رایان را از قسمتی از 'بافی قاتل خون آشام' در سال 1998 به یاد دارم. او در اینجا همان نگاه نظامی ثابت را دارد، اما انسانی تر و درونگراتر. من تعجب نمی کنم که او در نقش لوزی برنده شد. اسکات مک دونالد در نقش دمینگ ایده آل است. اسکات که بیش از همه به خاطر حضورهایش در سه فرنچایز تلویزیونی Star Trek، CSI، 'NCIS'، 'JAG' و 'Stargate SG-1' مشهور است، با یونیفرم یا اجرای 'نظامی' بیگانه نیست و در اینجا به عنوان دمینگ بسیار موثر است. او بی‌رحم و رک و پوست کنده، منفور است، او با نگاهی که به دمینگ دارد، ماهرانه روی لبه‌های برتر راه می‌رود. دیوید وارنر و لیندا تورسون به ترتیب نقش‌های دیکن و ماریا را سخت دلسوزانه می‌آورند. کلید قدرت این فیلم نیز استفاده بور از کودکان یتیم واقعی است. رها شده توسط جامعه، آن بارقه عزت نفسی که بور با استخدام آنها برای فیلم به هر یک از آنها می دهد، به غرور و بقای هر یک از شخصیت های آنها تبدیل می شود که تأثیری موج دار با دو شخصیت اصلی فیلم دارد. جف بور با این داستان مبارزه شخصی، رستگاری، تأیید زندگی و امید، از جعبه خارج می شود و از محدوده آشنا و آسایش خود فراتر می رود. و مطمئناً امیدوارم این آخرین باری نباشد که او این کار را می کند. با یک صمیمیت قلبی، رشد شخصیت او قوی است و داستان به خوبی طراحی شده است و به مخاطب اجازه می دهد با بسیاری از شخصیت ها پیوند عاطفی برقرار کند. او که به ندرت در فیلم های جنگی دیده می شود، به سربازانش اجازه می دهد تا احساسات انسانی ترس و بزدلی را داشته باشند. و محوریت داستان روی دو فراری؟ آخرین باری که هالیوود به ما داد کی بود؟ اما بزرگ‌ترین موهبت بور توانایی او در انسان‌سازی چیزی به‌اندازه یک جنگ غیرانسانی است و در اینجا، این کار را به‌طور فصیح و ضمنی به‌واسطه طبیعت کودکان مجروح و «معلول» مبارزان آزادی انجام می‌دهد. با این حال، یکی از کاستی‌های فیلمنامه، توضیح کامل «جنایات» دمینگ و لوزی است که منجر به دادگاه نظامی آنها در ابتدا شد. (باشه، دمینگ، متوجه شدم. اما لوزی به توسعه بیشتری نیاز دارد.) اما، دوگانگی بین دمینگ و لوزی به لطف ترکیب دقیق اکشن و دیالوگ به خوبی در طول فیلم حفظ شده است. از نظر بصری، فیلم خیره کننده است. بر روی لوکیشنی در رومانی فیلمبرداری شده است و از فلاش بک برای کمک به داستان سرایی خود استفاده می کند. با نگاه‌های اجمالی سریع مانند یک عکس فوری، این تکنیک مؤثر است و در عین حال که اطلاعات و داستان‌های بسیار مورد نیاز را ارائه می‌دهد، حسی از سرگردانی به وجود می‌آورد که گویی درگیر نبردهای جنگی است. فیلمبرداری ویورل سرگوویچی که در لوکیشنی در رومانی گرفته شده است، به طرز وحشتناکی جذاب است و هرگز بیشتر از سکانسی از اجساد معلق در کوه های آلمان نیست. طراحی تولید Calin Papura نیز کلیدی برای فضای STRAIGHT INTO DARKNESS است. با دادن زندگی به جنگل ها و ساختمان های بمباران شده، فیلم چند لایه و چند بعدی می شود و قابل تفسیر و تفکر می شود. این یکی از بهترین فیلم های جنگی است که در سال های اخیر ساخته شده است. STRAIGHT INTO DARKNESS، هم تأملی و هم درونگرا، فیلمی است که التماس می کند مستقیماً به مجموعه دی وی دی شخصی شما بروید. لوسی; رایان فرانسیس دمینگ: اسکات مک دونالد دیکن: دیوید وارنر ماریا: لیندا تورسون به نویسندگی و کارگردانی جف بور. دارای رتبه R. (95 دقیقه)