SHOCK AND AWE یکی از فیلم‌های «باید ببینید» سال است! در این روز و عصر هیستری «اخبار جعلی» که توسط رهبران سیاسی ما ایجاد می‌شود، شوک و هیبت تیری است که روزنامه‌نگاران قانونی به آن نیاز دارند، نه به ذکر آنچه که مردم باید ببینند. افزودن به عنصر 'باید ببینید' ادامه همکاری بین راب راینر و وودی هارلسون (که اولی 'LBJ' بود) است که نگاه برنده دیگری به تاریخ ایجاد می کند. در اینجا به بسیاری از جفت های دیگر از این دو آمده است.

فیلم SHOCK AND AWE در زمان‌های بلافاصله پس از 11 سپتامبر اتفاق می‌افتد و داستان روزنامه‌نگاران نایت رایدر در واشنگتن دی سی، جاناتان لندی، وارن استروبل، رئیس دفتر جان والکات و جو گالووی را روایت می‌کند که مسیر گزارش‌دهی را که کمتر سفر کرده بودند را طی کردند و از خرید خودداری کردند. به ادعای دولت بوش مبنی بر اینکه صدام حسین 'سلاح های کشتار جمعی' در اختیار داشت و در نتیجه باعث جنگ شد. این تیم با کاوش عمیق، انجام تحقیقات، پرسیدن سوالات، اعتقاد به وظیفه خود برای رسیدن به حقیقت و گزارش دقیق، و هرگز تسلیم نشدند، داستان هایی را تولید کردند که توسط بسیاری نادیده گرفته شد، اما در واقع 'درست شد'. هیچ سلاح کشتار جمعی وجود نداشت و به مردم آمریکا یک صورتحساب کالا فروخته می شد.

چند نفر، از جمله من، به نایت رایدر (اکنون بخشی از مک کلاچی از سال 2006) و تحقیقات و گزارش‌های آنها پس از 11 سپتامبر اعتقاد داشتند و در کنار آن ایستادند. شواهد گزارش آنها را تأیید کرد. شواهد ادعاهای دولت بوش را تایید نمی کند. متأسفانه، به نظر می‌رسد که تاریخ همیشه تکرار می‌شود و کتاب بازی اشتباه جهت‌گیری و فقدان شواهد برای حمایت از دستورالعمل‌های سیاسی که در دوران پس از 11 سپتامبر بوش در حال گسترش بود، چیزی است که اکنون شاهد آن هستیم که دولت کنونی و رسانه‌های خبری مورد علاقه «آن‌ها» را به شدت تحت فشار قرار داده است. درسی وجود دارد که از شوک و هیبت می توان آموخت که امروزه می توان از آن استفاده کرد.

جوی هارتستون، که همچنین 'LBJ' اثر راینر را نوشته است، با به هم پیوستن نقاط تاریخ و ارائه روایتی قانع کننده برای تماشا و درک آن، فیلمنامه ای بسیار کاربردی ارائه می دهد. گفت و گو تند، شوخ و معتبر است. در حالی که هیچ هیجان و لرز ژورنالیستی در داستان گنجانده نشده است، مانند هر روزنامه نگار اخلاقی، به عنوان یک فیلمنامه نویس، هارتستون این داستان شوالیه ها را از نایت رایدر با وضوح مستقیم بیان می کند. با کمک هدایت دقیق راینر و گنجاندن تصاویر آرشیوی خبری از سران سیاسی سخنگوی آن روزگار ما، اهمیت آنچه والکات، استروبل، لندی و کالووی گزارش می‌کنند، اهمیت بیشتری می‌یابد. با این حال، جایی که هارتستون برخی از امتیازها را از دست می دهد، سه برابر است، اگرچه به ضرر بیان خود رویدادها نیست.

اولین نکته این است که ما به والکات بیشتری نیاز داشتیم، به ویژه با توجه به عملکرد درخشان رینر. صادقانه بگویم، این بهترین کار راینر در مقابل دوربین از زمان «همه در خانواده» است. او نیروی ضمنی به ارمغان می آورد و به عنوان یک «نقطه نورانی» برای روزنامه نگارانش عمل می کند که نه تنها غیرقابل باور و طنین انداز است، بلکه دلگرم کننده است که چنین مردی با صداقت و اخلاق وجود دارد.

دومین شاخک، تظاهرات بیگانه شخصیت جسیکا بیل به عنوان علاقه ای عاشقانه به استروبل جیمز مارسدن است. کلیت آن رابطه ناچیز تنها به یک هدف در فیلم خدمت می کند و آن هم جمع شدن باربیکیو با پدران مربوطه است که به «نسل قدیمی» که از جنگ جهانی دوم، کره و جنگ سرد بیرون آمده اند اجازه می دهد تا یک مرجع تقابل در فیلم ارائه کنند. زشت تاریخی و سیاسی

سومین نکته، نداشتن تامی لی جونز کافی در نقش جو گالووی است. بزرگترین اعتبار برای کار نایت رایدر جو گالووی بود. او مترادف گزارش جنگ و گزارش سیاسی است. گالووی که توسط رئیس اداره، والکات برای حمایت از گزارشات تحقیقاتی آورده شد، یک چهره کلیدی در کاری بود که لندی و استروبل انجام می دادند.

پشت صحنه شوک و هیبت

به ویژه رزرو فیلم با یک سرباز، یک سرباز سیاهپوست، برای شهادت دادن به کمیته فرعی سنا، که نه تنها در چارچوب بندی متن کار می کند، بلکه برای ارائه آن تعداد چشمگیر تلفات و هزینه به مخاطبان کار می کند. در پایان فیلم. این بهایی است که ما برای «اخبار جعلی» می پردازیم.

سه گانه بازیگری راب راینر، وودی هارلسون و جیمز مارسدن فوق العاده است. همانطور که گفته شد، این بهترین بازی حرفه ای راینر از زمان «همه در خانواده» است و من واقعاً دوست داشتم در مورد آنچه که والکات را در مبارزه برای اخلاق و یکپارچگی با گزارش صادقانه هدایت می کرد، بیشتر بدانم. مبارزات او با رسانه های نایت رایدر بر سر انتشار/عدم انتشار آثار خود، استروبل، لندی و گالووی به خوبی شناخته شده است.

در نقش وارن استروبل و جاناتان لندی، جیمز مارسدن و وودی هارلسون به ترتیب کمال هستند. شیمی آنها واقعی است. شوخی‌ها و زمان‌بندی آن‌ها در لحظاتی شبیه کری گرانت و روزالیند راسل در «جمعه دخترش» است. در حالی که برخی ممکن است زوج m را به ردفورد و هافمن در نقش وودوارد و برنشتاین در «همه مردان رئیس‌جمهور» تشبیه کنند، من فکر نمی‌کنم آن‌ها لحظات «آ-ها» را برای کار با آن‌ها داشته باشند که بخشی از کاری باشد که وودوارد و برنشتاین انجام دادند. بنابراین من از ندیدن همان شیمی برق‌آمیز مانند ردفورد و هافمن تعجب نمی‌کنم. به صورت جداگانه، این یکی دیگر از اجرای برنده وودی هارلسون است که باعث می شود اشتیاق و اعتقاد لندی را نسبت به کاری که انجام می دهد و اطلاعاتی که به دست می آورد احساس کنید. لذت بخش ترین 'جذابیت' هارلسون در Landay به عنوان وسیله ای برای به دست آوردن اطلاعات است. . . یا نه. و لحظات کمدی به لطف شخصیت و تحویل هارلسون به طور طبیعی اتفاق می افتد. به طور مشابه، Marsden انرژی جوانی و چشمان گشاد را برای استروبل به ارمغان می آورد که هنوز هم تمایل دارد هر چند وقت یکبار از آن عینک های رز رنگ استفاده کند.

در مورد جو گالووی، نمی توان چیزی بهتر از تامی لی جونز به عنوان خبرنگار خشن و خسته از جنگ درخواست کرد.

جهت کلی راینر محکم، تزلزل ناپذیر و سرراست است. با این حال ما فوریت و ماهیت حساس به زمان گزارش و همچنین ناامیدی خبرنگاران را احساس می کنیم. ویرایش تصاویر بایگانی را به طور یکپارچه یکپارچه می کند. نمی توان احساس کرد که به هر لحظه ای که اتفاقات رخ داده و اظهارات گفته شده به گذشته منتقل شده است. و همانطور که انتظار می رود، فیلمبرداری بری مارکوویتز غنی و زیبا است.

همانطور که جای تعجب نیست، موسیقی جف بیل دارای لحظات فراگیر است، که مشخصه یک فیلم راینر است.

رینر هیچ مشتی نمی‌کشد، هیچ غافلگیری نمی‌کند. او حقیقت را با تصاویر، با داستان، با اجرا می گوید. تیراندازی مستقیم؛ درست مثل آن روزنامه‌نگاران مستقیم که داستانشان گفته می‌شود.

به کارگردانی راب رینر
نوشته جوی هارتستون

بازیگران: وودی هارلسون، جیمز ماردن، راب رینر، تامی لی جونز

توسط دبی الیاس، 07/05/2018