توسط:دبی لین الیاس

از چند سال پیش که اولین بار این پروژه را شنیدم، مشتاقانه منتظر این آخرین تفسیر از رمان گاستون لرو و اقتباس بزرگ از موزیکال صحنه ای اندرو لوید وبر بودم و پس از دیدن دیدگاه و تفسیر جوئل شوماخر از اثر باشکوه سر اندرو، وجود دارد. فقط یک چیز می توان گفت - چیزهای خوب نصیب کسانی می شود که صبر می کنند. این فیلم از لحاظ بصری چشمگیر، گاهی تا حدی مسحورکننده و محرک احساسی است، قلب و روح را تحت تأثیر قرار می دهد و بار دیگر عشق هالیوود (و عموم مردم) به فیلم موزیکال را تأیید می کند.

حق چاپ عکس برادران وارنر

داستان ما در سال 1919 در پاریس اتفاق می افتد و در حراجی در خانه اپرا در حال حاضر ویران شده برگزار می شود. با کلید زدن یک لوستر خیره کننده زیبا و جعبه موسیقی میمون با نواختن سنج، ناگهان به اواخر دهه 1800 منتقل می شویم، زمانی که خانه اپرا در شکوه خود بود. دیوا کارلوتا، ستاره هر محصولی، که خود را برای نقش اصلی در تولید آینده بسیار مهم و بزرگ می‌داند، نقش اول را رد می‌کند و در را برای یک نوجوان 16 ساله ناشناس به نام کریستین باز می‌گذارد. با صدایی فراتر از مقایسه، صاحبان خانه، فیرمین و آندره با کریستین جادو شده اند و با نگرانی به تولید ادامه می دهند، البته بدون نام و نشان بزرگشان. اما صدای کریستین گوش دیگران - و قلب - صدای فانتوم را نیز جلب می کند. مدت‌ها تصور می‌شد که یک افسانه است، اما همانطور که تماشاگران فیلم می‌توانند ببینند (و همانطور که دوستداران اپرای پاریسی ما به زودی خواهند فهمید)، بسیار یک واقعیت است. فانتوم با چهره ای که با نیم نقاب پنهان شده بود، هم در خروارها و هم در دخمه ای زیرزمینی زندگی می کرد و کریستین را در حالی که مخفیانه به او آموزش آواز می داد، اغوا کرد.

اما، همانطور که استعداد و شهرت کریستین افزایش می یابد، علاقه اطرافیان او و هیچ کس بیشتر از دوست دوران کودکی اش رائول افزایش می یابد، دوستی که او با او دوباره دوستی دارد که به خیلی بیشتر تبدیل شده است و باعث ناراحتی فانتوم و وحشت می شود. از همه کسانی که جرات دارند دیوانگی او را زیر سوال ببرند.

در قلب این تولید، کار مدیران آن - جرارد باتلر، امی روسوم و پاتریک ویلسون قرار دارد. حرکتی درخشان از سوی شوماخر و تهیه‌کنندگان، ناشناخته‌های مجازی در سرنخ‌های اصلی قرار گرفتند تا روی کل اثر تمرکز کنند و نه یک نام بزرگ که از شکوه کلی فیلم بکاهد. اما من به شما اطمینان می دهم که گمنامی بیش از این باقی نخواهد ماند. فانتوم مطمئناً همه اینها را تغییر خواهد داد. شاید مسحورکننده‌ترین اجرا از راسوم باشد که زیبایی طبیعی‌اش در اینجا به زیبایی بی‌گناهی تبدیل شده است که به کریستین در هنگام اغوا شدنش توسط فانتوم و در نهایت به این دلیل که مجبور می‌شود بین دو مرد مورد علاقه‌اش را انتخاب کند، باورپذیری و همدردی می‌دهد. اما فراتر از زیبایی و حضور صحنه ای او، صدای اوست. اجرای او از «به من فکر کن» تقریباً با هر کریستینی که در تولیدات صحنه‌ای بی‌شماری شنیده‌ام، رقابت می‌کند. اما حتی فراتر از Rossum، فانتوم جرارد باتلر است. خیلی ساده - او در حال توقف است. باتلر با اجرای دقیقی متعادل و دارای بافت عاطفی که ترس، همدردی، هیبت، رمز و راز، حس و عشق را با دقت نادیده گرفته شده یک ساعت اتمی تداعی می کند، می تواند با بدنام ترین موزیکال فانتوم، مایکل کرافورد، رقابت کند. شیمی او با راسوم غیرقابل انکار است و به حدی است که ممکن است وقتی داستان بین این دو پیش می‌رود، دل خود را بچسبانند. اما، مانند راسوم، صدای او حتی شگفت‌انگیزتر است. باتلر نفس گیر، پرطنین و تضمین شده برای انتقال حواس و روح به پاریس دهه 1870 است. رائول اثر پاتریک ویلسون به این ترکیب اضافه شده است. ویلسون که کاملاً به عنوان تعادلی در برابر قدرت و اشتیاق اسرارآمیز فانتوم ساخته شده، عملکردی کاملاً سنجیده ارائه می دهد و در حالی که شیمی او با راسوم شبیه باتلر نیست، با این وجود در اینجا به خوبی کار می کند. نقش‌های فرعی نیز به همان اندازه با دقت و مناسب بودن بازیگران انتخاب شده‌اند و نکته قابل توجه مینی درایور در نقش دیوای اپرا کارلوتا است. با نگرش «قوی‌تر از تو»، بیان صورت و ظاهر راننده حجم زیادی از صحنه‌ها را منتقل می‌کند.

اما شکی نیست که موفقیت و تماشایی این اثر متعلق به شوماخر است که هم نویسندگی و هم کارگردانی این قطعه را بر عهده داشته است. بیشتر به آثار وبر نسبت به رمان اصلی، شکوه، شکوه و عظمتی که معمولاً با هر نوع تولید فانتوم مرتبط است، به لطف طراح تولید، در مقیاسی به همان اندازه باشکوه، در عین حال بزرگتر و با جزئیات بیشتر به تصویر کشیده شده و بازسازی می شود. آنتونی پرت و طراح لباس الکساندرا برن. جان ماتیسون فیلمبردار که شاید بیشتر با آثارش در «مردان چوب کبریت» آشنا باشید، در اینجا با هنری شبیه به هنر ادواردو سرا در «دختری با گوشواره مروارید» رقابت می‌کند. با غنا و شادابی سرزندگی یک بوم نقاشی تازه، کار ماتیسون یک تولید از قبل استادانه را با بافتی بصری که با مضامین ملودیک فیلم مطابقت دارد، تمجید می کند. استفاده مؤثر شوماخر از فیلم‌برداری سیاه و سفید در «فلش‌بک‌ها» نه تنها داستان را تسهیل می‌کند، بلکه بر ظرافت مجلل اثر کلی تأکید می‌کند. و برای علاقه مندان به فیلم و دوستداران فانتوم نه تنها به خاطر اندرو لوید وبر، بلکه به عنوان یک کراوات و قدردانی از فیلم صامت اصلی 1925 با بازی Lon Chaney است - نسخه ای که من نیز بسیار دوستش دارم.

مانند موزیکال دیگری که برای آن اشتیاق افسارگسیخته دارم، کلمات در توصیف درخشش و کیفیت استثنایی فانتوم شوماخر ناکام هستند. تولید اندرو لوید وبر مدت‌هاست که در قلب من عزیز بوده است، نه تنها به دلیل اهمیت ویژه‌ای برای من و چیزی که همیشه با هر نتی که از نمایش می‌شنوم به آن فکر می‌کنم، بلکه به دلیل ماهیت خود کار. . به جرأت می‌توانم بگویم، فیلم که از تولیدات صحنه‌ای مات و مبهوت شده است، آنها را شرمنده می‌کند. جوئل شوماخر که نمونه ای درخشان از بهترین های هالیوود و موسیقی قدیمی است، حتی یک قدم بهتر شده است. این فیلمی است که باید توسط حواس لذت برد. این یک داستان، یک فیلم، یک عشق است که شما را به زمانی دیگر، مکانی دیگر منتقل می کند. این یک قطعه سینمایی عمیقاً نفس‌گیر و سرگرم‌کننده است که می‌توان برای سال‌ها از آن لذت برد، تجربه آن تا مدت‌ها پس از پخش تیتراژ، شما را بسیار لذت‌بخش خواهد کرد، دقیقاً مانند فانتوم که مدت‌ها در رافت‌های تئاتر باقی مانده است.

کریستین: امی راسوم فانتوم: جرارد باتلر رائول: پاتریک ویلسون کارلوتا: مینی درایور

به کارگردانی جوئل شوماخر. نوشته شوماخر و اندرو لوید وبر بر اساس موزیکال صحنه ای اندرو لوید وبر و رمانی از گاستون لرو. 134 دقیقه (PG)