نویسنده: دبی لین الیاس

آخرین بار در جشنواره فیلم TCM در سال 2011 با پیتر اوتول صحبت کردم. صبح مراسم چاپ دست/پا او در تئاتر چینی Grauman بود. همچنین همان صبح – و زمان – مصاحبه من با آنجلا لنزبری بود. شعبده بازی این دو از نظر لجستیکی آسان نبود، زیرا هر دو را می توان به سادگی به عنوان افسانه هایی تعریف کرد که قلبم هرگز اجازه نمی دهد مصاحبه ها و رویدادهایی را از دست بدهم.

همانطور که انتظار می رفت، تاخیرهای زیادی در مراسم O'Toole وجود داشت. او در آن روز نسبتاً ضعیف بود و فقط برای مدت کوتاهی در گرمای طلوع آفتاب صبح ظاهر شد و قبل و بعد از مراسم مناسب به او کمک کردند تا در یک صندلی سلطنتی درست در داخل درهای چینی قرار گیرد. من که به دلیل مصاحبه با لنزبری، چاپ واقعی را از دست دادم، پس از آن در لابی چینی با آقای اوتول توقیف شده بودم. دستیاران دمپایی روی پاهایش می گذاشتند و برایش آب می آوردند تا هیدراته بماند و او آرام با چشمان بسته نشسته بود. قصد من این بود که لابی را ترک کنم، اما وقتی به صندلی او نزدیک شدم، چشمانش را باز کرد و مرا صدا زد. او دست من را در هر دو دستش گرفت و چشمان شفافش دقیقاً در چشمان من نگاه کردند، همانطور که در مورد مراسم و همچنین برخی از فیلم های او از جمله 'بکت'، 'شیر در زمستان' و 'مرد بدلکار' و اهمیت جشنواره فیلم TCM و «فیلم‌های کلاسیک». او حتی در خلال صحبت‌هایمان مقداری از شکسپیر را برایم خواند.

وقتی می‌توانستم فصلی را بخوانم و بازی مورد علاقه‌ام را در نقش سر سدریک ویلینگهام به «شاه رالف» جان گودمن بخوانم، با لبخندی بزرگ خندید و گفت: «حالا این یک فیلم مورد علاقه‌اش غافلگیرکننده است!» در حالی که با عذرخواهی اعتراف کردم که به دلیل مصاحبه با آنجلا لنزبری، «سیمان‌سازی» واقعی را از دست داده‌ام، او خندید و گفت: «من بدم نمی‌آید که برای «بانو» آنجلا کمانچه بنوازم.

سر پیتر اوتول….. شما همیشه برای من «سر سِد» خواهید بود.