تدوین همیشه یکی از اجزای مهم فیلم های نیکلاس ویندینگ رفن است. از سه‌گانه PUSHER گرفته تا VALHALLA RISING و جدیدتر و قابل توجه‌تر او، DRIVE and ONLY GOD ForgIVes، یک غزل بصری وجود دارد که هر فیلم را همیشه به جلو می‌برد، خواه با رشد شخصیت‌ها در DRIVE یا هیپنوتیزم بصری در ONLY GOD FORGIVES. نتیجه همیشه چشمگیر و به یاد ماندنی است و هرگز بیشتر از آخرین نسخه Refn، THE NEON DEMON نیست. کارگردانی که قویاً معتقد است که 'شما آن چند نفر را در اطراف خود در بخش فنی دارید که مثل این است که می دانید همه ما به نوعی دیدگاه یکسانی داریم' با THE NEON DEMON، تدوین نقش بزرگ تری را به عنوان موسیقی ایفا می کند. و موسیقی کلیف مارتینز نه تنها تأثیر مستقیمی بر طراحی کلی فیلم، بلکه ویرایش و هماهنگی با جلوه های بصری و موسیقیایی که از یکدیگر تغذیه می کنند، می شوند.

ال فانینگ و نیکلاس ویندینگ رفن (l. to r.) در پشت صحنه. عکس با حسن نیت از Broad Green Pictures.

با بازی ال فانینگ، دیو نئون، داستان جسی 16 ساله با چهره تازه و باکره است، که تازه وارد شهر شده است با رویاهای زندگی و جاه طلبی یک مدل برتر – صرف نظر از هزینه، Refn ما را با یک تصویر بصری پذیرایی می کند. و منظره احساسی بر اساس نکروفیلیا، اعتیاد، حسادت و حسادت، متجاوزان متجاوز، دنیای کثیف و بریده زیبایی و مد، جشن گرفتن ناپسندها، پرستش شرارت زیبایی و زوال اخلاق. دیو نئون یک شگفتی بصری است که مرزهای اخلاق و پذیرش اجتماعی را در این کاوش 'زیبایی شریرانه' جابجا می کند. Refn که توسط Refn به عنوان یک فیلم ترسناک نوجوان توصیف شده است، یک واقعیت تشدید شده وجود دارد که هم توسط چیزی اولیه و غریزی تغذیه می‌شود و هم به چیزی اولیه و غریزی تبدیل می‌شود، در ذهن نفوذ می‌کند و به‌طور اسمزی بخشی از شما می‌شود. ناتاشا برایر، فیلمبردار سینما، که در استفاده از رنگ با بنفشه‌های نگین‌دار، فیروزه‌ای و سبزهای عمیق جشن گرفته، هندسه‌ای را با قاب‌هایی با لبه‌های راپیر ترکیب می‌کند تا تجربه‌ای تحت تأثیر گیالو را تجربه کند. اهریمن نئون شاید بیشتر از فیلم‌های دیگر رفن در واقع «تجربه‌ای» با واکنش‌های حساب‌شده ناشی از جنسی‌سازی جهان و وسواس زیبایی است.

ال فانینگ در THE NEON DEMON

مارتینز که خود را 'هیولای سه سر' توصیف می کند - رفن، مارتینز سه بار همکار و شش بار ویرایشگر Refn متیو نیومن - رابطه کاری هم افزایی یا 'محارمی' دارند که توصیف را به چالش می کشد. به گفته رفن، «ما اولین افرادی هستیم که در مورد کاری که دوست دارم انجام دهم و نوع ایده پشت آن یا هر نوع دیگری که در مکالمات ما ظاهر می شود صحبت می کنیم. اگر زنگ بزنم و بگویم «هی کلیف، می‌خواهم فیلمی درباره زنان بسازم»، او می‌گوید: «باشه»، و این در مورد الهامات موسیقی می‌شود. من شروع به نوشتن فیلمنامه می کنم. . . او فیلمنامه را می خواند [و] ما از نظر موسیقایی درباره فیلمنامه صحبت می کنیم. سپس شروع به تیراندازی می کنم.» با THE NEON DEMON، Refn لیست آهنگی از موسیقی که در صحنه فیلمبرداری پخش می شود، آماده کرد، 'موسیقی که الهام بخش فیلم باشد'.

کلیف مارتینز عکس از Broad Green Pictures

تا شب، رفن و نیومن شروع به ویرایش می کردند. با THE NEON DEMON، پایگاه عملیات او خانه استخر Refn بود. به گفته رفن، «اگر مت در طول روز تماس می‌گرفت و می‌گفت: «فکر می‌کنم ما به این نیاز داریم یا به آن نیاز داریم»، من همیشه گوش می‌دهم و می‌گویم: «باشه. بنابراین ما به یک نمای نزدیک اضافی از چیزی یا هر چیز دیگری نیاز داریم. . . سپس از نظر سرمقاله، کلیف اولین کسی است که هر چیزی را می بیند. . سپس من و کلیف شروع به صحبت در مورد موسیقی می کنیم. موسیقی مارتینز با یافتن موزیکال کامل یک نبض پس از دیسکو برای برآوردن نیازهای تحریریه فیلم، به عنوان همتای تصویرسازی عمل می کند و در عین حال زیبایی آن را تکمیل می کند.

Nicolas Winding Refn پشت صحنه در THE NEON DEMON. عکس از Broad Green Pictures.

در خلال کنفرانس مطبوعاتی اخیر لس آنجلس، من این فرصت را داشتم که از نیکلاس ویندینگ رفن و کلیف مارتینز در مورد روند تحریریه THE NEON DEMON و 'هیولا سه سر' در محل کار بپرسم. به آنچه آنها می گفتند گوش دهید. . .