نویسنده: دبی لین الیاس

برای هر چیزی فصلی است، زمانی برای هر هدفی زیر آفتاب. . . زمانی برای سکوت و زمانی برای صحبت. زمانی برای دوست داشتن و زمانی برای نفرت. زمانی برای جنگ و زمانی برای صلح. جامعه 3: 1-8. هرگز نمی توان در مورد هاروی میلک سخنان واقعی تر گفت. یک سرمایه دار همجنسگرای نیویورکی مهربان، ساکت، اهل کتاب و بسته که وقت خود را برای صحبت پیدا می کرد و وقتی این کار را می کرد، صدای آنقدر بلند بود که سقف های شیشه ای را در سراسر کشور شکست. و اکنون 30 سال بعد، با MILK، زمانی که ما در پرتگاهی در تاریخ این کشور قرار داریم که حقوق اساسی بشر و برابری زیر سوال رفته، زیر سوال رفته و حتی به دوران قبل از هاروی میلک بازگشته است، و با تحولات سیاسی و اقتصادی که به در می زند. مانند گرگ بد بزرگ، کارگردان گاس ون سنت و نویسنده داستین لنس بلک نه تنها هاروی میلک را جشن می‌گیرند، بلکه همه ما را با این فصل از زندگی او آموزش می‌دهند و الهام می‌بخشند، فصلی که به هر یک از ما یادآوری می‌کند که صحبت کنیم، بلند شویم و بشماریم. بدانید که هستید و به آن افتخار کنید، به عشق ورزیدن، حمایت از آنچه باور دارید و این کار را با تمام قلب و روح خود انجام دهید.

برای آن دسته از شما که کمی در تاریخ آمریکای خود کم دارید، هاروی میلک اولین مرد همجنس گرا بود که به طور آشکار به منصب دولتی در ایالات متحده رأی داد و در سال 1977 پس از 4 بار تلاش، کرسی ناحیه 5 را در هیئت نظارت سانفرانسیسکو داشت. همچنین پس از مرگ او است که یکی از مشهورترین دفاعیات حقوقی در رویه قضایی آمریکا متولد شد - دفاع توینکی - که توسط همکار سابق میلک، دن وایت، پس از آن که میلک و شهردار جورج موسکون را با خونسردی به ضرب گلوله به قتل رساند، اظهار داشت. زمانی که میلک خفه و بسته شد، در سن 40 سالگی به همراه شریک زندگی خود، اسکات اسمیت، از نیویورک به محله کاسترو در سانفرانسیسکو نقل مکان کرد، جایی که دوربین Castro را افتتاح کردند. میلک و اشتیاقش که گویی از دریچه دوربین زندگی نگاه می‌کند، با یافتن جایگاهش، منطقه آسایش، صدایش، و خودش، بیشتر باز شد. و همانطور که او این کار را کرد، او و محله محبوبش کاسترو به نقطه تجمع برابری نه فقط برای همجنسگرایان، بلکه برای سالمندان، کارگران یقه آبی، کارگران اتحادیه، رانندگان کامیون، مهاجران، زنان و حتی معلمان همجنسگرا تبدیل شدند.

احاطه شده توسط یک گروه اصلی از دوستان و متحدان، از جمله، دوست دیرینه اش، معشوق، شریک و مدیر کمپین انتخاباتی اسکات اسمیت، تحت حمایت او کلیو جونز، عکاس دنی نیکولتا، مدیر کمپین، دیک پابیش، استراتژیست سیاسی مایکل ونگ و آن کروننبرگ که وارد شدند. باشگاه «پسران» برای چهارمین کمپین – و برنده – میلک، میلک از انسانیت و روحیه این فصل از زندگی هاروی میلک و اعتقادات خودش پیروی می کند، «مالیات ها و اولویت ها سال به سال تغییر می کنند، اما آزادی تغییر نمی کند» و مهمتر از همه. 'شما باید به آنها امید بدهید.'

علیرغم برخی بازی‌های عالی و تحسین‌شده مردانه در سال جاری، ما می‌دانستیم که ظاهر شدن یک نامزد واضح به عنوان یکی از رقبای بهترین بازیگر مرد برای اسکار، فقط مسئله زمان است. مردم به سختی نگاه کنید زیرا او اکنون اینجاست - شان پن. به عنوان هاروی میلک، او متحول شده است. از نظر جسمی، احساسی، صوتی. شان پن IS هاروی میلک. اما فراتر از سرگرمی و شباهت بصری، قدرت، روحیه و اشتیاق پن به نقش است. اگر به صدای هاروی میلک و سپس شان پن گوش می‌دادید، آنها با عطف و آتش و امید قابل تشخیص نیستند. پن الهام بخش است. بازیگران نقش مکمل شخصیت‌هایی که دوستان میلک را به تصویر می‌کشند و هیچ‌کس بیشتر از امیل هیرش در نقش کلیو جونز و آلیسون پیل در نقش آن کروننبرگ نیست، به همان اندازه تأثیرگذار است. هیرش ممکن است رشته بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را همینجا به پایان برساند. باز هم، فراتر از انعکاس فیزیکی و اصالت، شور و شوق پر انرژی هیرش در نقش کلیو جونز مسری است. او جنب و جوش و النایی را برای جونز به ارمغان می آورد که نشاط آور است. جونز، که به هیرش کمک کرد که او باشد و خودش سر صحنه فیلمبرداری بود، منبع ارزشمندی برای هیرش بود زیرا «هر سؤالی که داشتم فقط چند کلمه تا پاسخ دادن فاصله داشت». به عنوان آن کروننبرگ، آلیسون پیل، زن تنها گروه، چیزی کمتر از یک نیروگاه نیست. او عزم سرکش اما قابل قبولی را برای کروننبرگ به ارمغان می‌آورد، کسی که در صحنه فیلمبرداری نیز حضور داشت و بینش شخصی را برای پیل فراهم کرد. وقتی با پیل در مورد تجربیاتش صحبت کردم، چیزی که بیش از همه به چشم آمد، قلب و حساسیت او بود، زیرا او به من نوشت که کروننبرگ یکی از گوشواره‌هایی را که او و شریک وقتش حدود 30 سال پیش می‌پوشیدند، به او داد. قرصی که در طول فیلم می پوشید و «به من حس تاریخ داد».

جیمز فرانکو به عنوان اولین دوست پسر میلک، اسکات اسمیت، وارد صحنه می شود. کاتالیزوری که میلک را به حرکت درآورد و او را در راه در آغوش گرفتن خود و یافتن صدایش آغاز کرد، همانطور که اسمیت، فرانکو لحن اولیه را تنظیم می‌کند و به اجرای پویای پن پای می‌گذارد، در حالی که خودش، پا به پای پن در حالتی احساسی قرار می‌گیرد. رابطه پر بار و داستان عشق این یک اجرای صمیمانه است و حس عاطفی یک ازدواج، یک شراکت و زندگی را به یک سه راهی به تصویر می‌کشد. و خانم‌ها - و آقایان - لطفاً به شما توصیه شود که در صحنه استخر، فرانکو کارهای خود را انجام می‌دهد (و چه تجربه تماشایی خوبی برای همه ماست). دیگو لونا که به ریسک‌پذیری و نقش‌های بسیار التقاطی معروف است، در اینجا هیچ تفاوتی با دومین رابطه‌ی میلک، جک لیرا، با تظاهراتی لجام گسیخته ندارد. با به تصویر کشیدن پیچیدگی‌های وضعیت شکننده احساسی و ذهنی لیرا، گرمای لونا لیرا را پر می‌کند و او را با وجود وسواسی که به میلک دارد، دوست‌داشتنی می‌کند.

شاید دلهره آورترین نقش دن وایت باشد که جاش برولین بیش از حد توانایی آن را بر عهده گرفت. برولین با طناب محکمی که گویی یک شمشیر دو لبه راه می رفت، این تجمل را نداشت که با دن وایت (که پس از آزادی از زندان پس از گذراندن دوره قتل دوگانه میلک و موسکونه خودکشی کرد) مشورت کند. تنها با مدارک سیاسی و اسناد مرتبط با محاکمه قتل مواجه بودیم، اما برای نوار اعترافات وایت، اطلاعات کمی از این مرد وجود داشت. اما برولین، حرفه ای تمام عیار، این توانایی را دارد که بین خطوط بخواند، به کلیت موقعیت نگاه کند و سپس با اجرای ظریفی همراه با ظرافت همجنسگرا هراسی، ناامنی، حسادت ضمنی و حسادت، پیچیدگی چندبنی را به آنچه می تواند داشته باشد، ارائه می کند. یک اجرای قدیمی بود. و برای من، ویکتور گاربر به عنوان شهردار Moscone فقط روی کیک است. گاربر در کتاب های من هیچ غلطی نمی تواند بکند.

MILK که توسط داستین لنس بلک نوشته شده است یک کار عاشقانه و در عین حال یک کار بسیار طولانی است. حدود 10 سال پس از ساخت، بلک در دهه 1990 با دیدن فیلم مستند 'The Times of Harvey Milk' تحت تأثیر هاروی میلک قرار گرفت و شنید که میلک سخنرانی قدرتمندی درباره امید ارائه می دهد که اشک او را برانگیخت و نیاز به گفتن داستان میلک را برانگیخت. با تماس با گزارش های دست اول افرادی مانند کلیو جونز (که خالق پروژه AIDS Quilt و مشاور تاریخی MILK است) و سایر معاصران میلک، روند گردآوری پیشینه و حقایق به عنوان میراث میلک خسته کننده و دشوار بود. هنوز هم توسط کسانی که او را بهتر می شناختند بسیار مورد احترام و محافظت است. خوشبختانه برای بلک، کلید فرآیند نوشتن یکی از مشاوران کلیدی میلک، مایکل ونگ بود، که ژورنال‌های دقیقی را نگه می‌داشت که در نهایت آن‌ها را به بلک سپرد. «تمام چالش نوشتن این مطالب این بود که من منبعی نداشتم. باید از یک اکانت باشد. بسیاری از این افرادی که با آنها ملاقات کردم، بدبین بودند زیرا بسیار با آنها برخورد شده است. در آن زمان هیچ تامین مالی یا شرکتی وجود نداشت و آنها می گفتند 'نه، چرا باید این را با شما به اشتراک بگذارم.' دریافت این داستان های دست اول مهم بود. اینها چیزی است که ما نشنیده ایم و شما می خواهید به جزئیات برسید.' توجه به جزئیات و قدرت اصالت به طرز بی عیب و نقصی بسیار دقیق است.

هیچ کس بهتر از گاس ون سنت نیست که فیلمی را کارگردانی کند که چنین اصالت و واقع گرایی را می طلبد. ماهیت دقیق، در عین حال سهولت و جریان خلقت او در صحنه، عالی بودن ذاتی را الزامی می کند و یکی از دلایل اصلی این است که تالار شهر سانفرانسیسکو درها و صندوق های کاغذی خود را به روی ون سنت و بلک باز کرد. برای دستیابی به دقت و واقع گرایی، ون سنت نه تنها در مکان های واقعی کاسترو که میلک در آن کار می کرد و زندگی می کرد، فیلمبرداری کرد، بلکه او طراح تولید بیل گروم را به کار گرفت که در نهایت با گیلبرت بیکر و تام راندولف، طراحان مغازه دوربین اصلی میلک کار کرد. کلیو جونز همچنین با دپارتمان هنر تعامل داشت تا دقت تابلوها و پوسترها (در مورد وسواس جونز) را حفظ کند. ترکیب فیلم‌های خبری واقعی و فیلم‌های خانگی - که بسیاری از آنها توسط ساکنان کاسترو که هنوز در آن منطقه هستند و همچنین کتابخانه هورمل و مرکز همجنس‌بازان و همجنس‌گرایان در سانفرانسیسکو که آرشیو فیلم‌های خانگی را نگهداری می‌کند ارائه شده‌اند - و ترکیب آن با فیلم‌های فعلی، ون سنت سانفرانسیسکو دهه 1970 را بازسازی می کند.

ون سانت که به خاطر پرخاشگری شهرت دارد، ناامید نمی‌شود، زیرا او تصاویر احشایی را که خشونت و نفرت موجود در آن زمان را به تصویر می‌کشد، وارد می‌کند و در چندین مورد شما را شوکه می‌کند. یک صحنه به خصوص دشوار، راهپیمایی با شمع بود که پس از قتل میلک برگزار شد. به گفته ون سنت، «برای راهپیمایی ها به چند فیلم مستند نیاز داشتم، زیرا راهپیمایان را نداشتیم. ما سعی کردیم یک ساختار 35 میلی‌متری دارای ساختار دانه‌ای باشد که با سایر فیلم‌های [واقعی] سازگار باشد. کلید موفقیت ظاهر و احساس فیلم، کار فیلمبردار هریس ساویدس است که در عکاسی نمادین دورانی استاد است.

MILK در سطوح مختلف با ما صحبت می کند. برای آلیسون پیل، چیزی که باید از این فیلم حذف کرد این است که «هیچ قضاوتی در آن وجود ندارد. دعوا و بحث فیلم ربطی به همجنس‌بازی ندارد.» شخصاً برای پیل، «فعالیت در کاسترو، الهام‌بخشی که او نه فقط برای آن جامعه خاص، بلکه در منطقه در داخل ائتلافی که با بزرگان ایجاد کرد، به ارمغان آورد، و کل جنبش زنان، چینی‌ها، اقلیت‌ها را وارد کرد. فعالیت ها و جوامعی وجود دارد که باید گرد هم آیند و وقتی بتوانید این کار را انجام دهید، می توانید اکثریت را از اقلیت ها ایجاد کنید. برای دیدن در طول راهپیمایی شمع، آمدن به خیابان مارکت و دیدن همه این داوطلبان، نسل قدیمی تر، نسل جوان، برای رفتن به آن، هرگز آن شب را فراموش نمی کنم. همه این افراد با شمع های خودشان آمدند و در خیابان مارکت قدم می زدند و نیمه های شب بیرون می آمدند. این واقعیت که آن خاطره زنده است، این واقعیت که مردم هنوز اهمیت می دهند، نکته مهمی است که باید به خاطر بسپاریم.

این هاروی میلک بود که علیه یک همه پرسی سراسری، پیشنهاد شماره 6، که اجازه اخراج معلمان همجنسگرایان مدارس را می داد، حمایت کرد. مبارزاتی که او پیروز شد و چهره ملت ما را تغییر داد. اما میلک خیلی بیشتر از یک مرد همجنس‌باز بود که «بیرون آمد» و انتخاب شد. او قهرمان و مصلح کنشگری اجتماعی بود، صدایی با وضوح و آرامش و دعوت به عمل که با توده‌ها سخن گفت و آنها را امیدوار کرد. با MILK، میراث و صدای هاروی زنده است و او هنوز هم به ما امید می دهد. فیلمی برای زمان ما فیلمی که به موقع است. فیلمی که نباید از دست داد.

هاروی میلک – شان پن کلیو جونز – امیل هیرش دن وایت – جاش برولین آن کروننبرگ – آلیسون پیل اسکات اسمیت – جیمز فرانکو جک لیرا – دیگو لونا

نوشته داستین لنس بلک. به کارگردانی گاس ون سنت. رده بندی شده در طبقه بزرگسال.