نویسنده: دبی لین الیاس

«قلب های تنها» که بر اساس ماجرای واقعی قتل مارتا بک و ری فرناندز در دهه 1940 است، چیزی نیست جز اقتباس ضعیف یک مرد فقیر از فیلم جذاب و بسیار برتر سال 1970 «قاتلان ماه عسل» لئونارد کاستل.

ری فرناندز یک کلاهبردار لوس است که با اغوا کردن و کلاهبرداری از زنان تنها و اغلب ثروتمند راه خود را در زندگی باز می کند. با استفاده از 'مکاتبات باشگاه قلب های تنها'، همانطور که امروزه از اینترنت برای قراریابی استفاده می کنیم، ری در واقع یک عاشق لاتین سکسی است. مارتا بک، یک زن چاق (اگرچه در این فیلم چندان به تصویر کشیده نشده است)، زنی شلخته و ذهنی پریشان که میل به سکس وسواس گونه گره خورده و عشق به پول دارد که با ری رقابت می کند و نشانه بالقوه او را به شریک زندگی خود تبدیل می کند، وارد شوید. هر دو عاشق، کلاهبرداری ری را بهبود می‌بخشند و مارتا را در نقش خواهرش قرار می‌دهند و این دو در حال اجرای عملیات تگ‌تیم هستند. به دلیل حسادت، آشفتگی و شهوت سیری ناپذیر مارتا برای قتل، این زوج اکنون قربانیان خود را به مردان و زنان بیوه مرفه‌تر محدود می‌کنند. ری و مارتا با گرفتن پول، جواهرات، پس‌انداز و هر چیز دیگری که به دستشان می‌رسد، به هر کلاهبرداری با قتل زن پایان می‌دهند، چیزی که شواهد تحقیقاتی نشان می‌دهد که جنون جنسی خونین است.

کارآگاه المر رابینسون پس از خودکشی همسرش از غم و اندوه رنج می برد، از قضا کیکی را برای جشن سالگرد ازدواجشان تزئین کرد. رابینسون با اندکی کندی برای بازگشت دوباره به زین، لگدی به لب می‌زند، زمانی که پرونده‌ای که در مورد آن وسواس پیدا کرده بود (مانند اکثر پرونده‌هایش در دهه‌های 40 و 50) شواهد جدیدی در مورد مرگ‌های لاینحل زنان به دست می‌دهد. که جواب تبلیغات باشگاه قلب های تنهایی را می دهند. با شریک زندگی خود، چارلز هیلدبرانت، آن دو شروع به بررسی پرونده می کنند تا شباهت هایی بین خودکشی همسر رابینسون و خودکشی یک عضو باشگاه «قلب های تنها» 25 ساله پیدا کنند که در وان حمام آغشته به خون پیدا شده است. رابینسون و هیلدبرانت با انتقام در قلبش و سرنخ هایی که از هر جهت بیرون می پرند، شروع به کنار هم قرار دادن دو و دو می کنند. اینها خودکشی های تصادفی نیستند. اینها قتل هستند. قتل هایی که لکه و بوی تعفن بک و فرناندز را به همراه دارند.

جان تراولتا و جیمز گاندولفینی نقش های رابینسون و هیلدبرانت را با موفقیت ایفا می کنند. با توپی‌های مضحک و تلاش‌هایی برای گریه‌های پر از تسترون، اما با لبه‌های سخت، این دو خنده‌دار هستند. با وجود تست بازیگری بیش از 400 بازیگر برای نقش المر رابینسون، کارگردان تاد رابینسون تنها انتخابی دارد، جان تراولتا، و تا زمانی که برنامه تراولتا اجازه مشارکت او را نداد، در پروژه ماندگار شد. این یک اشتباه بود. تفسیر تراولتا از رابینسون وسواس کار، در نقاطی سفت و تقریباً روباتیک است، شاید به دلیل عدم دیالوگ کاراکتر، که سبک معمولی تراولتا است، بنابراین او را مجبور می‌کند که شخصیت را از نظر بصری بافت دهد. می‌توانم درک کنم که می‌خواهم حس سخت‌گیر، هدفمند، دور از کار، معتاد به کار بودن را با کورکورهایی چنان تونل‌شده به وجود بیاورم که اما برای کار تو، خود دنیا از دل و ذهن مسدود شده است. اما تراولتا آنقدر اجباری و خفه است که مقوایی می شود و با آن توپی، کارتونی و باورنکردنی است. جیمز گاندولفینی، اگرچه به اندازه تراولتا ناامیدکننده و قانع کننده نیست، اما با مکانیک های اولیه کارآگاه خوب است، اما در نقش خود به عنوان شریک و دوست رابینسون و تنها سیستم پشتیبانی پس از مرگ همسر رابینسون، از همدردی و همدلی بی بهره است. انتظار می رود بین دو نفر به همان اندازه که ما باور داریم ببینیم، تصویر سرد و بی رحمانه تری ارائه می دهد که باعث می شود تعجب کنیم که چگونه می توان هیلدبراند را به عنوان کشتی ای که رابینسون را در آب های آشفته شخصی هدایت می کند باور کرد. به همین ترتیب، جرد لتو در نقش فرناندز به عنوان یک عاشق لاتین به طرز بدی شکست می‌خورد و به لطف پروتزهای بد خنده را برانگیخت. یکی از شادی ها سلما هایک در نقش مارتا بک است. اگرچه هایک کاملاً مخالف مارتا بک واقعی (چاق، ساده، بی‌حوصله با زشتی روان‌پریشی وسواس‌آمیز آزاردهنده‌ای است)، اما هایک نه تنها از نظر روان‌شناختی قانع‌کننده است، بلکه به‌طور تداعی‌کننده‌ای با کمال جذاب تجسم یافته است.

به نویسندگی و کارگردانی تاد رابینسون، نوه کارآگاه المر رابینسون، می توان انتظار داشت که او به میراث پدربزرگش وفادار بماند و نقاط داستانی حل نشده را تولید نکند یا شخصیت یا شخصیت شخصیت ها را تضعیف نکند. به گفته رابینسون، «پدربزرگ من معمولاً بسیار ساکت بود، اما وقتی داستان می گفت، داستان نویس بزرگی بود. او داستان هایی درباره کلاهبرداری ها و کلاهبرداری هایی تعریف می کرد که به قتل منجر شد، مانند مورد مارتا بک و ریموند فرناندز. او به من گفت که وقتی صحنه جنایت را پیدا کرد، تخته های کف را بالا کشیدند و زیر چوب همه چیز غرق در خون بود. او بلافاصله متوجه شد که یک نفر در آنجا به قتل رسیده است، اگرچه جسدی وجود نداشت.» رابینسون که حقایق واقعی را با 'زرق و برق' و دسیسه های ساختگی پنهان می کند، کاری جز شوخی با این جنایات شنیع و کم کردن تلاش های پدربزرگش انجام نمی دهد. اگرچه سبک و روش قاتلان Lonely Hearts بسیار پیچیده، ترسناک و خشن بود، رابینسون به چیزی متوسل می شود که به نظر می رسد اعمال خشونت آمیز بی دلیل است که به صورت گرافیکی تعداد بی شماری از قتل ها را نشان می دهد - یک زن باردار که توسط ری مسموم شده است، مارتا به زن دیگری شلیک می کند. گونی با ری، پیرمردی و سگش که تیراندازی می‌شوند، و نکته مهم، اعدام بک و فرناندز در سال 1951 با صندلی الکتریکی در سینگ سینگ. (قابل توجه است که برق گرفتگی باید به تعویق بیفتد. به دلیل چاقی بک، او روی صندلی جا نمی شد.)

رابینسون متفاوت از نسخه‌های قبلی فیلم، «قلب‌های تنها» را به گونه‌ای طراحی می‌کند که به کارآگاهان زمان برابر و صدایی بلندتر از قاتلان بدهد که حداقل لطفی برای فیلم است. متأسفانه، او نمی تواند هیچ صدایی یا دلسوزی به قربانیان بدهد. از نظر بصری فیلم به لطف فیلمبردار پیتر لوی خیره کننده است. با رنگ های قرمز و مشکی اشباع شده، چشمان فرد مجبور به نمایشگر می شود. برای به دست آوردن آن ظاهر فیلم نوآر دهه 40، لوی از یک فیلتر جیر عتیقه و جلوه های کم دوربین استفاده کرد، و ترجیح داد از کلوزآپ ها و نماهای میانی بسیار خاص به جای هر چیزی پانوراما استفاده کند، که همگی باعث ایجاد تنش و ایجاد تنش می شوند. پایه و اساس بازی موش و گربه فتنه. طراحی بی عیب و نقص Jon Gary Steele که ماهیت نیویورک دهه 1940 را به تصویر می کشد، به ظاهر اضافه می شود.

تلاشی شجاعانه پر از برتری فنی و طراحی، به طور کلی، به عنوان یک فیلم «قلب های تنها» از قربانیان بک و فرناندز خالی تر و تنهاتر است.

المر رابینسون: جان تراولتا

چارلز هیلدبرانت: جیمز گاندولفینی

مارتا بک: سلما هایک

ری فرناندز: جرد لتو

نویسنده و کارگردان تاد رابینسون. انتشار فیلم های هزاره. دارای رتبه R. (108 دقیقه)