نویسنده: دبی لین الیاس

من، به‌عنوان یک، این تجدید حیات نئو نوآر را هم در فیلم‌ها و هم در رمان‌ها، به‌ویژه آن‌هایی که با فیلم‌های الا دنیای جنایی بریتانیا سروکار دارند، دوست دارم.راک برایتونوقاپیدن.دسیسه محسوس و باورپذیر است و به نظر می‌رسد وجدانی همیشه در نامناسب‌ترین زمان‌ها ظاهر می‌شود و تأثیری وحشتناک دارد. وجدان می کشد. LONDON BOULEVARD، آخرین ورودی به این ژانر رو به رشد، با تمجید از فیلمنامه نویس برنده آکادمی ویلیام موناهان همراه است. موناهان برای اولین بار در کارگردانی، فیلم جنایی کن بروئن را با همین نام اقتباس می‌کند، اما آن را معاصر می‌کند و به آن می‌افزاید.بلوار غروبدر حال حاضر به لطف پیگیری بی‌وقفه پاپاراتزی‌ها، خط اصلی داستان یک ستاره سینما در حاشیه را شامل می‌شود. اما میچل باهوش و فوق‌العاده سکسی به کمک او می‌آید، یک گانگستر خرده پا که تازه پس از گذراندن دوران محکومیت خود به دلیل ایجاد «آسیب بدنی شدید» از زندان بیرون آمده است. در کنار هم قرار دادن عنصر جنایی درز و خشن جنوب لندن در برابر زرق و برق های مجلل غرب لندن، LONDON BOULEVARD، نگاهی بصری، احشایی و گاهی خشن به دنیای بد و زیبا است.

شارلوت در خانه خودش زندانی است. ثروتمند، مشهور و شناخته شده، با یک دوست پسر سابق غایب، او علوفه ای است که پاپاراتزی های لندن را تقویت می کند. همانطور که داستان پیش می‌رود، متوجه می‌شویم که در حین لنز در ایتالیا، شارلوت مورد تجاوز قرار گرفته است. با این حال، به شیوه واقعی هالیوود، یک سرپوش وجود داشت تا فیلم را 'لکه دار' نکند. اما، البته، چیزهایی مانند این راه برای درز پیدا کردن، شارلوت را تبدیل به یک هدف بیشتر در حالی که او را هر چه بیشتر به انزوا می کشاند. تنها همراه و معتمد او، مدیر خانه / پیشخدمت او، جردن است. یک شخصیت جالب، که خود را «پلیمات» توصیف می‌کند، جردن بخش عمده‌ای از زمان خود را با سنگ‌اندازی یا سرکشی سپری می‌کند، اما همیشه مراقبت و علاقه شارلوت را در دل دارد، که باعث می‌شود او میچل را به‌عنوان محافظ/دستورکار استخدام کند.

و میچل چطور؟ مردی که ظاهراً رگ‌هایش یخ است، اما با حساسیتی گرم، میچل به تازگی پس از سه سال از زندان پنتونویل آزاد شده است. که مصمم است خود را دوباره اختراع کند و زندگی‌اش را بچرخاند، تقریباً با اولین قدم‌اش فراتر از دروازه‌های زندان، موانعی بر سر راه او قرار می‌گیرد که از دشمن میچل، رئیس جنایات دنیای اموات، گانت، و بهترین دوست میچل، بیلی نورتون شروع می‌شود که فقط می‌خواهد. تا میچل را به بازی بازگرداند و همه چیز را به همان شکلی که قبل از پنتونویل بود داشته باشد. به این ترکیب، خواهر الکلی/داروی میچل، بریونی، که استعدادش این است که مهارت دارد با افراد نامناسب (آنهایی که میچل می‌خواهد از آنها دوری کند) و هر کاری را که برای حفظ سلامت روانی که قرار نیست انجام دهد، مهارت داشته باشد. و سپس شارلوت است. میچل با درخواست برای کار با شارلوت، در حالی که سعی می کند از گذشته خود چشم پوشی کند و آینده جدید خود را تضمین کند، تحت نظر بیدار، بدون قضاوت و قدردانی جردن قرار می گیرد.

اما وقتی همه دنیاها با هم برخورد می کنند و میچل در وسط گیر می کند چه اتفاقی می افتد؟

کالین فارل در نقش میچل بی عیب و نقص است. دوست‌داشتنی، دوست‌داشتنی، و ظاهر بسیار زیبا، فارل از این فولاد یخی رواقی بیرون می‌زند که تقریباً به عنوان زره برای قلب بسیار لطیف عمل می‌کند. طناب محکمی که فارل راه می‌رود، به داستان و فیلم دل می‌دهد و شما را به درون داستان می‌کشاند. دیدگاه میچل بسیار قدرتمند، بسیار ملموس و بسیار صمیمانه است.

دزد واقعی صحنه دیوید تیولیس است. یکی از انتخاب های من برای نامزدی احتمالی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد اسکار، در نقش جردن، او نمایش را می دزدد و من را به باد می دهد. جردن را به عنوان یک تهیه کننده فیلم شکست خورده، یک بازیگر شکست خورده، یک موسیقیدان، یک وکیل دادگستری، یک آگورافوبیک، یک آدم آشپزی، یک الکلی، یک قاتل ناامید با سلیقه خوب در لباس ها و یک سر پر مو، توصیف می کند و او در آشپزخانه شارلوت، Thewlis خون زندگی در بلوار لندن است. چنین تضادی با پروفسور لوپین درهری پاتریا حتی فرمانده نازی درپسری با پیژامه راه راهدر نقش جردن، تیولیس مانند یک هیپی باقی مانده از دهه 60 به نظر می رسد، اما با روحیه ای روح انگیز و عاقلانه. این یکی از بهترین اجراهای سال است.

ری وینستون، سنگین وزن، به راحتی نقش گانت را بازی می کند. او با سهولتی تهدیدآمیز، پوستر قاتل خونسرد است. بن چاپلین در نقش بیلی بهترین دوست میچل بسیار جالب است. او با یک انرژی دیوانه کننده، بی صداقتی و بی صداقتی را به گوش می رساند، اما اغلب این کار را با جذابیت روغنی انجام می دهد. تنها مشکل بزرگ چاپلین؟ لهجه او در عین اصیل بودن، آنقدر غلیظ است که دیالوگش نامفهوم است.

رانده واقعی یک بازیگر نمونه ای دیگر، کایرا نایتلی است. او به عنوان شارلوت، به دلیل نداشتن توصیف بهتر، صاف و غیر جالب است. و در حالی که بین شارلوت و میچل یک داستان عشقی مضحک وجود دارد، هیچ شیمی بین نایتلی و فارل وجود ندارد.

به نویسندگی و کارگردانی موناهان، دو عنصر قوی LONDON BOULEVARD شخصیت های عجیب و غریب و جذاب و فیلمبرداری کریس منگز هستند. موناهان در حالی که از رمان بروئن استفاده می کند، این تریلر گانگستری را به 21 می آورد.^خیابانقرن، به روز رسانی کاراکترها با یک سوئینگرز دهه 60 و اضافه کردن چند شخصیت جدید. شخصیت ها نرم، باحال، بصری و احشایی هستند. از منظر داستانی، اگرچه فیلم با زیربنای پیچیده جالب توجه است، اما از نظر طرح و داستان فرعی، اما بیش از حد، غنی است. رویدادها، شخصیت‌ها و داستان‌های زیادی در حال وقوع هستند، که فیلم کم‌کم می‌شود، فرصت‌هایی را برای غوطه‌ور شدن در فتنه‌ها و هیجان‌های شاید بهتر از دست می‌دهد و در عوض فقط به «نوک کوه یخ» نگاه می‌کند.

اما بیایید درباره فیلمبرداری کریس منگز صحبت کنیم. من از تحسین‌کنندگان بزرگ کار او هستم و همین باعث می‌شود که پالت نئو نوآر را که او با Monahan برای LONDON BOULEVARD توسعه داده است، ببینم. کیفیت های بصری شگفت انگیز با نورپردازی، اشباع زدایی و پالت تونال نوآر صحنه های عناصر جنایی، گرمای زمین و خانه های بازیگر زن محصور شده ما. تصاویری بسیار التقاطی که قانع کننده، جالب، جذاب و به نظر خوب هستند!

به عنوان کارگردان، موناهان با استفاده دقیق از خشونت برتری می یابد. همیشه سریع، تیز و شدید، یک نفر را غافلگیر می کند و شما را غافلگیر می کند. با این حال، فیلم در کل فیلمی خشن نیست. این فقط شامل اعمال خشونت آمیز است که به طور ناگهانی اتفاق می افتد، شما می پرید و دو بار پلک می زنید ... و این واقعیت که خونین ترین خشونت با صدا به جای تصاویر مستقیم قربانی بیان می شود، فقط تخیل را تقویت می کند و شما را برای تماشای داستان تشنه می کند.

و موسیقی متن؟ سلام!! موسیقی‌های راک کلاسیک دهه 60 از Yardbirds و Box Tops با صداهای سخت و پر جنب و جوش امروزی گروه راک بریتانیایی Kasabian، یکپارچه ترکیب می‌شوند. این یکی دیگر از موسیقی‌های متن قطعی «باید» برای سال 2011 است.

سرد. هیپ نرم. بلوار لندن دوست داشتنی.

میچل – کالین فارل

جردن – دیوید تیولیس

شارلوت - کایرا نایتلی

گانت – ری وینستون

بیلی – بن چاپلین

نویسنده و کارگردان: ویلیام موناهان. بر اساس رمانی به همین نام اثر کن بروئن.