نویسنده: دبی لین الیاس

اگر به دنبال آثاری از بیل کازبی و باب کالپ هستید. فراموشش کن. به غیر از نام و همان نوع خط داستانی سریال تلویزیونی اصلی - ورزشکار کلاس جهانی (در اینجا، یک بوکس حرفه ای به جای بازیکن تنیس) به مامور دولتی کمک می کند تا افراد بد را خنثی کند - 'من جاسوسی' چیزی بیش از یک ' فیلم B که روال‌های کمدی ستاره‌هایش، ادی مورفی و اوون ویلسون را به‌واسطه یک خط داستانی نازک (و منظورم نازک) شامل جاسوسی، ماموران، ماموران دوتایی و یک انفجار گاه به گاه به نمایش می‌گذارد. اکنون برای همه شما علاقمندان به چیزهای بی اهمیت تلویزیون، به خاطر داشته باشید که مورفی اکنون نقش Culp و ویلسون نقش کازبی را بازی می کند.

به نظر می‌رسد Switchblade، نسل بعدی جنگنده‌های رادارگریز (دستگاه پوشش مخصوص خود را دارد)، توسط ایالات متحده گم شده یا از آن به سرقت رفته است. مامور فوق العاده ویژه، کارلوس، که معمولاً برای این مأموریت فراخوانده می شد، به دلیل آشنایی و موقعیت فوق ستاره اش از دست می رود و در را برای مامور فوق العاده نامحسوس، الکس اسکات (ویلسون) باز می گذارد تا او را بدزدد. پنهان کاری الکس بیچاره، همیشه مأمور مرحله‌ای، که هرگز کاملاً سربلند نیست و همیشه از انجام یک مأموریت عالی خجالت می‌کشد، تجهیزات جاسوسی قدیمی، بزرگ و دستی را به دست می‌آورد ('موارد من به نظر می‌رسد می‌توانید آن را از رادیو تهیه کنید. Shack in 1972” – این زمانی است که اندازه اهمیت دارد و هر چه کوچکتر باشد بهتر است) و یک شریک غیرنظامی باهوش، سریع صحبت می کند، قهرمان کلاس جهانی بوکس کلی رابینسون (مورفی). ماموریت آنها - اگر تصمیم بگیرند آن را بپذیرند (اوه، فیلم اشتباهی!) - دستگیر کردن فروشنده غیرقانونی اسلحه آرنولد گاندارز است که معتقدند Switchblade را در اختیار دارد. در سفر به بوداپست، این زوج از یک مسابقه بوکس که در آن رابینسون رویداد اصلی و گاندرز هوادار اصلی است، به عنوان پوششی برای نفوذ به محوطه گاندرها در جستجوی Switchblade استفاده می‌کنند که اکنون «در دست بدکاران، یک تحویل است». سیستم سلاح های کشتار جمعی.» (بدیهی است که برای این خط، کسی باید یادداشت های تشکر را برای نویسندگان سخنرانی پرزیدنت بوش بفرستد.)

مورفی که با فیلم‌های کمدی و رفیق غریبه نیست، و ویلسون، نویسنده و بازیگر برجسته‌ای که در حال حاضر در حال صعود به سوپراستار است، یک زوج عالی به نظر می‌رسند. و انها هستند. رابطه آنها برقی است. شوخی‌های طعنه‌آمیز و هیجان‌انگیز آنها جذاب و به‌شدت سرگرم‌کننده است. اگر چه زمانی که مورفی و ویلسون رو در روی هم قرار می گیرند بسیار خنده دار است، اما کار به همین جا ختم می شود. فیلمنامه از هم می پاشد و بدون تداوم واقعی به این سو و آن سو می رود. چند تعقیب و گریز ماشین، و یک سه انفجار ناگوار، این را به عنوان یک فیلم اکشن در عصر حاضر و چند بار نمی‌دانند، در واقع به نظر می‌آیند که پس از افکار، تنها به عنوان وسیله‌ای برای جلب توجه مخاطب استفاده می‌شوند. در حال حاضر، به خواب می روند. حتی مرد بد همیشگی، مالکوم مک داول، که هر نقشی که باشد همیشه جذاب است، در اینجا در نقش گاندار گم می‌شود - شخصیتی که شایسته پیشرفت بیشتر، زمان بیشتر روی صفحه نمایش و تعامل بیشتر با پسرها است. چند تلاش برای چرخش و چرخش در داستان، یک تلاش کمدی ضعیف برای عاشقانه‌ای بین الکس و همکارش راشل (با بازی زیبای فامکه یانسن اگرچه با ویلسون ارتباطی ندارد) و حضور مجدد سرسری توسط سوپر مامور کارلوس (گری کول با یک بازی بد). کلاه گیس و لهجه بد اسپانیایی) فقط آب های ابری را گل آلود می کند.

کارگردان بتی توماس، که احتمالاً بیشتر به خاطر آوردن «دسته برادی» به پرده بزرگ شناخته می‌شود، اینجا ناامیدکننده است. کارهای قبلی او، از جمله «بنچ»، «قطعات خصوصی»، «فقط تو» و «دکتر دولیتل»، جامد و تنومند با قوس های داستانی کامل و در صورت لزوم، کمپ و کمدی بودند. با گرفتن نمایش محبوبی مانند «بَنچ» و ترجمه آن برای تئاتر بسیار عالی، از توماس با «جاسوسی» انتظار کمتری نداشتم. او تحویل نداد. او که پیش از این کارگردانی مورفی (و کول) را بر عهده داشت، به خوبی از هدایای او نیز آگاه است، هدایایی که هرگز به بهترین شکل مورد استفاده قرار نگرفتند و اغلب به نظر می رسید که در اواسط استریم قطع شده است.

خط پایانی - تنها دو دلیل برای دیدن این فیلم وجود دارد، یک خط بین مورفی و ویلسون و یک هواپیمای جاسوسی واقعا جالب. (درباره زمانی است که بالاخره کسی به کاری که کلینگون‌ها و رومولان‌ها برای قرن‌ها انجام می‌دادند چسبید.) اوه بله، و وقتی مورفی و ویلسون در حال مبارزه نیستند، می‌توانید به خواب خود ادامه دهید.