شان لیندن، نویسنده/کارگردان، صدای شنی را قطع می‌کند و با داستانی دلپذیر از تنش و وحشت همراه با HUNTER HUNTER به افراد وحشتناک می‌پردازد.

جو مرسو، همسرش آن، و دختر 13 ساله‌شان رنی، یک زندگی شبه بقاگرایانه در بیابان منیتوبا دارند. کلبه چوبی کوچک آنها با به دام انداختن و زندگی کردن از مواد غذایی صید شده و خزهای خرید و فروش شده، به خوبی به آنها خدمت می کند. رنی با علاقه شدید به روش‌ها و برنامه‌های روزمره پدرش، تمایل به اجتناب از تمام تله‌های تمدن و پیروی از پدرش را در اعمال و افکار نشان می‌دهد. از سوی دیگر، تا آنجا که به بروشورهای املاک در فروشگاه عمومی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم و احساس می‌کنیم که در آن، غذا کم می‌شود و خزها ارزش کافی برای خرید کالاهای اصلی را ندارند. او شروع به آرزوی یک زندگی 'عادی' کرده است، چیزی که جو نه تنها از آن رنجیده می شود، بلکه حتی به عنوان سوق دادن خانواده به گرسنگی و نابودی کامل از آن خودداری می کند.

به لطف ساختار و طراحی متفکرانه و سنجیده لیندن، در حالی که می‌توانیم طرز فکر جو را درک کنیم و از آن قدردانی کنیم، اما با نگرانی‌های آن به‌عنوان بی‌سابقه بودن مسیرهای تعیین‌شده، بررسی تله‌ها، بیرون بودن در طبیعت با گرگ‌ها و خرس‌ها و دوری از آن، همدل هستیم. افراد دیگر یا کمک در صورت نیاز، با ترس ناگفته 'چه می شود اگر' تسخیر می شود. اگر کسی در جنگل مجروح شود چه می‌شود، اگر رنه بیمار شود، چه می‌شود، اگر گرگ یا خرس بیشتر از تله‌های گوشتی که جو با دقت به راه افتاده حمله کند، چه می‌شود، اگر در کابین بدون آب و غذا گیر بیفتد، چه می‌شود. برای یک دوره طولانی هر روز که می گذرد، ترس آن ملموس می شود.

همانطور که جو توانا و توانا است، با هر سپیده دم، نمی توان از خود فکر کرد که آیا امروز روزی است که اتفاقی بیفتد. همانطور که او در طبیعت محتاط است، بی باکی او تقریباً به غرور و احساس شکست ناپذیری محدود می شود، چیزی که وقتی رنی یا با او است یا التماس می کند که به او بپیوندد، به خوبی از آن آگاه است. خوشبختانه، عقل سلیم هنوز در میان است، به خصوص زمانی که جو او را مجبور می‌کند در طول یک شکار به خانه برود، در حالی که همه نشانه‌ها نشان می‌دهند که یک گرگ در این نزدیکی است و تله‌هایی را که جو در سراسر جنگل دارد می‌چرخاند. با به هم خوردن روال شکار روزانه آنها و پارس کردن دستورات زنده بقای جدید جو به دخترش، رنی سرانجام خطرات این زندگی را درک می کند. اما درک و تنظیم رفتار او بر این اساس دو چیز متفاوت است.

تنش چند درجه افزایش می یابد زیرا رنه را می بینیم که ترس و خطرات واقعی پیروی از مسیر زندگی پدرش را تجربه می کند، در حالی که شیر در آنه در حالی که او و رنه در نقش جو با گرگ روبرو می شوند ظاهر می شود و معتقد است که او با گرگ هماهنگ شده است. و به طبیعت، در جهت دیگری و دور از آنها ردیابی می شود.

همانطور که روز به شب و شب به روز تبدیل می شود، روزها بدون بازگشت جو می گذرند و باعث نگرانی در آن می شود. او نه تنها برنگشته است، بلکه در واکی پاسخی هم نمی دهد. همانطور که او به طور یکپارچه وظایف روزانه بررسی تله ها و خطوط ماهیگیری را انجام می دهد و سعی می کند یک روال عادی را برای رنه نگه دارد (و نوعی غذا بخورد)، با آموزش مهارت های اساسی زنده ماندن مانند پوست کندن خرگوش، نگرانی آن به وضوح افزایش می یابد. به طوری که او به پلیس محلی مراجعه می کند و از آنها کمک می گیرد تا متوجه شود زمینی که شوهرش ادعا کرده است از نسلی به او تعلق دارد متعلق به فدرال است و پلیس محلی را از کمک کردن منع می کند. اما پلیس نگرانی‌های خودش را در مورد افراد گمشده دارد، خرس‌هایی که به سطل‌های زباله مردم شهر حمله می‌کنند و یک وسیله نقلیه متروکه در کنار جاده که افسر بارت نمی‌تواند آن را از ذهنش دور کند.

درست زمانی که آن در پایین ترین سطح خود است، امید به شکل گریه در تاریکی شب می رسد. جو است؟ متاسفانه خیر. این یک مرد مجروح است که آن را به خانه آنها می آورد تا زخم هایش را که روی آرواره های یک خرس ایجاد شده بود مراقبت کند. اما فقط این مرد کیست؟ و او در این سرزمین دور افتاده چه می کند؟ و جو کجاست؟

سوزش آهسته برای HUNTER HUNTER یک دست کم گرفتن است. شان لیندن، نویسنده/کارگردان، نه تنها اجازه می‌دهد داستان بجوشد، بلکه این کار را با حرارت مشاهده‌ای عمدی و کنترل‌شده انجام می‌دهد، در حالی که ما را از جو به رنه به آن و دوباره برمی‌گرداند، و همانطور که جو تله‌هایش را طعمه می‌کند، طعمه‌مان می‌کند. زمانی که جو را می‌بینیم که در طول شکار خود به یک مکان وحشتناک دست و پنجه نرم می‌کند، ما گیر می‌افتیم. با چشمان گشاد شده از آنچه در آینده رخ خواهد داد. و با معرفی لوی مجروح، لحن و داستان روی سرش تغییر می‌کند و در یک اوج وحشتناک تزلزل ناپذیر به اوج می‌رسد.

اجراهای کنترل شده و ظریف با حسن نیت کامیل سالیوان در نقش آن، سامر اچ. هاول در نقش رنی و دوون ساوا در نقش جو ارائه شده است. سالیوان بزرگ‌ترین قوس را دارد و ناامید نمی‌شود زیرا آن به‌عنوان شیری که از توله‌اش محافظت می‌کند در حالی که غرایز ذاتی بقا را می‌پذیرد، ناامید نمی‌شود. اما پس از آن باید به نیک استال در نقش لو نگاه کنیم. ترسناک، مشکوک، سرد کننده. لحظه ای که استال روی صفحه ظاهر می شود، احساس ناراحتی می کنید. گابریل دنیلز و لورن کاکرین در نقش افسران بارت و لوسی را نباید نادیده گرفت.

گرگ نیکود که اولین فیلم بلند خود را به عنوان فیلمبردار انجام داد، لحنی بصری ارائه می دهد که سختی و زیبایی پاییز/زمستان سرد در جنگل های ناشناخته را در بر می گیرد. نورپردازی با طبیعی خاکستری رنگ آمیزی شده است در حالی که دوربین او از تفاوت های ظریف پوست درختان، آب های خروشان کریستالی، سبزه های برگریز، خیره بدون پلک گرگ تجلیل می کند، در حالی که کادربندی آرام و در عین حال جالب است. این به تنهایی بدون انحراف خانواده مرسو دامن می زند. یک احساس سرد بالینی وجود دارد که نشان می دهد زندگی مرسو در مورد بقای مینیمالیستی به جای «زندگی» است.

Piggyback در کارهای نیکود مربوط به تیم صدای لیندن است که توسط ویرایشگر صدا خشایارشا شوژانگ یانگ و میکسر اریک نوفلد رهبری می شود. طراحی و میکس صدا دیدنی است. این کار به قدری خوب انجام شده است که می توانید چشمان خود را ببندید و فقط به منظره صوتی گوش دهید و مکان و اختلال در طبیعت توسط انسان را احساس کنید. ظرافتی که صدا با آن به خوبی تنظیم می شود بسیار عالی است. ما با صداهای طبیعت هماهنگ هستیم، ترک خوردن یک برگ شکننده یا شکسته شدن شاخه، که با زوزه دور گرگ یا وزن یک «سورتمه» فلزی موقتی که وسایل حمل می‌کند... یا یک مرد نشانه‌گذاری شده است.

تکمیل تصویر، امتیاز کمیاب و ترسناک کوون کرونین است.

اما در این میان، هم نسبت به انسان و هم به طبیعت، حساسیت و همدلی وجود دارد. حساسیت و همدلی که در نهایت به تکان دهنده ترین و فجیع ترین شکل ممکن زیر سوال می رود.

نویسنده و کارگردان: شاون لیندن

بازیگران: کامیل سالیوان، سامر اچ هاول، دوون ساوا، نیک استال، گابریل دنیلز، لورن کاکرین

توسط دبی الیاس، 12/10/2020