نویسنده: دبی لین الیاس

به قول جاودانه جین کلی، 'باید رقصید!' و در این فصل تعطیلات، هیچ چیز باعث نمی‌شود که بیشتر از فیلم پاهای شاد کارگردان جورج میلر، بخواهید پاشنه‌های خود را بالا بزنید و به پاهای شاد خود ضربه بزنید. مردی از داون آندر که مل را در «مکس دیوانه» به ما آورد، به بچه خوک دوست داشتنی بیب کمک کرد تا در شهر بزرگ بچرخد و به سه جادوگر جذاب در ایستویک (یا هر جای دیگری) شیطانی ترین شیاطین - جک (جک) را هدیه داد. نیاز است در مورد چه کسی توضیح بدهم؟)، اکنون به ما نگاهی به زندگی در زیر زمین، پایین قطب جنوب، با حسن نیت مامبلز می‌دهد – دوست‌داشتنی‌ترین پنگوئن امپراتور کوچکی که از زمان «مارش پنگوئن‌ها» به نمایش درآمده است. با این حال، این بار، پنگوئن‌ها در حال راهپیمایی هستند تا به تحسین‌های Savion Glover از جادوگران FX در Rhythm & Hues، Animal Logic و Giant Killer Robots، و تکنیک‌های تصویربرداری حرکتی پیشرفته از Giant Studios، Inc. .

Mumbles آرزوی هر مادری (و استودیو فیلمسازی) است. شیرین، دوست داشتنی، دوست داشتنی. او به سادگی غیر قابل مقاومت است. اما مامبلز یک مشکل کوچک دارد. او نمی تواند آواز بخواند. جواب منفی. لیس نیست. یک یادداشت نیست. اکنون می دانم که برادرزاده ام ادی از من پرسیده است که پنگوئن ها در تمام طول روز با چیزی جز یخ و برف در اطراف چه کار می کنند، اما من هرگز پاسخی نداشتم. خوب، در حال حاضر من. پنگوئن ها آواز می خوانند. بله آنها آواز می خوانند. همه چیز از شاهزاده تا استاد بزرگ فلش. آنها در مولن روژ مانند ملودی هایی که در کریستال یخ فرو می ریزند، آواز می خوانند. مانند سرخپوستان بومی آمریکا، پنگوئن ها آنچه را که «آواز قلب» خود می نامند می خوانند - یک صدا یا روح منحصر به فرد و خاص که هم افراد را شناسایی می کند و هم گروه را متحد می کند. اما، مامبلز نمی تواند آواز بخواند. مامبلز استعداد دیگری دارد. زمزمه ها می توانند برقصند! در حالی که همه رفقای پنگوئن او در حال آواز خواندن هستند، مامبلز چیزی را دریافت می کند که او آن را 'پاهای شاد' می نامد. انگشتان پاهایش شروع به تپیدن می کنند، باسنش شروع به تکان دادن می کند و او دیوانه می شود که در طوفان می رقصد. از فرد آستر عبور کنید!

اما، چه یک بچه، یک بزرگسال یا حتی یک پنگوئن - متفاوت بودن می تواند یک مشکل باشد. و البته، مزدوران قدیمی و بزرگان گله که هیچ کاری بهتر از این ندارند، همیشه پدر مامبلز، ممفیس را مقصر می‌دانند. (به نظر می رسد ممفیس زمانی که قرار بود از آن در برابر آن شرایط آب و هوایی کاتاباتیک محافظت کند، تخم مرغ را رها کرده است.) که توسط پنگوئن های دیگر مورد تمسخر و خنده قرار گرفته بود، حتی به دلیل 'متفاوت بودن' او می ترسیدند، مدت زیادی طول نکشید که مامبلز از آن بیرون رانده شد. گله با وجود عشق و حمایت مادرش، مامبلز احساس می کند گم شده و تنهاست و چرا اینطور نباشد. مامبلز بین تمسخر پنگوئن‌های دیگر و پدرش که می‌گوید «فقط پنگوئن نیست»، احساس می‌کند که یک آدم ناسازگار است. بدون کسی که با او بازی کند، مامبلز تصمیم می گیرد توجه خود را به جای دیگری معطوف کند و به زودی ماجراجویی خود را ایجاد می کند.

مامبلز با شنیدن مکالمات بین بزرگسالان متوجه می شود که عرضه ماهی به سرعت در حال کاهش است. و به شکل واقعی بچه ها، از قدیمی ها سوال می پرسد: 'چرا؟' تنها پاسخی که او دریافت می کند «نمی دانم» است یا سرزنش «تازه واردان» است که به منطقه نقل مکان می کنند یا حتی بدتر از آن، تقصیر مامبلز است زیرا او نمی تواند بخواند. به گفته برخی از بزرگان، همه آنها به خاطر مامبلز از گرسنگی خواهند مرد. مامبلز که از سرزنش یا عدم پاسخ راضی نیست، تصمیم می گیرد خودش به بیرون حمله کند و بفهمد چه اتفاقی برای ماهی افتاده است. مامبلز که سفر تحقیقاتی خود را آغاز می کند، او را به سراسر جهان می برد، با فوک ها درگیر می شود و دوستان جدیدی مانند رامون و یک پنگوئن کوچک زیبا به نام لاولیس پیدا می کند که یک حلقه 6 تایی براق به عنوان گردنبند به گردن خود می بندد. او را به دنیای ترسناک و در عین حال هیجان انگیز سکونت انسان می برد.

این فقط یک فیلم انیمیشن نیست. HAPPY FEET حماسی، روشنگر و سرگرم کننده با ارزش های تولید برای رقابت با 'جنگ ستارگان' است. این فیلم که توسط وارن کولمن بازیگر تبدیل شده به کاتب، فیلمنامه نویسان کهنه کار جان کولی و جودی موریس (که «عزیز: خوک در شهر» را به ما هدیه داد) و کارگردان جورج میلر، نوشته شده است، ترکیبی زیبا از شادی، قهرمانی و جشن است. برخی از تفسیرهای زیست محیطی-اجتماعی-سیاسی دلپذیر. اما بالاتر از همه، این داستانی است درباره عشق، دوستی، فردیت، پذیرش و کسانی که جرأت متفاوت بودن را دارند و شجاعانه به جایی می‌روند که هیچ پنگوئنی تا به حال نرفته است. داستان و داستان‌های فرعی آن که برای بچه‌ها طراحی و هدایت می‌شوند، اما با پرداختن به مسائلی که بزرگسالان با آن مواجه هستند، به‌عنوان مجموع قسمت‌ها، نه بخش‌های جداگانه، نمایش داده می‌شوند. منسجم و خوب فکر شده، هیچ چیز تکه تکه نیست. جسورانه در صدا و پیام خود، نتیجه یک داستان جذاب جهانی است. هر شخصیت به خوبی با توجه بی عیب و نقص به ویژگی های شخصیتی ساخته شده است. و البته، این تنها با صدای برخی از ستاره های نسبتا با استعداد تقویت می شود.

الیجا وود نقش مامبلز را بر عهده می گیرد. با خجالتی جسورانه، وود با چرخش خود روی مامبلز محکم است. از سوی دیگر، نیکول کیدمن به نورما جین، مادر مامبلز، لطافت و آرامش آرامش بخشی می بخشد. با هیچ تزلزلی در محبت نسبت به فرزندش که متفاوت است، می توانید عشق و غرور مادر را در صدای او بشنوید. همکار استرالیایی هیو جکمن که به لطف فیلم های 'Flushed Away' و 'The Fountain' مرد لحظه هالیوود است، صدای ممفیس را می دهد. و این ما را به رابین ویلیامز می رساند. ویلیامز با انجام وظیفه دلهره آور صداگذاری سه شخصیت (فقط 3؟ این کمتر از آن است که در 5 دقیقه با لنو یا لترمن انجام می دهد!)، فوق العاده است. چه رامون فوق‌العاده باحال، فوق ستاره و فوق‌العاده که مرا به یاد برونو در «رقص با ستاره‌ها» می‌اندازد، یا لاولیس هیپی‌آلود و یا کلتوس خشن، او شما را بخیه می‌زند و شما را به شدت می‌خنداند. در حالی که شما مشتاقانه منتظر می مانید تا برای تسکین خنده به سمت سرویس بهداشتی بدوید، پاها به کف تئاتر ضربه می زنند. واضح است که شادی کمدی مختص رابین بود.

و با لمسی که اشک شما را در می آورد، مرحوم استیو اروین، خود شکارچی کروکودیل، صدای مهر فیلی را می دهد که مامبلز در سفر خود با او ملاقات می کند. گفت‌وگوی مناسب‌تر نمی‌توانست وجود داشته باشد، همانطور که به اروین و اشتیاق او صادق است، در یک سکانس، مهر فیل به مامبلز از خطرات آینده با 'بیگانه‌های نابودگر' هشدار می‌دهد.

اما ستاره واقعی این فیلم Savion Glover است. رقصنده فوق‌العاده، او حرکات را برای آن پاهای شاد ریز تپنده فراهم می‌کند. با استفاده از حسگرهای حرکتی، حرکات رقص گلوور از طریق موشن کپچر بر روی کامپیوتر ضبط شد و سپس تمجید از آخرین CGI، به Mumbles منتقل شد. اما بیایید یک قدم جلوتر برویم، حدود 50 رقصنده دیگر را اضافه کنیم که همگی حرکات گلوور را همزمان اجرا می کنند. بیایید همه آنها را در رایانه ضبط کنیم. و سپس، بیایید حتی فراتر برویم و از طریق جادوی فیلم ها، حرکات را به 20000 پنگوئن که روی یخ در قطب جنوب می رقصند، منتقل کنیم! صحبت از پاهای شاد!!!! این اثر حیرت‌انگیز، محض، خالص، شادی بدون تحریف است! و این پیشرفته ترین و پیچیده ترین استفاده از عکاسی موشن کپچر در یک فیلم تا به امروز است.

از نظر فنی فیلم استادانه است. CGI فراتر از باور است. جورج میلر واقعاً از خودش پیشی گرفته است. میلر با ماجراجویی‌های خارق‌العاده‌ای که قلب و ذهن هر کودک یا بزرگسال کاوشگر را به هیجان می‌آورد و رقص‌های پیچیده متعدد با یکی از قهرمانان من، بازبی برکلی، رقابت می‌کند، میلر دوربین را در حرکت نگه می‌دارد و شگفتی‌هایی با صفحه نمایش عریض خلق می‌کند. کار مگی لنگلی، تدوینگر موشن، از جمله بزرگترین تیم جلوه‌های بصری در تاریخ فیلم، مثال زدنی است (مخصوصاً که مجموع تیتراژها بیش از 1000 نفر است). مارک سکستون، طراح تولید، تجربه گسترده خود را به عنوان یک هنرمند استوری برد از فیلم هایی مانند 'جنگ ستارگان: حمله کلون ها' و 'عزیز: خوک در شهر' به ارمغان می آورد و به عنوان اولین طراح تولید با موفقیتی بی نظیر وارد کار می شود. در اینجا دقت زیادی در ویرایش انجام شد تا از لحاظ بصری یا داستان به خطر نیفتد و انرژی جریان داشته باشد. میلر و تیمش با متوسل شدن به نماهای طولانی بر خلاف آنچه که معمولاً انیمیشن را تصور می‌کنیم – کوتاه و متلاطم – به حس ابریشمی ظریفی دست می‌یابند که گویی روی یخ می‌روند. این هنر سینمایی در بهترین حالتش است.

و من نادیده گرفته می‌شوم که به کار عالی و عالی آهنگساز جان پاول اشاره نکنم. آهنگ التقاطی تقریباً یک نقص، بخش جدایی ناپذیر این فیلم است، و او چرخشی تازه بر روی برخی از کلاسیک های قدیمی می گذارد و آنها را با جدید متعادل می کند.

یک مدعی مطمئن اسکار، بیا و به سرگرمی بپیوند! همه آواز می خوانند! همه می رقصند! همه پنگوئن ها! بیا و شاد باش! با HAPPY FEET خوشحال شوید! اکنون، این شادترین مکان روی زمین است که در 17 نوامبر خواهد آمد!

رامون / لاولیس / کلتوس: رابین ویلیامز

زمزمه می کند: الیجا وود

نورما جین: نیکول کیدمن

ممفیس: هیو جکمن

به کارگردانی جورج میلر. نوشته شده توسط وارن کلمن، جان کول، جورج میلر و جودی موریس. انتشار برادران وارنر. Pg دارای رتبه (98 دقیقه)