موسیقی بخشی از بافت داستان سرایی «آن سوی نورها» است. جینا پرینس-بایتوود، نویسنده/کارگردان، نه تنها با ترانه‌های ترانه‌ای، بلکه با آهنگ‌هایی پویا، تپنده و روایتگر داستان و هر یک از شخصیت‌های مجزا، امتیاز موسیقی را در ابتدا نه تنها برای خودش، بلکه برای گوگو امباتا-راو که به عنوان نونی، باید هم به صورت موزیکال و هم به صورت تمام صحنه رقص اجرا کند.

جینا پرینس-بایتوود

به گفته تهیه کننده رجی راک بایتوود، «[موسیقی] در واقع در فرآیند فیلمنامه شروع شد، زیرا جینا تمام ضربات را در سر داشت و فقط داشت موسیقی می نوشت. بخشی از روند این بود که من فیلمنامه را خواندم و به نوعی همدیگر را کتک زدیم، و شعار این است که وقتی از من گذشت تا جایی که ممکن است باید بی عیب و نقص باشد. بنابراین، ما درگیر بحث‌ها و بحث‌های بسیار مثبت شدیم.»

همانطور که فیلمنامه همراه با موزیکال بودن آن، برای Prince-Bythewood ترکیب شد، «این واقعاً با موسیقی اصلی نونی و دانستن آنچه برای آن نیاز داریم شروع شد. در اوایل، تنها هدفی که داشتم The Dream [تریوس نش] بود. من می‌دانستم که او می‌تواند در ابتدای فیلم آهنگ‌های عاشقانه‌ای را انجام دهد، اما همچنین مانند او برای بیانسه، آهنگ‌های عاشقانه زیبایی بنویسد، و من کسی را در آن سطح می‌خواستم. ما باید باور می‌کردیم که آهنگ‌های [نونی] با رادیو پخش می‌شوند. این یک فیلم موسیقی است، موسیقی همه چیز برای این کار بود، بنابراین از آنجا با موسیقی اصلی او و کاری که هم دبرا برد [مربی آواز امباتا راو] و هم The Dream با گوگو در استودیو انجام دادند، شروع شد.

در نگاه کردن به کل موسیقی متن، «[من] خیلی مهم بود که موسیقی مسیر حرکت او را منعکس کند. من می‌خواستم بین هنرمندان مطرحی مانند بیانسه، و همچنین برخی تازه‌واردها مانند سینتیا اریوو، که آهنگ بسیار زیبایی دارد، و یونا تعادل برقرار کنم. می خواستم روی ترانه سراها هم تمرکز کنم. هند [ژان ژاک] و ریتا [اورا] در آنجا هستند. و من حتی نینا سیمونه را هم حساب نمی‌کنم، که تأثیر زیادی در این موضوع داشت.» «تأثیر عظیم» در واقع همان‌طور که آهنگ سیمونه «Blackbird» است که در ابتدا توسط ژان ژاک جوان هندی آکاپلا خوانده شد و زمینه را برای آنچه قرار است در «فراتر از نور» بیاید آماده می‌کند.

Gugu Mbatha-Raw و Machine Gun Kelly

با این حال، همانطور که خود داستان پیش می‌رود، پرینس-بایتوود آن را به‌صورتی توصیف می‌کند که «حال و هوای خواننده-ترانه‌سرای بیشتری در آن وجود دارد، جایی که نونی امیدوار بود به آنجا برود». با همراهی آن با هنرمندان واقعی که در فیلم ظاهر می‌شوند، «و این واقعاً همان چیزی است که در رادیو، جوایز بیلبورد و در اتاق کنفرانس [روی صفحه] پخش می‌شد»، داشتن آن معصومیت و ناآگاهی مهم بود. بخشی از وجود نونی.» به‌ویژه صحنه‌هایی با نونی تا حدودی مسحور و مادر میسی جین [مینی درایور] خارج از صحنه و «شما در حال پخش موسیقی Kid Culprit [Machine Gun Kelly] و آنچه او خوانده است، می‌شنوید، و میسی و نونی هر دو آنجا نشسته‌اند و حتی پولی هم نمی‌دهند. توجه به آنچه از دهان او خارج می شود. این فقط همان صحنه و آن لحن را در اوایل تنظیم می کرد، به طوری که با پیشرفت کار، می توانستیم به هنرمند واقعی بیشتری برسیم که نونی می خواست باشد.'

پرینس-بایتوود که خود را 'خیلی خوش شانس' می نامد، به تهیه کنندگان استفانی آلین و رجی راک بایثوود، به ویژه زمانی که نوبت به دست آوردن ماشین تفنگ کلی، نه تنها برای بازی در نقش Kid Culprit، بلکه برای موسیقی او نیز می رسد، می دهد. می‌دانستم که یک هنرمند هیپ هاپ واقعی می‌خواهم، و این چیزی است که استفانی، رِگ و من در مورد آوردن آن اصالت صحبت کردیم، و این برای این فیلم برابر بود. در فشار دادن برای [MGK]، کمی دعوا بود و واقعیت این است که آنها از این نظر که می‌خواهند به آن راه بروند، پشت من بودند.»

در پایان روز، Prince-Bythewood به عالی بودن موسیقی و ضربان قلب عاطفی آن در خط داستانی اعتبار می دهد، به این دلیل که «آینده نگری برای قرار دادن آنچه می خواستیم در آن وجود داشت و معتقد بودیم که با مخاطبان طنین انداز می شود و استودیو قدم می گذارد. بلند شوید و کمی بیشتر برای موسیقی به ما بدهید، و این دقیقاً همان چیزی است که اتفاق افتاد.»