نویسنده: دبی لین الیاس

توسط ناهمواری های فنی، بازیگران ناشناخته یا تیتراژ کاغذ دست نویس گمراه نشوید. همانطور که سال گذشته با یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های مستقل من، «Primer» دیدیم - بودجه 6000 دلاری که برنده جایزه بزرگ ساندنس و نامزد بهترین فیلم در جوایز Independent Spirit شد - بودجه کم به معنای کیفیت پایین نیست. در واقع، طی چندین سال گذشته شاهد بوده‌ایم که فیلم‌های مستقل و کم‌هزینه به قلب و روح صنعت سینما تبدیل می‌شوند و احساساتی را برمی‌انگیزند که تجاری‌گرایی در بیشتر موارد از جریان اصلی فیلم دور نگه داشته است. دقیقاً همان چیزی است که امسال با 'خنده دار ها ها' اندرو بوژالسکی داریم.

مارنی 24 ساله، خیلی ساده، یک آشفتگی است. مارنی که فارغ التحصیل دانشگاه است، هنوز هم زندگی یک خوابگاه دانشجوی سال اول بدون تمرکز را دارد، شبانه مهمانی می‌دهد، هر کجا که می‌خواهد تصادف کند، از یک شغل بد به دیگری می‌پرد، و هیچ مسیری در زندگی‌اش ندارد. (من می شناسم دقیقاً شبیه یک مرد 40 ساله به نظر می رسد!) افزودن سوخت به آتش تنها استعداد اوست – به دنبال آقای حق است اما همیشه آقای اشتباه را پیدا می کند. اولین تصویر ما از او این است که او وارد اتاقی می شود که در پشت یک ایستگاه رادیویی زیرزمینی به نظر می رسد. نور شدید، تعداد بی‌شماری از طرح‌ها و عکس‌های نسبتاً غیرمعمول روی یک دیوار، با پشته‌هایی از کاست‌ها یا فیلم‌ها روی دیوار دیگر، و مردی کمتر از نظر بهداشتی از او استقبال می‌کنند. مارنی خالکوبی می خواهد. تنها مشکل این است که مارنی مست است - و حتی به آن اعتراف می کند. خوشبختانه برای او، پس از آنچه که می توان آن را یک تحقیق تقریباً برادرانه در مورد خالکوبی تحت تأثیر تلقی کرد، هنرمند خالکوبی حس خوبی دارد! او را به راهش بفرست، بدون خالکوبی. این - به طور خلاصه - مارنی است.

'خنده دار ها ها' مارنی را در حالی دنبال می کند که او از یک ماجراجویی نادرست و گمراه به ماجراجویی به ظاهر بدون توجه در دنیا می رود، با دسیسه ها و مردان مختلف و متفاوت - که به نظر می رسد همه آنها عاشق او شده اند، اما برای یکی. او می‌خواهد (آیا همیشه اینطور نیست؟) - و از چه کسی هر سودی که می‌تواند خواهد برد.

کیت دولن مایر، انیماتور سابق کارگردان ریچارد لینکلیتر، در نقش مارنی عالی است. دولن مایر با مقدار مناسبی از خشم درست مانند ژاکت نخی او را پوشانده است، ناامنی‌ها و ناهنجاری‌های مارنی را به نفع خود دستکاری می‌کند و اجازه می‌دهد به اندازه کافی از شکاف‌ها عبور کند و مقاومت در برابر روش‌های به کار گرفته‌شده او برای «گذراندن» را تقریباً غیرممکن می‌کند. در سبک زندگی 20 ساله اش. تعامل دالن مایر با دیگر افراد غیرحرفه ای جذاب و دوست داشتنی است و هرگز بیشتر از دوست میچل که کارگردان آن اندرو بوژالسکی بازی می کند جذاب و دوست داشتنی است. مارک هرلهی به ویژه با اجرای خود به عنوان هنرمند خالکوبی گریدی جذاب است و تعادل خوبی بین ظاهر نسبتاً شنیع و قلب صمیمانه پیدا می کند. و الکس کریستین رادر با ارائه درستی از تاملات عاشقانه‌اش دوباره/خارج از واقعیت به سر می‌زند.

اندرو بوژالسکی که وظیفه مضاعف کارگردان و نویسنده را انجام می‌دهد، هر دو را به خوبی انجام می‌دهد و از بودجه محدود و امکانات فنی اولیه حداکثر استفاده را می‌کند تا ظاهری خام، پستی و فضای کلی را به فیلم ببخشد که جوهر مارنی را به تصویر بکشد. دیالوگ، که کمی صیقل‌نشده است، گاه حسی از «بی‌نظمی اجباری» می‌دهد، اما در بیشتر موارد به خوبی موفق می‌شود از نقطه «اهمی‌خدا خیلی لنگ است!» عبور کند، و به واقعیت وضعیت اعتبار بیشتری می‌دهد و شخصیت‌ها باعث می‌شوند که یکی با این احساس که دوربین‌ها در حال اجرا هستند، اما هیچ‌کس نمی‌دانست که آنجا هستند. مطابق با خود زندگی، برخی از صحنه‌ها با چیزی که به نظر می‌رسد کمی طولانی است بازی می‌کنند، در حالی که برخی دیگر کمی کوتاه هستند، اما بوژالسکی در سرتاسر مسیر آرامی را حفظ می‌کند، که در انتقال حالت «سست‌تر» فیلم بسیار پیش می‌رود. و اما در مورد پایان……بدون اینکه یک اسپویلر باشد، در حالی که ناگهان غافلگیرکننده است، بسیار در مورد زندگی صحبت می کند. دیالوگ‌های واقع‌گرایانه، موقعیت‌ها و شخصیت‌های باورپذیر و دوست‌داشتن طبیعی مطلق کیت دولن‌مایر، «Funny Ha Ha» را به یک کمدی کوچک و غیرقابل مقاومت با شعله‌ای مستند مانند تبدیل می‌کند که همه ما را به یاد ذره‌ای از «آنجا بودم، انجام دادم» در داخل می‌اندازد. هر کدام از ما.

کیت دولن مایر: مارنی کریستین رادر: الکس مارک هرلهی: گریدی اندرو بوژالسکی: میچل

به نویسندگی و کارگردانی اندرو بوژالسکی. (90 دقیقه)