به نظر می رسد انگشت خدا در چند سال گذشته با تجدید حیات در نمایش عهد عتیق و آموزش عهد جدید، چه در صفحه بزرگ و چه در صفحه کوچک، بر هالیوود فرود آمده است. شاید تفسیری در مورد خود جهان، شاید به عنوان ابزاری برای امید دادن به زمان های ناامیدکننده، شاید مداخله الهی، اما ما بدتر از تجربیاتی هستیم که «انجیل» روما داونی و «پسر خدا» یا دارن به ما داده اند. «نوح» آرونوفسکی و اکنون، شاید در باشکوه‌ترین نمایشی که تاکنون، «خروج: خدایان و پادشاهان» اثر ریدلی اسکات است. در حالی که اکثر ما، با شنیدن خروج کتاب مقدس و داستان موسی، بلافاصله به 'ده فرمان' سسیل بی. دمیل در سال 1956 و نبرد زیبای برادران با بازی چارلتون هستون و یول برینر فکر می کنیم، با دیدن فیلم اسکات، یکی باید تصور کند که دمیل با خوشحالی به او به عنوان EXODUS نگاه می کند: خدایان و پادشاهان یک منظره حماسی و جذاب برای رقابت با هر چیزی است که دمیل ممکن است تصور کرده باشد.

EXODUS: GODS AND KINGS با فراخوانی از استعدادهای سینمایی داریوش ولسکی و استفاده از تصاویر عریض و فناوری سه بعدی با اجرای شگفت انگیز (اما برای سکانس اولیه نبرد با هیتی ها که با استفاده نابجا از سه بعدی فیلمبرداری شده است)، ابتدا سر به داخل می پرد. ضخامت عهد عتیق با موسی و رامسس در بزرگسالی. در عرض چند لحظه، ما شاهد رقابت این دو 'برادر' هستیم که به لطف رفتار ترجیحی فرعون سالخورده 'ستی' پسر خوانده اش موسی بر پسر خود رامسس انجام می شود. (و بله، از طریق گفت و گوی توضیحی، ما داستان پسری را می شنویم که در سبد شناور در رود نیل، توسط خواهر فرعون، بیتیا، نجات یافته و مانند خودش و زیر نظر یک دختر خدمتکار جوان، میریام، بزرگ شده است. در حقیقت خواهر عبری موسی بود.) فرعون ستی در تلاش برای ایجاد اعتماد و وفاداری بین برادران، آنها را به نبرد با هیتی ها می فرستد که در آنجا مشخص می شود که موسی نه تنها جنگجو بهتر است، بلکه ژنرال و رهبر مردم بهتر است. رامسس ویژگی های بزدلانه زنانه تری را نشان می دهد.

موسی که وظایف سلطنتی بیشتری را برای متمایز ساختن یک برادر از برادر دیگر و ایجاد شالوده انتخاب ستی برای جانشینی خود تعیین کرده است، در سفری به یکی از دژهای فرعون، بر فراز رامسس پارو می زند. در این سفر است که حقایقی در مورد حق اصلی موسی آشکار می شود. او عبری است، چیزی که به شدت آن را انکار می کند. با این ادعا که گمان می رود برای همه ناشناخته است، به جز عده ای برگزیده، بلافاصله پس از درگذشت فرعون، این اطلاعات به رامسس می رسد که با اعتقاد به حقیقت - و می خواهد رقیب خود را از بین ببرد - موسی را از پادشاهی تبعید می کند و او را به صحرا تبعید می کند.

موسی سرگردان و گمشده در بیابان، سرانجام به دهکده ای دورافتاده از چوپانان پناه می برد. او با یافتن آرامش و عشق، ازدواج می کند و صاحب یک پسر می شود، اما در یک شب سرنوشت ساز در تعقیب گوسفند گمشده در طوفان رعد و برق، با خدا ملاقات می کند. بوته ای سوزان و خدا به شکل کودکی ظاهر می شود. کودکی که از رامسس به خاطر بردگی قومش خشمگین و انتقام جو است.

و بدین ترتیب تلاش های موسی برای رهایی عبرانیان از شکنجه های رامسس آغاز می شود. اما در حالی که ممکن است انتظار داشته باشیم تصاویر تخیلی‌تری از موسی و عصایش را ببینیم که نیل را به خون تبدیل می‌کنند یا تبدیل به مار یا دود سبز می‌شوند که از خیابان‌ها می‌گذرد و اولین بچه‌های متولد شده را می‌کشد، در سکانس‌های تصویری خیره‌کننده هر یک از 10 طاعون را می‌بینیم. در کتاب مقدس شکل می گیرند و نه به دست یا عصای موسی، بلکه بیشتر به دست خدا. آفات به همان اندازه برای نشان دادن موسی به معنای نشان دادن رامسس، قدرت و قدرت خداوند است. هیچ انسانی به تنهایی نمی تواند این نوع آسیب و آفت را وارد کند. و در یک پیچ و تاب جالب، اسکات و تیم نویسندگانش در این مقطع، به لطف گفت و گوی خوب مشاوران رامسس، توضیحی علمی درباره طاعون القا می کنند. توضیح علمی وقایع کتاب مقدس، و به ویژه داستان خروج، در اواخر دهه 60 شروع به برجسته شدن کرد و باعث ایجاد شکاف بزرگ بین دانشمندان و متکلمان شد. تصمیم اسکات برای پرداختن به این بحث در اینجا در واقع یک تعادل عالی بین دین و علم است که امکان درک را برای هر دو مکتب فکری فراهم می کند. به خصوص زمانی که او مجوز ادبی می گیرد و کادری از کروکودیل های بزرگ را می آورد که ماهی ها و انسان ها را در رود نیل ویران می کنند و آن را قرمز می کنند. علاوه بر علم و الهیات جالب است. با این حال، جایی که اسکات برتری دارد، جوش، ملخ، قورباغه و مهمتر از همه، فراق دریای سرخ است.

در کنار بوته سوزان، احتمالاً شناخته شده ترین ماجراجویی موسی و خروج، فراق او از دریای سرخ است. و مانند دمیل قبل از او، ریدلی اسکات ناامید نمی شود. در حالی که موسی و قومش در لبه دریا با کوه و رامسس در تعقیب داغ هستند، در آنچه اکنون توضیح علمی پذیرفته‌شده‌تر برای جدا شدن دریای سرخ است، آب‌ها به عنوان پیش‌رو برای یک موج عظیم جزر و مدی فرو می‌روند. خیره‌کننده‌تر از آن در «ده فرمان»، فراق دریای سرخ یکی از هیجان‌انگیزترین و تماشایی‌ترین تصاویری است که تا به حال روی صفحه نمایش داده شده است.

هنگامی که بنی اسرائیل از دریای شکافته عبور می کنند و سربازان فرعون رامسس غرق می شوند، موسی و رامسس آخرین رویارویی خود را دارند و آب ها بر روی آنها می ریزند. اگرچه پس از اثر شگفت‌انگیزی که اخیراً شاهد آن بودیم تا حدودی بی‌درخشیدند، اما هر دو جان سالم به در می‌برند و موسی قوم خود را در سفرشان به کنعان جلوتر می‌برد، و در کنار راه توقف می‌کند تا از سنگ و اسکنه برای چکش زدن ده فرمان که توسط خدای فرزندمان دیکته شده است استفاده کند.

کریستین بیل با به تصویر کشیدن موسی، چارلتون هستون را به پول تبدیل می کند. بیل قوی و با اعتماد به نفس، اما با مهربانی متفکرانه‌ای که تا کنون در هیچ تصویر قبلی از موسی ندیده‌ایم، به وضوح جاذبه‌ها و اهمیت موسی را در تاریخ بشریت - چه الهیاتی یا تاریخی - پذیرفته است. در حالی که هستون و دیگران نقش موسی را با خمیدگی مردانه قوی ایفا کرده‌اند، ما هیچ‌یک از آن‌ها را در اینجا نمی‌فهمیم، و با اینکه خوش‌آمد و با طراوت است، اجازه دهید با آن روبرو شویم، لمس هوس‌های آن باکستر ناخواسته نخواهد بود. بیل رواقی شیوائی را برای موسی به ارمغان می آورد در حالی که کاملاً تضاد عاطفی درونی سرنوشت موسی را برمی انگیزد. اگرچه برخی از دیالوگ‌ها عمدتاً در سکانس‌های نبرد و به دلیل ترکیب صدا بیشتر از ارائه‌ی بیل، به هم ریخته به نظر می‌رسند، اما این حضور و جوهره فرمان‌دهنده‌ای است که او برای موسی آورده است که بیل را در نقش برجسته می‌کند.

با این حال، من هنوز با جوئل ادگرتون در نقش رامسس در حال مبارزه هستم. تا به حال هرگز به رامسس از فوپیش فکر نکرده بودم. ادگرتون عضلات دارد، اما ساختار یک موش. و انگورهای صورتی او، این شخصیت تاریخی نمادین قوی را فریاد نمی زند. با این حال، جایی که ادگرتون تا حدودی سرعت می‌گیرد، در گرفتن ذهنیت رامسس و پیشروی افول خود شیدایی او به سمت خدا بودن خود است. به همین ترتیب، جان تورتورو در نقش فرعون ستی. گرچه یک بازی خوب است، اما تورتورو با خط چشم بسیار در نقش یا دوره احساس راحتی نمی کند.

با این حال، تعجبی ندارد، عالی بودن بن کینگزلی. کینگزلی به‌عنوان نون، محقق عبری و معلم مذهبی بردگان، مردی فرمان‌بر، سلطنتی و با اعتماد به نفس است که به مردم خود الهام می‌بخشد و به آنها امید می‌دهد. جالب اینجاست که کینگزلی قبلاً نقش موسی و همچنین یک یا دو فرعون را بازی کرده است. او به راحتی می توانست به راحتی به عنوان ستی در اینجا انتخاب شود. بیهوده استعداد سیگورنی ویور است که در نقش تویا مادر رامسس زمان بسیار کمی برای نمایش دارد. بن مندلسون خنده دار است که به عنوان نایب السلطنه هگپ هو میراث موسی را افشا می کند، آن لحن کمپ، شوخ طبعی و شهوت را به ما می بخشد... البته برای موسی و رامسس.

نکته جالب انتخاب هارون پل در نقش جاشوا است. در حالی که ما به لطف نه تنها متن کتاب مقدس، بلکه به دلیل هیکل و فرمان قبلی جان درک، انتظار فعالیت و مشارکت بیشتری در خود خروج از جاشوا داریم، و می‌دانیم که پولس قطعاً می‌تواند آن را به نقش برساند، در اینجا، جاشوا ساکت است. ، ناظر این یک شخصیت پردازی شگفت انگیز برای مردی است که در داستان موسی بسیار مهم است. با این حال، پل از نظر عاطفی در صحنه‌های اولیه جاشوا که در آن کتک می‌خورد و شلاق می‌خورد و در عین حال قدرت ضمنی و رواقی بودنش را حفظ می‌کند، از نظر احساسی خام و احشایی است.

به کارگردانی ریدلی اسکات و نویسندگی آدام کوپر، بیل کلاژ، جفری کین و استیون زیلیان و بر اساس کتاب مقدس، در حالی که وقایع به قدر کافی مختصر بیان شده اند تا مذهبی ترین تماشاگر سینما را راضی کنند، و داستان از داستان واقعی تر و واقعی تر ساخته شده است. جدول زمانی «روزی روزگاری» دمیل، دیالوگ واقعی هرگز درست به نظر نمی رسد. ماهیت ناهماهنگی در آن وجود دارد که برای دوره کتاب مقدس، امروز یا هر چیز دیگری درست به نظر نمی رسد. برخی از متن ها گویی از خود Exodus بیرون کشیده شده اند، در حالی که برخی دیگر با انحراف قرن 21 احساس می کنند. چیزی که بدون شک برای بسیاری سوال برانگیز یا ناراحت کننده خواهد بود این است که خدا را به عنوان فرزندی عمدی و عصبانی به تصویر می کشند. با این حال، هر محقق کتاب مقدس یا غیر روحانی باید استعاره و تمثیل انتخاب را در این تصویر با توجه به آموزه ها و قطعات کتاب مقدس در مورد کودکان، حقیقت، صداقت ببیند. همچنین اشاره های تمثیلی بصری و تشریحی فراوانی با گوسفند قابل توجه است.

همانطور که گفته شد، داریوش ولسکی، فیلمبردار، تصاویر قدرتمند و قدرتمندی را به لطف لنزهای عریض و برخی لحظات گویا از اشباع نور ارائه می دهد. اگر دلیل دیگری نداشته باشد، تماشای بصری دلیل کافی برای دیدن EXODUS: GODS AND KINGS است. تصاویر وولسکی نیز توسط طراحی تولید آرتور مکس که فراتر از چشمگیر است، تقویت شده است. با دیدن برخی از لباس‌های زرهی جنگی که بیل و ادگرتون بر تن داشتند، به جانتی یتس طراح لباس تحسین می‌کنیم. بافت و جزئیات بسیار دقیق است، به ویژه در زره بیل که دارای یک پتینه سربی یا آهنی برای هر «پر» است. باشکوه.

نمایشی با نسبت کتاب مقدس. EXODUS: GODS AND KINGS برای مؤمنان، بی ایمانان و طرفداران فیلم های قدیمی خوب باید به طور یکسان آن را ببینند.

به کارگردانی ریدلی اسکات
نویسنده: آدام کوپر، بیل کلاژ، جفری کین، استیون زیلیان

بازیگران: کریستین بیل، جوئل ادگرتون، بن کینگزلی، سیگورنی ویور، جان تورتورو، آرون پل، بن مندلسون