نویسنده: دبی لین الیاس

فوکوس حق چاپ عکس

هر کس مرا می شناسد، این را می داند. وقتی صحبت از جیم کری می شود، من طرفدار آن نیستم. تنها با دو مورد استثنا، من ترجیح می دهم یک کانال ریشه داشته باشم تا فیلم کری. و بعد از دیدن «آفتاب ابدی ذهن بی‌خال»، من همچنان کانال ریشه را ترجیح می‌دهم.

جوئل باریش کنار گذاشته شده است. زمان بزرگ. و این ریخت و پاش به حدی بود که دوست دختر سابقش کلمنتاین تحت یک روش آزمایشی قرار گرفت تا جوئل را برای همیشه از ذهنش پاک کند. (چیزی که دوست دارم بعد از دیدن این فیلم امتحان کنم.) دل شکسته، مأیوس و ناامید برای پاک کردن درد خود، جوئل به دنبال دکتر هوارد میرزویاک می گردد تا همین روش را روی او انجام دهد تا بتواند کلمنتاین و ناراحتی هایش را فراموش کند. میرزویاک با کمک دستیاران نسبتاً بی‌کفایت، این روش را شروع می‌کند، فقط برای اینکه ناخودآگاه جوئل مقاومت کند، زیرا تلاش می‌کند بهترین تلاش‌های دکتر خوب را خنثی کند.

جیم کری با بازی خود در نقش جوئل ضربه دیگری به درام می زند. جوئل بی‌حوصله، خشن، حتی بی‌تفاوت، نقطه‌ی مقابل چیزی است که ما کری را می‌دانیم و کری، در تلاش برای مقابله با شخصیت‌های شیدایی شناخته شده‌اش، آنقدر به سمت ناامیدکننده شخصیت‌سنج پیش می‌رود که حتی نمی‌تواند ثبت کند. . کمی بیشتر از کمیک اضافه شده به ماهیت جدی بخش، به اعتقاد من، ترکیبی برنده و عملکرد بسیار مؤثرتری را به ما می‌داد. متأسفانه، کیت وینسلت، که در نقش رز در «تایتانیک» جادویی بود، در اینجا به عنوان کلمنتاین تلف شد. وات ولتاژ بالای وینسلت جذاب، دوست داشتنی و عجیب غریب، در کری بیش از حد معتدل از بین می رود.

با این حال، یک کوارتت جالب از شخصیت های فرعی، کمی بهتر از کری است. تام ویلکینسون در تفسیر خود از دکتر میرزویاک محکم عمل می کند و به ما مردی با رفتار خوب در کنار تخت می دهد که به نظر می رسد از یک کفن تاریکی می نگرد. کریستن دانست و الیجا وود در نقش مری و پاتریک دستیاران میرزویاک بار دیگر نشان می‌دهند که استعداد و توانایی‌های دست‌نخورده‌ای دارند زیرا بازی‌هایشان بسیار برتر از کل فیلم است. با این حال، مارک روفالو به عنوان دستیار میرزویاک برجسته است. روفالو با نشان دادن طیف متنوعی از استعدادهای خود، در نقش استن عصبی عالی عمل می کند و عمق شخصیتی را ایجاد می کند که هم نشان می دهد و هم احساسات را برمی انگیزد.

«آفتاب ابدی» به کارگردانی کارگردان باسابقه موزیک ویدیو، میشل گوندری، به‌عنوان قطعه‌ای ترسناک از رئالیسم آغاز می‌شود تا به لطف تصاویری پرشور که در ذهن شخصیت اصلی ما پخش می‌شوند، به یک سوررئالیسم کالیدوسکوپیک منفجر شود. با استعداد رقص یک موزیک ویدئو، گوندری مانند یک سوپربال Wham-O در ذهن جوئل می چرخد ​​و بین خاطرات شاد و غم انگیز زندگی نه چندان شگفت انگیز جوئل می پرد، اما به هر تصویری یک انحراف نسبتاً جهش یافته اضافه می کند. در حالی که تصاویر زنده است، از پشتوانه روایی داستان پشتیبانی نمی کند، که منجر به عدم تداوم و از هم گسیختگی فیلم می شود که شخصیت های آن را منعکس می کند. یکی از بااستعدادترین کارگردانان ویدیوی زمان ما، سبک گوندری در فیلمبرداری یک فیلم سینمایی ثابت باقی می ماند، که در این مورد منجر به عدم هدایت مخاطب در هزارتوی پیچیده داستان چارلی کافمن می شود.

بخش بزرگی از شکست «آفتاب ابدی» بر عهده نویسنده چارلی کافمن است که سعی می‌کند با کلام نوشتاری نرم و سریع عمل کند، اما با این کار، شخصیت‌هایش را خالی می‌گذارد و کارگردانش راهی برای پر کردن شکاف‌ها ندارد. یا قطعات را به هم گره بزنید؛ فاجعه آمیز برای رساندن فیلم به نتیجه نهایی. پیش‌فرض جالبی با مفهوم‌سازی خوب، کافمن در تداوم کوتاهی می‌کند و در نتیجه، شخصیت‌های خود و مخاطب را از هم گسیخته و «گمشده» می‌کند.

با شعار 'مرا پاک می کنی؟'، فقط می توانم از کسی التماس کنم که 'آفتاب ابدی' را از سینماها - به سرعت - پاک کند.

جوئل باریش: جیم کری کلمنتاین: کیت وینسلت دکتر میرزویاک: تام ویلکینسون استن: مارک روفالو مری: کرستن دانست پاتریک: الیجا وود

به کارگردانی مایکل گوندری. نوشته چارلی کافمن. تصویر ویژگی های فوکوس دارای رتبه R. (110 دقیقه)