نویسنده: دبی لین الیاس

مسابقه اسکار این هفته با رقابت DRIVE در سینماهای سراسر کشور داغ می شود. با یک چرخش خیره کننده توسط رایان گاسلینگ، DRIVE واقعاً با بازیگران مکمل خود، آلبرت بروکس و ران پرلمن، که هر دو بهترین بازی های دوران حرفه ای خود را به ما ارائه می دهند، منفجر می شود. ترکیب برتری آنها مهارت فنی باورنکردنی در فیلمبرداری و طراحی صدا، به علاوه برخی از بهترین کارهای اصلی بدلکاری و رانندگی است که در این سال ها دیده ام، که دومی توسط دارین پرسکات هدایت می شود. و آیا به یکی از بهترین موسیقی متن های سال Must Ha اشاره کردم؟ کارگردان نیکلاس ویندینگ رفن با ترکیبی از اکتان بالا از زیبایی‌شناسی خانه هنری، هیجان و جذابیت داستان‌های پالپ که با تصاویری پاک‌نشدنی از خشونت خونین نقطه‌گذاری شده‌اند، از خط پایان عبور می‌کند و یک نئونوآر هیجان‌انگیز را برای ما به ارمغان می‌آورد.

بدلکار در روز، چرخ‌دار برای کرایه ماشین‌های فرار برای دزدی‌های مسلحانه در شب، 'راننده' یک معما است. او مردی است که نامی ندارد. یک 21^خیابانکلینت ایستوود قرن در وسترن سرجیو لئون. مردی که اجازه می دهد عمل به جای حرف حرف بزند. مردی که زیر رادار پرواز می کند، هیچ تمایلی به پول، مال و عقده ندارد. مردی منظم و روشمند. مردی که در درون خود زندگی می کند و خود را به حد افراطی آدرنالین سوق می دهد. مردی که هیچ مسئولیت یا تعهدی جز حضور در یک مجموعه فیلم یا کار روی اتومبیل برای دوست هماهنگ کننده شیرین کاری خود ندارد. مردی که مرد خودش است، تا زمانی که با آیرین و پسر خردسالش، بنیسیو آشنا می شود.

ایرنه با تمام تعریف، دختری است که در مضیقه است. یک مادر به ظاهر مجرد، پیشخدمت دنی است (اگرچه آپارتمانش خیلی بهتر از کسی است که فقط در دنی انعام می گیرد)، مردی در اطراف ندارد، پسری خردسال بدون راهنمایی دارد و خودش تنها و تنها است. زیبا، ساکت و ریزه اندام، او اتفاقاً در همسایگی درایور زندگی می کند. او متوجه او می شود، اما توجهی نمی کند. تا زمانی که دوباره او را در خواربار فروشی محلی ببیند. مات شده، او در پارکینگ منتظر می ماند تا بتواند نگاهی اجمالی دیگر به او داشته باشد. چه خوش شانس برای او پس از آن زمانی که او مشکل ماشین دارد و او به نجات او می آید.

طولی نمی‌کشد که درایور با ایرنه بیشتر از سوار شدن بر شارژر نقره‌ای او (نوع 4 چرخ بر خلاف نوع 4 سم دار) با رنگ‌های در حال پرواز است (در این مورد، کت نقره‌ای منقش به یک عقرب نارنجی). و او شروع به تصور نوعی زندگی می کند که هرگز تصور نمی کرد بتواند داشته باشد. اما این رویا به سرعت از بین می‌رود که همسر خوب آیرین، استاندارد از زندان آزاد می‌شود و به خانه می‌آید تا خانواده کوچکش را دوباره جمع کند. با این حال، استاندارد با یک لوح تمیز به خانه نمی آید. از زندان چمدان می آورد. توشه ای که اکنون ایرن و بنیسیو را تهدید می کند. و خوشبختانه برای آنها، درایور هنوز آن شارژر نقره ای را سوار می کند.

استاندارد در رختخواب با اوباش محلی و ناتوانی در پرداخت بدهی خود، مجبور می شود دزدی کند که ظاهراً او را با پسرها هموار می کند. درایور از ترس امنیت ایرنه و بنیسیو، وارد ترکیب می شود و با شکستن کد خودش که هیچ دخالتی جز رانندگی ندارد، به زودی خود را درگیر جنگی می بیند که فراتر از استاندارد و زندانیان است. درست جلوی درب ورودی خودش فرود می آید. با مشارکت شریک بدلکاری او شانون و شرکای «تجاری» شانون، برنی رز و نینو، کاری که باید یک کار تمیز باشد به یک جنگ مافیایی تمام عیار تبدیل می شود که در آن فقط یک برنده وجود دارد.

یکی از بهترین بازی های دوران حرفه ای خود، رایان گاسلینگ در نقش راننده شگفت زده می شود. مردی ساکت، مرموز، اهل عمل و نه کلام، آن را نزدیک به جلیقه می نوازد و شدت ضمنی متمرکزی را نشان می دهد که قانع کننده، جذاب و طلسم کننده است. میخوای ببینی این مرد چیکار میکنه حرکات او آهسته و روشمند است. ایستادن و راه رفتن او، حساب شده، اغلب با شانه های خمیده انگار که «پنهان شده است». گاسلینگ درایور را به عنوان مردی مجسم می کند که همیشه «در درون خود» است. اما فراتر از جنبه عاطفی و روانی درایور، جنبه فیزیکی آن است و گاسلینگ با افتخار می گوید که بسیاری از بدلکاری های رانندگی خود را انجام داده است. «کارهای واقعاً جالبی که من انجام ندادم. اما کارهای جالبی که انجام دادم چیز واقعاً جالب، جی فرای بود که تقریباً به همان اندازه خوب است.' برای آماده شدن برای رانندگی، گاسلینگ «دو هفته با دارین پرسکات [هماهنگ کننده بدلکاری] به این پارکینگ کلیسا رفت. هر وقت به آنجا می رسیدیم، یک کامارو جدید یا یک موستانگ جدید وجود داشت و ما آن را به رینگ می بردیم و وقتی آتش می گرفت یا سیگار می کشید یا حرکت نمی کرد، یک نفر می آمد و آن را می برد و تعمیرش می کرد. و ما به خانه می رفتیم این بهترین دو هفته آمادگی بود که تا به حال داشتم.»

گاسلینگ در هر مرحله در تولید نقش داشت و به طور کامل شخصیت درایور را تا لباس و ماشین آگاه می کرد. در واقع دستکش های رانندگی را خودش طراحی کرده است. 'من نسخه های زیادی از آنها دارم.' و وقتی نوبت به ماشین راننده می رسد، مراقب باشید! گاسلینگ که هرگز علاقه واقعی به ماشین نداشت، «روی این ماشینی که من در فیلم می‌رانم کار کرد، بنابراین من به آن علاقه دارم. حتی یک جورهایی مرا به اشتباه می اندازد زیرا با این مرد پدرو کار کردم که پسر دوست داشتنی است اما او گیربکس من را تغییر داد و واقعاً بوی بد می دهد. چون من همه کارها را روی ماشین انجام دادم به جز آن و او این را می دانست. و روز آخری که قرار بود ماشین رو تموم کنم اومدم داخل گیربکس من رو عوض کرده بود. من را برید. حالا نمی توانم بگویم همه کارها را روی ماشین انجام دادم!»

کری مولیگان نقش ایرنه را آسان می کند و خودش یک خجالتی ضمنی و آزمایشی را به نقش می آورد. شیمی او با گاسلینگ با سکوت متقابل آنها غیرقابل انکار است. با این حال، شخصیت استاندارد با بازی اسکار آیزاک و رابطه بین ایرنه و استاندارد غیر قابل باور است. هرگز ژل نمی‌کند و هیچ‌وقت باور نمی‌شود که ایرن حتی در سن 17 سالگی تحت تأثیر استاندارد قرار می‌گرفت.

با این حال، بازیگران واقعی نمایش آلبرت بروکس و ران پرلمن هستند. در نقش برنی رز و نینو، به ترتیب، دو تن از رقبای داغ اسکار برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را بررسی می کنید. هر دو خوشمزه هستند. برنی اساساً یک راننده مسن تر است. به همان اندازه روشمند، محاسبه گر و محرمانه. و محاسبه کردن وقتی صحبت از بروکس می شود، «او تنها کسی بود که می خواستیم این نقش را بازی کند. او مجبور بود این کار را انجام دهد.» با دیدن فیلم، گاسلینگ نه تنها معتقد است که رز بروکس «یکی از به یاد ماندنی‌ترین قسمت‌ها است و نه تنها آن شخصیت را بازی می‌کند، بلکه مالک آن شخصیت است تا جایی که آن را در اختیار دارد و نمی‌توانید کسی را ببینید. دیگری این نقش را بازی می کند.»

به طور مشابه، نینو دلال پرلمن، شانون مسن‌تری است که دوست دارد از دهانش فرار کند و همیشه موفق می‌شود تراشه‌ای را روی شانه‌اش حمل کند و خود را یکی پس از دیگری در سوراخ کند و برنی او را نجات دهد. پرلمن با صدای بلند، حریص و پر زرق و برق، شما را برای نینو بیشتر ترشح می‌کند... به‌ویژه وقتی کت و شلوار تفریحی مخملی می‌پوشید. گاسلینگ در ستایش ران پرلمن به همان اندازه پر شور او را «چاهی بی پایان از خطوط عالی» توصیف می کند.

برای گاسلینگ، حکایت عالی برای توصیف کار با پرلمن، 'من سعی می کنم او را در اقیانوس غرق کنم و هر بار که او را به داخل آب هل می دهم، جزر و مد از بین می رود و من فقط صورتش را به گل می اندازم. اما پس از آن، موج برمی گردد و هر دوی ما را به هم می زند و باید دوباره شروع کنیم. ما این کار را تمام شب انجام می دهیم تا زمانی که خورشید طلوع کند. و ACL خود را پاره کرد و زمانی که ما در نهایت یک ضربه را دریافت کردیم... او بلند می شود و به نیکلاس [رن] می گوید، او فریاد می زند: 'خب، نیک، می دانی که این یکی بود.' و اگر این را دوست ندارید، بستنی را دوست ندارید، [بی‌پروا، بی‌پروا].» و او عکسی می‌گیرد و لنگان لنگان به سمت تریلرش برمی‌گردد.»

برایان کرانستون را نباید نادیده گرفت که در نقش شانون «شریک» درایور نقش بسزایی دارد. برعکس درایور، شانون در اعمال، افکار و دهان خود بی پروا است، که همه اینها منجر به آسیب دیدگی شانون شد که او را از بازی بدلکاری خارج کرد. در دستان یک بازیگر کمتر ماهر، شانون می‌توانست ثابت کند که آزاردهنده‌ای است، اما با کرانستون در کار، او به یک جزء جدایی ناپذیر و جالب در زمین بازی تبدیل می‌شود.

فیلمنامه ای که توسط حسین امینی بر اساس رمان جیمز سالیس نوشته شده است، بدیع، هیجان انگیز، به خوبی با دیالوگ های حداقلی و شخصیت هایی با کنترپوان های دراماتیک ساخته شده است. با این حال، باید بگویم که در بیش از 30 سالی که با بدل‌کاران و «رانندگان» می‌شناختم و با آنها کار می‌کردم، هیچ‌کس را نمی‌شناسم که از مهارت‌های خود برای کمک به جنایات استفاده کرده باشد. طرح چندلایه با پیچ و تاب ها و چرخش هایی است که به اندازه شخصیت ها محاسبه می شود و در هر مرحله شگفت زده می شود. و پایان …. وای!

گاسلینگ بلافاصله با خواندن فیلمنامه مجذوب شد. من همیشه دوست داشتم فیلم خشن جان هیوز را ببینم. . و علاوه بر آن، وقتی بچه بودم و برای اولین بار «First Blood» را دیدم، مرا طلسم کرد و فکر کردم من رامبو هستم. روز بعد با کیت هودینی فیشر پرایس پر از چاقوهای استیک به مدرسه رفتم و آنها را به سمت همه بچه ها در تعطیلات پرتاب کردم. و من تعلیق شدم که باید بودم و درسمو یاد گرفتم و من متاسفم. اما والدینم پس از آن به من افسار زدند و گفتند که بچه نمی تواند فیلم ببیند زیرا آنها او را طلسم کردند. بنابراین من فقط می توانستم فیلم های کتاب مقدس و فیلم های نشنال جئوگرافیک و فیلم های Abbott & Costello را تماشا کنم. همه آن فیلم ها به نوعی خشونت آمیز هستند. حرف من این است که می‌دانم وقتی فیلمنامه را خواندم و به شخصیت‌ها نگاه می‌کردم، فکر می‌کردم که او مثل یک دیوانه دور می‌چرخد، فکر می‌کردم این کسی است که فیلم‌های زیادی دیده است. به نظر می‌رسید که می‌توانیم به این ایده عمیق‌تر برویم و او فیلم‌های زیادی دیده و اساساً قهرمان فیلم زندگی‌اش شده است. من فکر کردم که می توان آن را در فیلمنامه پیاده سازی کرد. اما من به کارگردانی نیاز داشتم که بتواند به من کمک کند تا به این هدف برسم.'

کارگردانی نیکلاس ویندینگ رن را وارد کنید که گاسلینگ را با کارگردانی «والهالا برخاسته» مسحور کرد و جوهره ای که او از فیلم می آفریند «ریشه عمیقی در اساطیر دارد... فیلم های او مانند افسانه های برادران گریم هستند. من احساس می‌کردم که [DRIVE] باید کیفیت افسانه‌ای داشته باشد... به هر حال راننده در ذهنش بیشتر شبیه یک شوالیه است. ایرن دختری است که در مضیقه است. ران پرلمن اژدها است و برنی رز [آلبرت بروکس] جادوگر شیطانی.»

به گفته گاسلینگ، یک روند منحصر به فرد فیلمسازی، «ما تمام دیالوگ ها را قطع می کردیم و سپس تمام روز فیلمبرداری می کردیم. سپس به خانه بروید و آن را ویرایش کنید. سپس تمام شب را با گوش دادن به موسیقی در اطراف رانندگی کنید یا به 101 Diner بروید و در مورد زندگی، موسیقی و فیلم صحبت کنید. این بر چیزی که روز بعد شلیک کردیم تأثیر می گذارد. بنابراین در حالی که ما در حال عکاسی از آن بودیم، این کیفیت رویایی را داشت. و این همان چیزی است که فیلم احساس می کند.»

DRIVE یکی از بهترین فیلم های اجرایی سال است. دوربین عالیه فیلمبرداری نیوتن توماس سیگل، هنری بسیار صیقلی است که با شن و ماسه دنیای زیرین که بازتابی از بازی بزرگ نور و سایه را منعکس می کند، تحسین شده است. استفاده عالی از کلوزآپ شدت داستان را تقویت می کند. پالت های مختلف رنگ و تونال منعکس کننده و تعیین کننده هر شخصیت هستند. و آفرین به طراحان صدا، لون بندر و ویکتور انیس، امیدوارم فیلمسازان برای تدوین و میکس صدا، در نظر گرفتن اسکار تلاش کنند. هر دو نمونه هستند. کار فولی و اختلاط باعث می‌شود صدای خرچنگ استخوان، پاشیدن، پاشیدن و غرغر خون را بشنویم، همه جدا از دور موتورها یا سکوت یک نفس در حال مرگ یا انفجار تیراندازی. کار باور نکردنی بهترین طراحی صدا در سال به همان اندازه عالی است ویرایش دقیق و واضح توسط متیو نیومن.

کارکردن 2^ndصحنه‌های اکشن واحد خودم، و دوست صمیمی با تعداد بی‌شماری از بهترین بدلکاران/رانندگان هالیوود در طول سال‌ها، دشواری نه تنها طراحی، هماهنگی و اجرای شیرین‌کاری‌های رانندگی، به‌علاوه خشونت‌های خون‌ریزی حساب شده، بلکه متمایز کردن هر کدام را می‌دانم. غیر تکراری و غیر رایگان با DRIVE، رن و هماهنگ کننده بدلکاری دارین پرسکات و تیمش، نه تنها در اجرای هر صحنه تعقیب و گریز یا برخورد خشونت آمیز 1:1 استاد هستند، بلکه در ترکیب آهنگ هر یک، جوهره تعیین کننده فیلم نوآر را حفظ می کنند، اما آن را ارتقا می دهند. این سبک نئو نوآر. به ویژه استفاده از خشونت و به تصویر کشیدن رن که به شدت بر پیشنهادات دیداری و شنیداری متکی است، در مقابل خون و ناراحتی مستقیم روده که اجازه می دهد شوک و تخیل را تحت تأثیر قرار دهد، قابل توجه است. در حالی که احشایی، اما به طرز شگفت‌انگیزی سریع، با هر نمونه خشونت، فرد غافلگیر می‌شود، از روی صندلی کشیده می‌شود و سطح راحتی او تا درجه n مختل شده است.

با تشکر فراوان از REO Speedwagon که بدون آن DRIVE ممکن است هرگز ساخته نشده باشد. پس از یک 'اولین ملاقات وحشتناک'، 'یک قرار بد'، 'هیچ کس هیچ اقدامی انجام نمی داد' بین گاسلینگ و رن، REO در حالی که گاسلینگ در حال رانندگی رن به خانه بود به رادیو آمد. همانطور که رن در حال خروج از ماشین بود، 'REO به رادیو می آید و [رن] شروع به گریه می کند. و او شروع به خواندن در بالای ریه های خود - آهنگ - برای من می کند. و او گفت: «همین است. به همین دلیل است که DRIVER نمی‌تواند چیزی را احساس کند، مگر اینکه در حال رانندگی باشد.» فیلم در ماشین من طراحی شده است… این فیلم نمایش عالی از روند ساخت آن است. روشی که ما فیلم را ساختیم نشان داد که این فیلم چیست.' و آهنگ؟ 'من نمی توانم با این احساس مبارزه کنم.'

اگرچه موسیقی متن نهایی شامل هیچ‌گونه REO Speedwagon نمی‌شود، اما موسیقی کلیف مارتینز برای آن بسیار جذاب است که آتش DRIVE را شعله‌ور می‌کند.

در حال محاسبه. روشمند. براقیت بالا. نرم. جلا داده شده. DRIVE فیلم هیجان انگیز نئو نوآر سال است.

راننده - رایان گاسلینگ

آیرین - کری مولیگان

برنی رز – آلبرت بروکس

کودک - ران پرلمن

شانون – برایان کرانستون

به کارگردانی Nicolas Winding Rehn. نوشته حسین امینی بر اساس کتاب جیمز سالیس.