نویسنده: دبی لین الیاس

بر اساس فرهنگ لغت مریام وبستر، واگرایی به عنوان حرکت یا گسترش در جهات مختلف از یک نقطه مشترک مانند جدا کردن از هم تعریف شده است.

به وجود آمدن یا متفاوت بودن در شخصیت یا شکل، مانند تفاوت در عقاید، یا برگشتن از مسیر یا مسیر مورد نظر. همه این تعاریف برازنده آخرین فیلم بلند پاتریک جی. دانلی، نویسنده و کارگردان، DIVERGENCE است.

تیم لاوسون برای بهبودی در زمستان سرد ساحل شمالی نیوجرسی به خانه بازگشته است. یک خلبان هلیکوپتر که در عراق از پای شدید رنج می‌برد، پیش از بازگشت اجتناب‌ناپذیر خود به جبهه، منتظر مجوز پزشکی است. پدر تیم اساسا تنها در یک نقاهتگاه است و از آلزایمر رنج می برد. دوست دوران کودکی او دیو، یکی از معدود پسرهایی است که در اطراف باقی مانده است، اما علاقه اصلی او دوست دختر کوهنورد اجتماعی اش لیزا است و داشتن چند ماشین آبجو به تیم فشار می آورد تا در مورد 'جنگ خوب قدیمی' صحبت کند، چیزی که تیم به وضوح با آن راحت نیست و به وضوح به او آسیب عاطفی وارد می کند. شب هنگام پخش اخبار شبانه با تیراندازی و جنگ عراق به خواب می رود.

کلر اونیل یک زن گمشده است. او که در تاریکی خانه‌های ییلاقی ساحلی جرسی خود پنهان شده، خود را با ودکا و سیگار احاطه کرده و از تاریکی زندگی و خانه‌اش به تاریکی شب می‌آید. دردش معلومه چهره‌ای که با اشک‌های ریمل مشکی رنگ‌آمیزی شده است، او به اندازه اعضای خانواده‌ای که برای آنها سوگواری می‌کند یک روح است. یک زن و شوهر در تصادف رانندگی کشته شدند. به گفته EMT، آنها در هنگام مرگ هیچ دردی احساس نکردند. با این حال، کلر احساس می کند مال آنها و اوست.

دو روح گمشده، یکی در مسیر مرگ و نابودی، دیگری در مسیر بلاتکلیفی در تلاش برای جلوگیری از مرگ و نابودی، تیم و کلر در نهایت با هم ملاقات می کنند زمانی که تیم کلر را از یک اقدام ظاهری خودکشی در دسامبر یخ زده اقیانوس اطلس نجات می دهد. این جلسه است که DIVERGENCE را به حرکت در می آورد.

جاکوب هاوکینز با تیم لاوسون محوری تکل می‌زند. در گسترده‌ترین نقش او تا به امروز (در فیلم‌های قبلی شامل بارمن و پیشخدمت)، تردید ضمنی هاوکینز قانع‌کننده است و به شخصیت تیم اعتبار زیادی می‌بخشد. شناخت شخصاً بسیاری از نظامیان در زمان من، به ویژه آنهایی که وحشت و سختی های جنگ دست اول را تجربه کرده اند، گوشه گیری، میل به آرامش و سکوت و عدم تمایل به 'قاعده سازی' داستان های جنگی که هاوکینز برای این شخصیت به ارمغان می آورد، طنین انداز است. حقیقت اغلب ناشناخته به نظر من این جنبه از اجرای او به خوبی اجرا شده، قانع کننده و جذاب است. تریسی آن وولف، همچنین در بزرگترین نقش خود تا به امروز، در نقش خود از کلر به اندازه همتای او با تیم موثر نیست، مگر زمانی که شخصیت او در نهایت شروع به بیرون آمدن از تاریکی کند. هنگامی که شخصیت‌های تیم و کلر در نهایت روی پرده کنار هم قرار می‌گیرند، عملکرد ولف شکوفا می‌شود، آن هم با تردیدی مؤثر ضمنی.

این فیلم به نویسندگی و کارگردانی پاتریک جی دانلی در دومین بازی خود به این ترتیب اثری جاه طلبانه است. در حالی که باید ذهنیت مناسبی برای این فیلم داشت، اما از جنبه های سینمایی و شخصیت پردازی، مثال زدنی است. تا آنجایی که خود فیلمنامه پیش می‌رود، از دیدگاه کلر، داستان خیلی طولانی می‌شود و حدود 90 دقیقه طول می‌کشد تا به سؤالات پیرامون داستان او پاسخ داده شود. و 85 دقیقه طول می کشد تا دو شخصیت اصلی ما همیشه روی صفحه به هم متصل شوند. خوشبختانه، فیلمبرداری خیره کننده دانلی (بله، او در اینجا یک تهدید سه گانه است) برای

نگه داشتن علاقه عکاسی 16 میلی‌متری با پردازش فوق‌العاده 16 میلی‌متری، کنتراست شدید سیاه و سفید او هنگام برخورد با کلر، و عکاسی فوق‌العاده‌اش از شن‌های بیش از حد سفید، آبی، آب و آسمان آبی، و رنگ نارنجی (اگرچه بیشتر قرمز به نظر می‌رسد تا نارنجی فیلم) توری محافظ تپه های شنی کاملاً نفس گیر است. واضح است که دانلی فیلمبردار خوبی است و این چیزی است که او باید دنبال کند. استفاده او از اقیانوس اطلس به عنوان یک محیط نیز یک لمس خوب است. قدرت و خشم دریا متعادل با آرامش و آرامش یک آرامش شبانه در برابر پویایی کلر و تیم بسیار زیباست. یک نقطه ضعف فنی بزرگ - هر صحنه سیاه می شود و سپس یک صحنه جدید ظاهر می شود. بدون محو شدن یا حل شدن، فقط صفحه سیاه بین هر صحنه که طول و حواس پرتی غیر ضروری را به پروژه اضافه می کند.

این داستانی است که به اندازه کافی با شخصیت‌های جذاب جذاب است که من بدم نمی‌آید ببینم چه اتفاقی برای تیم و کلر در چند سال آینده می‌افتد. امیدوارم هر کدام بعد از این اختلاف به آرامش رسیده باشند.

تیم لاوسون: جاکوب هاوکینز
کلر اونیل: تریسی آن وولف

نویسنده و کارگردان پاتریک جی. دانلی. (114 دقیقه)