نویسنده: دبی لین الیاس

اکران عمومی در سراسر کشور این آخر هفته برنده چندین جایزه گلدن گلوب - 'شیکاگو' است. تازه روی پاشنه ها و سوار بر موج احیای فیلم موزیکال سال گذشته با «مولن روژ» باز لورمن آغاز شد، «شیکاگو» یکی دیگر از آثار دیدنی و دیدنی پر از به اندازه کافی رازماتاز، رازل دیزل، آن همه جاز و سپس مقداری، همه تضمین شده است. تا هالیوود را به عنوان سلطان فیلم موزیکال در صدر جدول قرار دهد.

«شیکاگو» به کارگردانی راب مارشال کهنه کار صحنه در اولین نمایش بزرگ خود، آخرین تجسم نمایشنامه سال 1926 به همین نام است که قبلاً در فیلم «راکسی هارت» در سال 1942 با بازی جینجر راجرز ساخته شد و سپس به صحنه برادوی ترجمه شد. توسط باب فوسه، جان کاندر و فرد اب. «شیکاگو» مارشال اگرچه به محصول 1975 فوسه برادوی (که تا به امروز به طور مداوم هر شب در آمریکا نمایش داده می‌شود) وفادار است، ولخرجی، انحطاط، بی‌اخلاقی و رمانتیک‌سازی پلیس‌ها، قاتلان، وکلای کثیف، دختران و خبرنگاران را فرا می‌خواند. سطح جدید

با بازی رنی زلوگر، برنده گلدن گلوب، در نقش روکسی هارت، دختر نمایشی می‌خواهد، کاترین زتا جونز در نقش ولما کلی، سرگرم‌کننده بی‌نظیر و برنده گلدن گلوب، ریچارد گیر در نقش بیلی فلین، وکیل مدافع که بزرگترین افتخار این است که با 5000 دلار می‌تواند هر رپ را شکست دهد. شیکاگو» در سال 1929 اتفاق می‌افتد و اساساً از طریق چشمان رویاپرداز جوان ما، روکسی هارت روایت می‌شود و بین خیال و واقعیت تعادل برقرار می‌کند، در حالی که شخصیت‌ها از طریق تخیلات خود در باشگاهی خیالی به نام اونیکس آواز می‌خوانند و می‌رقصند. روکسی که معشوقش را کشته است، شوهر بدبخت و مکانیک خودرو، آموس را متقاعد می کند تا هزینه وکیلش را بپردازد، در حالی که او در سلول زندان در کنار معشوقه خود، ولما کلی، که او نیز به دلیل قتل شوهرش زندانی شده است، منتظر می ماند. و خواهری که گرفتار یک رابطه نامشروع شده بودند. وای!!! (نیازی به گفتن نیست که عمل خواهر ولما با انجام این کار کثیف به پایان رسید.) کمک به آنها هزینه بالایی دارد، وکیل بیلی فلین، با پشتوانه نرم، و با پشتوانه ای نرم.

موفقیت «شیکاگو» مدیون درخشش مارشال است که دو کلاه هم به عنوان کارگردان و هم به عنوان طراح رقص بر سر دارد. مارشال با دقتی روان، ساده و در عین حال سریع، بسیار شبیه به لورمان در «مولن روژ!»، با جلوه‌های بصری داستانی باشکوهی که اعداد موسیقی را تحسین می‌کند، حرکت می‌کند. در مورد انتخاب بازیگر، نمی توانم تصور کنم که کسی به جز بازیگرانی که اکنون می بینیم، وارد این نقش ها شود. کاترین زتا جونز، بالاخره توانست پس‌زمینه موسیقی خود را با آوازهای سوزان، شیمی‌ها و لرزش‌های بی‌پایان خود به نمایش بگذارد، و شما را وادار می‌کند که به WOW بروید! صحبت از قدرت ستاره!!! Cyd Charisse حرکت کرد! زلوگر که هرگز در زندگی خود نت نخوانده است، نه تنها اجرای آواز و رقص شگفت انگیزی ارائه می دهد، بلکه در نقش روکسی مجذوب کننده است و معصومیت و آسیب پذیری طبیعی خود را با خیالبافی فریبکارانه روکسی در هم می آمیزد و به ما شخصیتی می دهد که نمی توانید آن را انجام دهید. کمک اما دوست دارم. اما ریچارد گیر در نقش بیلی فلین – – – هیچ کلمه ای برای توصیف عملکرد او وجود ندارد. از آواز خواندن (البته فیلتر شده) گرفته تا رقص با صدای بلند تا گام برداشتن قانونی او، می توان فهمید که چرا او امسال جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد. من اخیراً این فرصت را داشتم که با کارگردان راب مارشال صحبت کنم که در حین آماده شدن برای نقش فلین، گیر را مردی توصیف کرد که 'بیشتر از هر مردی که تاکنون می شناسم عرق می کند'. با اصرار بر کمال، وقتی نوبت به یادگیری تپ می رسید، گیر استاد وظیفه خود بود. گیر که اخیراً ناله کرده است که 'من هرگز هیچ چیزی را برنده نمی شوم'، دیگر نمی تواند این ادعا را با برداشتن یک گلوب و قرار دادن او در رقابت برای اسکار مطرح کند. در صحبت با گیر پس از گلدن گلوب، او متواضع بود، در ستایش از دیگر بازیگرانش، کارگردان، مارشال و خالقان اصلی، فوسه، کاندر و اب، بسیار متواضع بود.

اما فراتر از بازیگران اصلی، یک بازیگر مکمل به همان اندازه درخشان است. ملکه لطیفه، به عنوان سرپرست زندان، مامان، پاسخ قرن بیست و یکم به سوفی تاکر در اینجا است و به معنای واقعی کلمه خانه را با اجرای شجاعانه‌اش از 'When You're Good To Mama' به زمین می‌زند. کریستین بارانسکی همیشه به طرز خنده‌داری الهی نقش مری سان شاین را به عنوان گزارشگر مجلل بازی می‌کند و به همه ما نگاه خوبی به «روزنامه‌نویسی زرد» می‌دهد. اما این جان سی. ریلی ارجمند در نقش آموس عاشق و همسر به ظاهر گیج شده روکسی است که با اجرای تراژیو کمیک خود از «Mr. مرد سلفونی.” جان، اگرچه گلوب نگرفتی، بهتر است یک سخنرانی برای اسکار آماده کن! و البته، چیتا ریورا، ستاره اصلی «شیکاگو» را با یک نقش آفرینی زیبا در نقش قاضی از دست ندهید.

و اگر داستان و بازیگران برای غلغلک دادن شما کافی نیست، نمی‌توانید با موسیقی، رقص و لباس‌ها اشتباه کنید. لباس‌های دوره برنده اسکار کالین اتوود دارای درخشندگی و زرق و برق کافی برای کور کردن شما هستند و با شخصیت هر شخصیت و رقص طراحی شده‌اند و کل تصویر را یکپارچه می‌سازند. طراحی رقص مارشال یک جادوی سینمایی محض است که به طرز شیوای صحنه‌ای به صفحه دیگر ترجمه شده و به دوران استایر و راجرز و موزیکال‌های MGM اشاره می‌کند. اما ستاره واقعی در اینجا موسیقی جان کاندر و فد اب است. همانطور که در سال 1975 امروز بی انتها، جوشان و پرانرژی بود، حالا بیا، ما شهر را با آن همه جاز نقاشی می کنیم - 'شیکاگو'!!!!!!!