نویسنده: دبی لین الیاس

چند سالی است که از کارگردان آنتونی مینگلا خبر نداریم. برجسته‌ترین آثار قبلی او «واقعاً، دیوانه‌وار، عمیقا»، «بیمار انگلیسی» و «کوه سرد» از نظر احساسی شدید بودند و عمیقاً در روان و قلب کاوش می‌کردند. همه توسط مینگلا نوشته شده بود، هر پروژه بر اساس اقتباس های ادبی بود. با این حال، با شکستن و ورود، مینگلا از تجربیات شخصی خود استفاده می‌کند، و اثری بدیع را می‌نویسد که تنها می‌توان آن را به‌عنوان نارضایتی و قطع ارتباط توصیف کرد.

ویل فرانسیس و دوستش سندی (پسر) شرکای یک شرکت معماری هستند که مسئول نوسازی شهری منطقه کینگ کراس لندن است. (و یک یادداشت جانبی کوچک برای شما - اگر کینگز کراس آشنا به نظر می رسد به این دلیل است که نقطه شروع اکسپرس هاگوارتز در دنیای هری پاتر است. ... و البته در دنیای هاگوارتز، منطقه بسیار خوبی است، پناهگاه امن بر خلاف زندگی واقعی که در آن شهرت دارد کمی طرفدار ناخوشایند است.) اما با افزایش موفقیت حرفه ای ویل، ازدواج معمولی او به دلیل راحتی و آسایشی که در محل کار و روابط حرفه ای خود پیدا می کند، دچار تزلزل می شود. به همان اندازه بی دست و پا و تحقیر در خانه وجود دارد. لیو، یک ملیت سوئدی، مادر Bea، یک نوجوان 13 ساله اوتیستیک است. لیو که وسواس زیادی برای مراقبت از بیا دارد، ویل را از خانه و قلبش هل می دهد و مستقیماً به آرامش کارش و در آغوش زنی دیگر می پردازد.

محله ای مملو از فعالیت های مجرمانه که به نظر می رسد از هجوم گسترده مهاجران نشات می گیرد، در تلاشی برای 'جلو و مرکز' بودن و در کل پروژه خود، ویل و سندی دفتر خود را در قلب کینگز کراس باز می کنند، یک حرکت. ثابت نمی کند که درخشان ترین است. مدت کوتاهی پس از باز شدن دفتر، نه یک بار بلکه دو بار با هر ذره تجهیزات الکترونیکی در محل مورد سرقت قرار می گیرد. ویل، که مانند بسیاری از افراد، تمام زندگی خود را در رایانه لپ‌تاپ خود می‌گذراند، از دزدی‌ها بیش از مقداری آشفته است و تصمیم می‌گیرد امور را به دست خود بگیرد. او که متقاعد شده است که دزدی دیگری نیز رخ خواهد داد، در کمین مامور می نشیند. صبر او به زودی پاسخ داده می شود و او در تعقیب و گریز بلند می شود. با این حال، خوشبختانه، او از تعقیب سارق به جایی که به نظر می رسد محل سکونت خود پرپ است، دست نمی کشد.

ویل در حال انجام بازی‌های خود، منتظر می‌ماند و تلاش می‌کند تا چیزی در مورد مردی که ویل فکر می‌کند با انجام دزدی‌ها علیه ویل و سندی از زندگی‌اش ربوده است، بیاموزد. زمان زیادی نمی گذرد که ویل زندگی را در نوری جدید می بیند. او به زودی متوجه می شود که دزد پسری است به نام میرو، شاید 14 یا 15 ساله، که با مادرش امیرا، یک پناهنده بوسنیایی زندگی می کند. ویل به بهانه نیاز به چند لباس دوخت و ترمیم شده به سراغ امیره می رود تا او را استخدام کند. ویل که وارد آپارتمانش می شود، به دنبال جاسوسی خودش می شود. ویل با یافتن وسایل دزدیده شده خود در اتاق میرو، به طور مخفیانه کارت ویزیت خود را برای میرو می گذارد، که سپس متوجه می شود که جیگ تمام شده است و باید منتظر بماند و فکر کند که ویل اکنون با او چه خواهد کرد.

با بازی موش و گربه، سفرهای ویل به امیرا و میرو بیشتر می شود. همانطور که ویل و امیرا هر چه بیشتر به هم نزدیک می شوند، او از ناامیدی او از اقوام مردش در منطقه که به اعتقاد او میرو را وارد زندگی جنایتکارانه او کرده اند، متوجه می شود. امیرا با دیدن ویل به عنوان یک روح خوب، نه تنها از همراهی او لذت می برد، بلکه امیدوار است که خوبی های او بر میرو تأثیر بگذارد و او را بیشتر تشویق کند. . تا زمانی که متوجه می شود ویل قربانی جنایات میرو شده است. با آن وحشیگری شناخته شده شیر مادری که از توله هایش محافظت می کند، امیرا تصمیم می گیرد ویل را به رختخواب خود بکشاند و یک رابطه عاطفی تر را به عنوان وسیله ای برای محافظت از میرو از طریق باج گیری و دریافت کمک ویل برای بازگرداندن هر دوی آنها به سارایوو به کار گیرد. در همین حال، لیو به خاطر یک ویل غایب عمیق‌تر به افسردگی می‌رود و بیش از هر زمان دیگری شیفته بی می‌شود.

یک قلاب روسی را با چشم ویل و شاید پول نقد سریع، برخی از شخصیت‌های مافیوزویی و برخی پیچش‌های حقوقی و احساسی درهم و برهم پرتاب کنید، و ما با انبوهی از سردرگمی و حلقه‌های گمشده مواجه شده‌ایم.

جود لاو که مورد علاقه مینگلا است، دوباره با کارگردان «کوه سرد» خود همکاری می‌کند و در نقش ویل فرانسیس سرپرستی این بازیگران نسبتاً چشمگیر را بر عهده دارد. به‌نظر می‌رسد که او به‌طور ضمنی و رام‌شده، هرگز با شخصیت و فشار عاطفی برخورد با دو زن که هرکدام به فرزندشان وسواس دارند، ارتباط برقرار نمی‌کند، که در نوع خود به همان اندازه دشوار هستند، و لاو فقط به‌عنوان گیج‌کننده و بی‌معنا به نظر می‌رسد. از هر احساس واقعی رابین رایت پن، که در اضطراب و احساسات ناامید برتری دارد، کاملاً به دلیل شخصیتی که مینگلا نوشته است، کافی است، اما در حد همیشگی خود به عنوان لیو نیست. مطمئن نیست و قادر به تشخیص هیچ یک از احساسات نیست، گاهی اوقات تماشای او ناامید کننده است. شادی اما ژولیت بینوش در نقش امیرا است. او همچنین با مینگلا (قبل از اینکه نقش هانا را در فیلم «بیمار انگلیسی» بازی کرد) و با موفقیت بزرگی بازی کرد. او با کنترل کامل، قاطع و محاسباتی احساساتی به امیره جان و عمق می بخشد که سر و شانه های او را بالاتر از سایر اجراها قرار می دهد. رافی گاورون در نقش میرو اولین نمایش خود را در صفحه نمایش بزرگ انجام می دهد و با حضور بسیار مطمئنی روبرو می شود. من مشتاقانه منتظرم ببینم او در آینده چه می کند.

به نویسندگی و کارگردانی Minghella، ناامیدی من برای کاستی ها نه تنها در داستان بلکه در توسعه شخصیت ده برابر است. آخرین باری که مینگلا یک فیلمنامه اورجینال نوشت «واقعا، دیوانه‌وار، عمیق» بود. از آن زمان او آثاری را از رسانه های دیگر اقتباس کرده و با موفقیت زیادی همراه بوده است. در اینجا، در حرکتی که به نظر یک حرکت دلخراش به نظر می رسد، او از تجربیات شخصی خود با این اثر اصلی استفاده می کند، و در حالی که می توان اظهارات اجتماعی را که مینگلا می خواهد بیان کند، حس کرد، این احساس وجود دارد که او آنقدر در احساسات خود غرق شده است که او نمی تواند جنگل را برای درختان ببیند.

نکته مثبت، تسلط فنی فیلم است. او به رهبری فیلم‌برداری بصری جذاب بنوا دلوم، ظرافت و هوایی را ارائه می‌کند که سختی جنایات و ساختار اجتماعی کینگز کراس را ملایم می‌کند و در واقع در تثبیت مدنیت ویل بسیار پیش می‌رود، زیرا در تضاد با جنایات دنیای میرو و امیرا است. آفرین به تدوینگر لیزا گانینگ برای سهولت و جریان دادن به ساختگی های پیچیده شخصیت ها، که نتیجه نهایی آن حداقل فیلم را دلپذیر می کند.

مودبانه و جدا، داستان از ابتدا تا انتها تکان می خورد و پیچیدگی های عاطفی و اجتماعی را به نتیجه نمی رساند. BREAK و ENTERING باید 'Breaking and Exiting' باشد. از صندلی خود خارج شوید و به سمت نزدیکترین خروجی بدوید.

ویل فرانسیس: جود لا

لیو: رابین رایت پن

امیرا: ژولیت بینوش

نویسنده و کارگردان آنتونی مینگلا. رتبه R. (120 دقیقه)