این بازی، مجموعه، مسابقه برای 'نقطه شکست' است! برای بسیاری، بازی تنیس می تواند به اندازه تماشای خشک شدن رنگ یا جهش بی پایان توپ خسته کننده باشد. برای دیگران، این یک ورزش هیجان‌انگیز، جذاب، هیجان‌انگیز و دارای نکات ظریف، هوش و مهارت است. این بدان معناست که ساختن فیلمی که در دنیای تنیس اتفاق می‌افتد، تقریباً در یک طرف شرط بندی قرار می‌گیرد یا طرف دیگر. در مورد «نقطه شکست»، قطعاً این دومی است زیرا جرمی سیستو و جین هانگ، کارگردان، جی کاراس، یکی از جذاب‌ترین و سرگرم‌کننده‌ترین فیلم‌های «مبتنی بر ورزش» را ارائه می‌کنند، به‌ویژه فیلمی در دنیای تنیس. . و به لطف ظرافت و هوشمندی داستان، شخصیت‌های خوب تعریف شده، استعاره بصری خوش ساخت و اجراهای پویا است که «نقطه شکست» دارای آن چرخش کمی است که هر بار یک آس می‌آورد.

برادران جیمی و دارن پرایس در دوران جوانی خود یکی از بهترین تیم های دونفره نوجوانان در ایالات متحده بودند که پتانسیل تبدیل شدن به بهترین های جهان را داشتند. متأسفانه، جیمی همیشه تندخو و بی حوصله نمی خواست به بازی آزمایش شده و واقعی خود و دارن ادامه دهد. نه، جیمی آنقدر تشنه عناوین و قهرمانی است که دارن را کنار می گذارد و با شخص دیگری شریک می شود. بدترین بخش این است که نه تنها شراکت جیمی و دارن از هم پاشید، بلکه رابطه آنها به عنوان برادر نیز از بین رفت.

اکنون دهه‌ها بعد، جیمی خود را پسر بد پیست تنیس می‌بیند و اگر می‌خواهد آخرین بار در افتخار قهرمانی دست نیافتنی داشته باشد، به یک شریک نیاز دارد. جیمی که توسط هر دو نفره در پیست تنیس کنار گذاشته شده است، چاره ای جز غر زدن و التماس از دارن برای بازی با او در تلاش برای واجد شرایط شدن در US Open ندارد. در حال حاضر به عنوان معلم جایگزین کار می کند، اما برای بازی های گاه به گاه، دارن مدت هاست که تنیس را کنار گذاشته است، اما در اعماق وجود او همچنان آرزوی نزدیکی که زمانی با برادرش داشته است.

درنهایت با موافقت با شراکت با جیمی، دارن کارش را برای او قطع می‌کند که نه تنها به تمرین کردن و بازگرداندن جیمی به حالت مبارزاتی مربوط می‌شود (به نظر می‌رسد جیمی اخیراً زمان بیشتری را با شراب و زنان سپری کرده است تا در زمین تنیس). همگام شدن با ریتم زمانی عالی آنها، ریتمی که تنها با نزدیکی برادران به وجود می آید، می تواند آغاز پایان باشد.

با توصیه‌های خوب والدینی از پدر دامپزشکشان جک، و اشتیاق و تشویق افسارگسیخته از سوی بری همیشه شیک پوش و رنگی، دانش‌آموز جوانی از دارن که خود را به برادران به‌عنوان «مرشد» خود برای تابستان، هر لَب، وصل کرده است. اجازه دهید، خالص، خطا، آس، امتیاز، بازی و مسابقه در سطوح مختلف جلوی چشم ما بازی می کند.

بیایید با آن روبرو شویم خانمها جرمی سیستو در نقش جیمی داغتر از داغ است. به وضوح از پسر بد تنیس‌بازان جان مک‌انرو استفاده می‌کند و در عین حال سطح جذابیت جنسی و شوخ‌طبعی خود را اضافه می‌کند. شما جیمی را دوست دارید و همزمان دوست دارید از او متنفر باشید. اما، هیچ لحظه ای وجود ندارد که باور نکنید جیمی کیست و رابطه خواهر و برادری با دارن دیوید والتون را باور نکنید. والتون واقعاً یک آس برای 'نقطه شکست' است، زیرا او علاوه بر یک بازیگر ماهر، یک تنیس باز آماتور است و دارای امتیاز USTA 5 از 7 است. .

جی کی سیمونز کمال حکیم در نقش جک است. سیمونز مهربان، واقعی و ذاتاً خنده‌دار است. لحظات خنده دار 'الهی' از آدام دیوین خوب به عنوان همبازی نیک، در حالی که به عنوان گری (رقیب دوست دختر دارن) وینس ونترسکا هنوز به زیبایی به عنوان دوست پسر مغرور بازی می کند که ما آن را دوست داریم و از 'رومی و' به یاد داریم. دیدار مجدد دبیرستان میشل».

اما این جاشوا راش در نقش بری است که کل فیلم و قلب شما را می‌دزدد، و نه بیشتر از این که در قسمت سوم با سیستو پا به پا می‌شود. در بیش از 50 درصد فیلم، بیشتر داستان و طنز بر روی شانه های توانمند راش می افتد و او هرگز توپ را رها نمی کند. اضافه کردن یک لایه دیگر به داستان، سفر بری است که به موازات سفر جیمی و دارن انجام می شود و در طول مسیر روی یکدیگر متقاطع می شوند و تحت تأثیر قرار می گیرند. تماشای راش بری که در آب های خائنانه پیدا کردن خودش در حالی که جیمی و دارن خودشان را پیدا می کنند، لذت بخش است.

به گفته کارگردان جی کاراس، 'تنیس راه ورود بود. این دو برادر تصمیم می گیرند در تنیس دو نفره بازی کنند و در نقطه ای مشخص متوجه می شوند که برای هماهنگی به عنوان بازیکن، باید به عنوان برادر همگام باشند. و به عنوان انسان . . در هسته خود، داستانی در مورد برادران است که روابط را ترمیم می کنند. می توانید تنیس را بردارید و آن را در هر سناریویی رها کنید. موضوع تنیس دوبل اتفاقاً واقعاً خوب عمل می کند زیرا آنها باید با هم کار کنند و باید بتوانند به روشی واقعاً جالب، غیرکلامی و فیزیکی ارتباط برقرار کنند. در نظر گرفتن این موضوع فراتر از یک «فیلم تنیس» یا «فیلم ورزشی»، نه تنها ایده ارتباط مجدد برادران، بلکه فقط ارتباط مردم است. همان‌طور که جرمی سیستو می‌بیند، «فکر نمی‌کنم هیچ‌کس در این دنیا وجود نداشته باشد که حداقل کسی با او مشکل داشته باشد. این مسائل بزرگتر از آنچه هستند به نظر می رسند. و وقتی با آن شخص وارد اتاق می شوند، آن مسائل نشان می دهد که بیشتر در ذهن ساخته شده است. . . بسیاری از آنها بسیار انسانی و قابل ربط هستند. علاوه بر این، شما یک بچه مانند جاشوا راش و یک شخصیت [مثل بری] دارید که بسیار منحصر به فرد است – و همه می توانند در کودکی با خارجی بودن ارتباط برقرار کنند، حتی اگر محبوب ترین بچه در مدرسه بودید. عنصر بزرگ شدن.» با داستان و فیلمنامه جرمی سیستو و نویسنده همکار جین هانگ، داستان به خوبی تعریف شده است و شخصیت ها و رابطه خواهر و برادری بین جیمی و دارن غیر قابل باور است. برجسته بودن رشد شخصیت و رشد عاطفی هر یک است که در هر سطح طنین انداز است.

به سیستو و هونگ برای عمق شخصیت در «نقطه شکست»، به ویژه با جیمی و بری، و توسعه روابط آنها اعتبار می‌کنیم. همانطور که خود سیستو توصیف می کند، «جیمی یک بچه است. او یک بچه است و او بچه ای است که باید بزرگ شود زیرا همه ما باید بزرگ شویم. من عمیقاً فکر می کنم که او واقعاً نگران است که واقعاً نمی تواند این کار را انجام دهد. که او نمی تواند بزرگ شود. او می‌داند که می‌تواند در دنیایی که اکنون در آن زندگی می‌کند عمل کند، اما نمی‌داند اگر بزرگ شود می‌تواند این کار را انجام دهد یا خیر. من فکر می‌کنم پیدا کردن بری و یافتن کسی برای مربی و مربی و پیدا کردن یک «برادر» به او اجازه می‌دهد تا به مرحله بعدی زندگی برسد.» دست در دست جیمی بری است که مانند جیمی به ضرب آهنگ طبل خودش می رود. تنها تفاوت این است که هر کدام چگونه با 'بیگانه' بودن برخورد می کنند و این به بافت همبند برای رشد تبدیل می شود. سیستو به سرعت بهترین‌های بری را توصیف می‌کند، ماهی بیرون از آب که دوستی ندارد، اما این اشکالی ندارد زیرا «برای تماشای این شخصیت، به این معنا نیست که او اهمیتی نمی‌دهد. او می داند که متفاوت است. به منحنی خم می شود. شخصیت او بسیار بزرگتر از هر یک از احساساتی است که باعث می شود کسی احساس بدی نسبت به خارجی بودن داشته باشد. من فکر می کنم این یک کیفیت فوق العاده الهام بخش برای تماشا است. ما بچه‌هایی را می‌بینیم که خارجی هستند و شما می‌گویید: 'اوه، من برای آنها احساس بدی دارم'. شما گاهی اوقات اینجا چنین احساسی دارید، اما عمدتاً اینگونه می گویید: 'اوه، من برای….. اوه، صبر کنید! او اهمیتی نمی دهد و در واقع با کسی که هست خوب است.' و اکنون که او چند چهره مردانه دارد، چند چهره قوی در زندگی خود، او حتی بهتر است.

و دیالوگ در کل فراتر از تیز و شوخ است، به خصوص دیالوگ جیمی سیستو و بری جاشوا راش.

اما آنچه این شخصیت ها و سفر آنها را زنده می کند، جلوه های بصری فیلم است که به داستان اجازه می دهد بدون حواس پرتی باز شود. کاراس و جیم فرونا، فیلمبردار، با استفاده از فلسفه سیدنی لومت «طراحی و ایجاد استعاره بصری برای هر جایی که در فیلم هستید»، نقشه خاصی را برای نورپردازی و لنز تهیه کردند. «وقتی برای اولین بار با جیمی پرایس، شخصیت جرمی سیستو آشنا می‌شویم، او در همه جا حضور دارد. او یک توپ شل است. او یک آشفتگی است. بنابراین کار دوربین باید دستی و کمی شل باشد تا با جیمی مطابقت داشته باشد. وقتی برای اولین بار با دارن ملاقات می کنیم، او یک جورهایی درون گرا و درون گرا است و لباس پوشیده و بسیار استوار و ایستا و ساکن است و عکس ها باید با آن مطابقت داشته باشند. . . این بود که بفهمیم ما با رابطه آنها کجا هستیم و طراحی دوربین حول آن بود. لایه اضافه شده از پیچیدگی های زیبایی شناختی چگونگی شلیک از وسایل تنیس و ردیابی آن بود. هر مسابقه تنیس دارای نکات کلیدی داستانی بود که باید دنبال شود و همچنین باید از نظر استعاره بصری جایی که آنها در رابطه خود بودند و نه فقط در مورد بازی، ردیابی می شد. این بازی استعاره ای بود از اینکه برادران چگونه رابطه خود را ترمیم می کردند.» نتیجه جذاب و سرگرم کننده و مملو از تلخی و خنده است. «نقطه شکست» قبل از هر چیز داستانی از مردم است و ارتباط و آشتی با ورزش یک پس‌زمینه صرف.

فیلمبرداری Frohna کاملاً سبک، طراوت و جذاب می ماند و در عین حال به تماشای مسابقات تنیس واقعی او با سیستو و والتون و رقبای مختلف، از جمله برخی دوبلورهای حرفه ای که برای افزودن اصالت بیشتر ظاهر شدند، علاقه می بخشد. تکمیل کننده طراحی بصری Karas و Frohna، و به ویژه مسابقات تنیس، ویرایش توسط ست کلارک و براد است. E. Wilhite. استفاده شگفت‌انگیز از حرکت آهسته، هلندی و کلوزآپ، بدون توجه به یک ضربه توپ قاتل که توسط دارن والتون روی لنز دوربین گرفته شده است.

رویکرد کاراس برای مهار و تیراندازی بازی تنیس جالب توجه است. جای تعجب نیست، در حالی که می‌توان بازیگران را وادار به ضربه زدن کرد، گرفتن یک توپ تنیس برای انجام همین کار چیز دیگری است، به خصوص زمانی که یک نقطه داستانی متکی به یک ضربه خاص در یک بازی باشد. همانطور که کاراس تشبیه می کند، «اگر یک صحنه معمولی را بگیرید که دارای عناصر خنده دار است، آنچه را که در صفحه دارید دارید و آن را می گیرید. سپس می‌توانید به بازیگران اجازه دهید پیشرفت کنند و می‌توانید به اصلاح و ساختن بیشتر صحنه ادامه دهید. من به همین ترتیب به تنیس نزدیک شدم. من پرینت های بالای زمین های تنیس داشتم و ترسیم کردم که چگونه بازی های فوتبال را ترسیم می کنید. من نکات خاصی را که می‌دانستم به آن‌ها نیاز دارم ترسیم کردم و سپس فهرستی از آن‌ها تهیه کردم. می‌دانستم که اگر حداقل آن را به دست بیاورم، همان قطعاتی را که فکر می‌کردم برای کنار هم قرار دادن کبریت‌ها نیاز دارم، خواهم داشت. اما پس از آن، در بالای آن، در هر سناریو، تقریباً در تمام سناریوهای تنیس، ما بچه ها را مجبور کردیم که فقط بازی کنند. من در هر تنظیم دوربین عکس می‌گرفتم، مثل زمانی که در واید بودم، به نقطه‌ای رسیدیم که توپ باید برود، حالا فقط بازی کنید. و من برای 5 یا 10 دقیقه از بازی آنها شلیک می کردم. و من به نمای نزدیک می رفتم و همین کار را انجام می دادم. وقتی ما در دو ضرب بودیم، همین کار را انجام می‌دادیم. بنابراین من فقط یک دسته از فیلم های اضافی تنیس را ذخیره کردم. این که بگوییم به کار آمد، دست کم گرفتن فوق العاده ای است.»

کاراس معتقد است که در حالی که «کار زیادی برای جمع‌آوری آن انجام شد، کار زیادی برای فیلم‌برداری آن انجام شد و ما می‌خواستیم آن را نیز کاملا واقعی کنیم»، نکته کلیدی این است که «ما از هیچ بدلکاری در آن استفاده نکردیم. هر یک از تنیس هیچ توپ دیجیتالی وجود ندارد. این همه واقعی است.»

«نقطه شکست» این آخر هفته روز کارگر همه توپ‌ها را در زمین خود به دست آورد! بیا بازی کنیم!

به کارگردانی جی کاراس
نوشته جرمی سیستو و جین هانگ
بازیگران: جرمی سیستو، دیوید والتون، جاشوا راش، جی.کی. سیمونز، وینس ونترسکا، آدام دیوین