نویسنده: دبی لین الیاس

در طی پنج سال ساخت، امیلیو استوز همه چیز خود را به ما می دهد و نه تنها اشتیاق سیاسی خود، بلکه اشتیاق فیلمسازی خود را با بابی که قبلاً برنده جایزه شده بود، به منصه ظهور می رساند. بابی که این آخر هفته افتتاح می شود، نگاهی الهام بخش به «چه می شد اگر» رابرت اف کندی در هتل سفیر در لس آنجلس در 4 ژوئن 1968 ترور نمی شد. با استفاده از امیدها، رویاها و آرزوهای گروهی متشکل از 22 شخصیت مرکزی تخیلی. استیوز نگاهی تخیلی به 24 ساعت منتهی به ترور و اینکه چگونه زندگی این 22 نفر نه تنها به خاطر کندی و وقایع آن روز به هم پیوسته است، بلکه چگونه هر یک از آنها تحت تأثیر این ترور قرار گرفتند، ایجاد می کند. این فیلم به قدری از نظر احساسی پر است که حس از دست دادن را برانگیخته است، باز هم پس از مرگ کندی.

با تمرکز بر روز منتهی به و شب ترور رابرت اف کندی در هتل سفیر در لس آنجلس، این یک تلاش بلندپروازانه است که حول 22 فرد حاضر در هتل در روز پایانی و در ساعات پایانی سناتور می چرخد. زندگی کندی همانطور که همه می دانیم، سال 1968 یک سال دراماتیک و آسیب زا از تحولات اجتماعی و سیاسی در کشور ما بود. از زمان ترور مارتین لوتر کینگ جونیور تا رابرت کندی، روزگار ناپایدار و دلخراش بود. استوز در آن شب سرنوشت‌ساز ژوئن 1968 در هتل سفیر در آن شب سرنوشت‌ساز ژوئن 1968، به طرز پیچیده‌ای تابلویی از زندگی‌های داستانی را بافته می‌کند. کسی که همه با او ارتباط برقرار کنند و چیزی که واقعاً جذابیت گسترده کندی را نشان می دهد. تنظیم صحنه سیاسی قبل از اینکه فیلم به سرعت به سمت داستان های تخیلی حرکت کند، عمر کوتاهی دارد. از دربان‌ها گرفته تا خواننده‌های مست تا افراد اجتماعی، ستاره‌های ستاره‌دار و ماشین‌های ظرف‌شویی، تقریباً همه اقشار و قومیت‌ها نشان داده می‌شوند.

بازیگران شبیه به Who's Who از هالیوود با ستاره های لیست A، B و C هستند. سر آنتونی هاپکینز در نقش دربان بازنشسته جان کیسی مانند دمی مور در نقش خواننده مست، ویرجنیا فالون، که در آن شب سرنوشت ساز در سفیر ظاهر می شود، فوق العاده است. مور با توهین به شوهرش، به طور جالبی توسط امیلیو استیوز، شعله واقعی سابق، بازی جذابی ارائه می دهد. شارون استون، هری بلافونته، فردی رودریگز، کریستین اسلیتر، هلن هانت و مارتین شین را نباید نادیده گرفت. و به عنوان قرعه کشی برای نسل جوان، اجراهای مثال زدنی از لیندسی لوهان، جاشوا جکسون و الیجا وود برمی خیزد. اما تاج عملکرد از ویلیام اچ میسی به عنوان مدیر هتل پل ابرز می آید. به دنبال اسکار باشید که در ماه فوریه نه تنها ویلیام اچ میسی، بلکه دمی مور، در میان دیگران در این فیلم، در خانه را بکوبد.

مرکز داستان، خود هتل سفیر است. سفیر، شخصیتی در نوع خود، اغلب «شهری در شهر» نامیده می‌شد. این هتل با همه چیز، از کلیسای کوچک گرفته تا سالن زیبایی و غذاخوری 24 ساعته، برای همه افراد از هر طبقه ای از زندگی چیزی را در خود جای داده است. با داشتن لابی برای رقابت با مجلل ریتز یا کشتی های تفریحی قرن بیست و یکم، اما با راحتی ملایم یک کتابخانه خانگی، تصور یک مرد کفش براق یا پادشاهی که از سبک زندگی هتل لذت می برد، به همین سادگی بود.

نوشته استیوز، شما نمی‌توانید از توجه به جزئیات نه تنها به شخصیت‌ها، بلکه تجسم باورها و اصول کندی در داستان خودداری کنید. از اعمال سخاوتمندانه و مهربانی گرفته تا مبارزه پرشور کندی برای حقوق مدنی و محرومان، استیوز شخصیت‌ها و داستان‌هایی خلق می‌کند که مظهر مبارزات روز است. یک مثال مهم در این مورد، خوزه پسر اتوبوسی مکزیکی است که مجبور شد دو شیفت کار کند، و شانس دیدن داجرز و دان دریسدیل را از دست داد که برای ثبت رکورد می روند. در عوض، طبق سرنوشت، این مرد جوان به بخشی از تاریخ تبدیل می‌شود و برای همیشه به عنوان چهره و دست‌هایی که سناتور کشته شده را در گهواره نگه می‌دارد، یاد می‌شود.

در صحبت با جنگ، استیوز در خلق دایان، دختر جوانی که تصمیم می‌گیرد با دوستی ازدواج کند تا او را از رفتن به ویتنام باز دارد، بسیار پیش می‌رود. زمان‌های ناامیدانه مستلزم اقدامات ناامیدکننده بود و استیوز کار خوبی را برای رسیدگی به مسائلی که در آن زمان ملت ما را آزار می‌داد انجام می‌دهد - همه در محدوده سفیر و این 22 شخصیت.

شاید یکی از افراد جعلی خلقت برخی از کمپین‌های جوان بود که به لطف هیپی فیشر که توسط کسی جز شوهر دمی مور، اشتون کاچر بازی می‌کرد، به اولین سفر LSD خود رسیدند. بالای سر و خارج از محل (اگرچه در بعضی مواقع)، این صحنه ای بود که باید روی کف اتاق برش می آمد.

گویی درهم تنیدگی شخصیت ها کافی نیست، ارتباطات واقعی بازیگران به طور غیرقابل انکاری قابل توجه است. از مارتین شین و لارنس فیشبرن که در «اکنون آخرالزمان» با هم کار کردند تا استیوز و مور که نه تنها نامزد بودند، بلکه در دو فیلم قبلی با هم کار کردند، تا ویلیام اچ میسی و هدر گراهام که در «شب‌های بوگی» هم بازی کردند. به عنوان امیلیو استوز و پدرش مارتین شین و زن و شوهر اشتون کوچر و دمی مور، این ارتباطات بی پایان است. همبستگی جالبی بین دمی مور و شارون استون است که از نظر شخصیتی متوجه می‌شوند که در فاجعه‌های بودجه‌ای بزرگ (که هر دو در زندگی واقعی انجام می‌دادند) نقش رقصنده را بازی می‌کردند.

از مونتاژ آغازین فیلم های خبری آرشیوی 1968 که صحنه را با ترور دکتر مارتین لوتر کینگ، یادآوری ترور JFK حدود پنج سال قبل تا فیلم تبلیغاتی اولیه ریاست جمهوری RFK، از کلیپ افتتاحیه، می دانید که چه هستید. در مورد تجربه چیز خاصی است. من از فکر و جزئیات دقیقی که استوز نه تنها در فیلمنامه و دیالوگ های آن، بلکه در خود فیلمبرداری به کار می برد، متحیر بودم و هنوز هم هستم. این فیلم که در لوکیشن هتل سفیر در حین تخریب آن فیلمبرداری شده است، تجسم تاریخ است. کار طراح تولید پتی پودستا که سفیر را برای فیلمبرداری به عظمت اصلی خود بازگرداند، تا حد یک نقص تاثیرگذار است. و مایکل بارت فیلمبردار نیز باید برای کارش جایزه اسکار بگیرد. بارت و استیوز با استفاده از Steadicam برای اکثر فیلم‌برداری‌ها، با لنز عریض نرم، می‌توانند به‌طور یکپارچه فیلم‌های فعلی را با آرشیو ترکیب کنند و حسی مستند به پروژه ببخشند.

ویرایش ریچارد چو به ویژه تاثیرگذار است و هرگز بیشتر از لحظات اوج فیلم نیست. با دقت آتش سریع، صحنه‌ها بین فیلم‌های خبری واقعی و شخصیت‌ها جابه‌جا می‌شوند که همگی در برابر سخنرانی کندی پس از ترور دکتر کینگ که به راه‌هایی برای توقف خشونت در جهان می‌پردازد. از نظر احساسی، موهایتان سیخ می شود و اشک روی گونه هایتان می غلتد.

مهم نیست چقدر چیزها تغییر می کنند، باز هم به همان شکل باقی می مانند. با گذشت تقریباً 40 سال، هنوز فریاد برای حقوق مدنی، مبارزه برای محرومان و خواستار راه‌هایی برای پایان دادن به جنگ و خشونت در جهان وجود دارد. با بابی، امیلیو استیوز به ما یادآوری می‌کند که امیدی به چیزهای بهتر در آینده وجود داشت – و هنوز هم هست.

سر آنتونی هاپکینز: جان کیسی
ویلیام اچ میسی: پل ابرز
دمی مور: ویرجینیا فالون
امیلیو استوز: تیم فالون
فردی رودریگز: خوزه
هری بلافونته: نلسون
شارون استون: میریام
مارتین شین: جک
هلن هانت: سامانتا
لارنس فیشبرن: ادوارد رابینسون

نویسنده و کارگردان: امیلیو استوز. دارای رتبه PG (120 دقیقه)