نویسنده: دبی لین الیاس

BLUE BUS یک تلاش کوچک جذاب است که شبیه سفرنامه هیول هاوسر در سراسر I-10 از لس آنجلس تا نیواورلئان است. اتوبوس آبی که در قالب فیلم تصویری جاده ای روایت می شود، داستان آگوست «آگی» دوپری 68 ساله و دوستش جوزف مافه است. به اندازه شب و روز و زندگی در لس آنجلس، آگی فردی تنهاست که پر از رویاهای برآورده نشده است از اینکه زندگی اش وقتی نیواورلئان را در 19 سالگی ترک کرد چگونه می شد. شخصیت بیش از حد او در حال پنهان کردن پسر گمشده ای است که در اعماق درون پنهان شده است. زندگی برای این زوج تغییر غیرمنتظره ای پیدا می کند زمانی که آگی از خواب بیدار می شود و اتوبوس آبی فولکس واگن مدل 1968 را در مسیر خود می بیند. داخل اتوبوس یک جعبه مهر و موم شده با یادداشتی از بهترین دوست همیشگی او که اکنون از دستش رفته است وجود دارد. اتوبوس متعلق به او بود و زمانی رویای او و آگی را حمل می کرد که برانند کراس کانتری و آمریکا را ببیند. آن سفر هرگز انجام نشد. زندگی مانع شد و حالا مرگ اما این به آگی بستگی دارد که بالاخره آن رویا را به واقعیت تبدیل کند و اتوبوس آبی و جعبه را به خانه دوران کودکی خود در نیواورلئان براند. و او جوزف را متقاعد می کند که برای سواری همراه شود. کارگردان فیل اسکارپاچی با سفرهای فرعی کوچک و زیبا در طول سفر، مناظر پانورامایی زیبایی از صحرای جنوب غربی ایالات متحده را ارائه می‌کند که به توقفی پر جنب و جوش، پر جنب و جوش و رنگارنگ از لحاظ استعاری و بصری در نیواورلئان ختم می‌شود.

فیل اسکارپاچی، خود فیل اسکارپاچی، مانند جوزف، به همان اندازه که هاوسر در برنامه سفرنامه‌ای کوچک خود، سرزنده است. Scarpaci fs blustering macho bravado سرگرم کننده، سرگرم کننده و باورپذیر است. متأسفانه، بسیاری از Scarpaci fs شور و اشتیاق را در تلاش برای جبران عملکرد ضعیف، ضعیف و توقف عملکرد چراغ‌های جلو توسط Ron Recasner احساس می‌کنند. در حالی که خط داستانی آگوست که می‌خواهد رویای مادام‌العمر دوست متوفی خود را برآورده کند و چرخ‌های اتوبوس آبی را به حرکت در می‌آورد، ریکاسنر صرفاً بیکار می‌شود و حتی هرگز وارد رانندگی نمی‌شود. او طوری نگاه می کند و طوری رفتار می کند که گویی در یک پیچ زمان گم شده است. عدم تعادل بین دو بازیگر منجر به یک تجربه تماشایی ناراحت کننده می شود. با این حال، با این حال، مونتاژهای پیوند و خنده در اتوبوس آبی، به طور کلی ارگانیک تر و کمتر اجباری به نظر می رسند.

نوشته شده توسط Recasner، Jacob Scarpaci و Kerrie Scher، فرضیه باورپذیر است و موردی است که با بسیاری از افراد طنین انداز خواهد شد - تصویر جاده رفاقتی که رویاهای کودکی بهترین دوستان را برآورده می کند در حالی که رویاها و خاطرات جدیدی را با بهترین دوست جدید خلق می کند. من گمان می‌کنم که BLUE BUS ممکن است الهام بخش بسیاری از بینندگان باشد تا «قبل از اینکه خیلی دیر شود»، سفری مانند آگی و جو را آغاز کنند. با سرعتی آرام کنار هم می‌رویم، با گذشت مایل‌ها و ساعت‌های خالی، چیزهای زیادی درباره شخصیت‌ها می‌آموزیم. یک لمس خوب، زمان با تعداد کلوچه‌هایی که در وان بزرگ تاپرور با طعم‌های تازه پخته شده توسط یک بانوی دوست Joe Fs خورده می‌شوند اندازه‌گیری می‌شود. جایی که فیلم واقعاً گرد هم می‌آید و پر از احساس عاطفی می‌شود، آخرین قسمت با آگی است که روی تخت خانه کودکی‌اش نشسته و عکس‌های مادر، مادربزرگ و خاله‌هایش را در سرش به یاد می‌آورد. شما احساس می کنید که با او 'در لحظه' منتقل شده اید. شما در پیاده‌رو هستید و با او بازی می‌کنید، با توپی از آن طرف خیابان پرتاب می‌کنید، در حالی که مامان و مادربزرگ اتو کردن را انجام می‌دهند، به بازی بیسبال از رادیو گوش می‌دهید. بسیار گرانبها. Scarpaci fs سکوت در آن لحظه لطیف و محترمانه است. اما، دوباره، ریکاسنر با باز کردن جعبه و پیدا کردن مهره‌های مردی گراس و یک بطری کریستالی پینچ، صحنه را با یک لبخند دروغین ناراحت‌کننده و خنده به پایین می‌کشد. تا این لحظه، جوزف، آگی، تماشاگران، همه پیش بینی می کنند که یک کوزه خاکستر در جعبه مهر و موم شده است. می توان تصور کرد که شگفتی یافتن خاکستر واکنشی بسیار قوی تر و هیجان انگیزتر از آنچه که ریکاسنر ارائه می دهد را تضمین می کند.

به کارگردانی فیل اسکارپاچی، از نظر بصری، لنز پانوراما در سراسر ایالات متحده خیره کننده است. شفاف مثل شیشه. تیز. تعریف شده است. اما نماهای داخلی اتوبوس BLUE درهم و برهم است و ظاهر یک برنامه تلویزیونی کابلی محلی دهه 70 را دارد. کنتراست از هم گسیخته و منحرف کننده. اما برای زیبایی و وضوح نمای بیرونی، با توجه به صمیمیت بخش دوستان سفر، BLUE BUS به راحتی می تواند به زیبایی با صحنه تطبیق داده شود. کریس ورلند با ویرایش جادویی می کند و به آن حس موازی بودن سرعت سنج اتوبوس آبی را می دهد - گاهی اوقات به طرز شگفت انگیزی شتاب می گیرد و در بیشتر موارد در امتداد کمتر از حد مجاز پیچ و تاب می خورد. یک تضاد استعاری زیبا با شخصیت های جو و آگی. با شکوه، جنب و جوش رنگ و انرژی نیواورلئان است که با استفاده از حداکثر مزیت خود، بازتابی لحنی و احساسی است که منجر به وضوح پیام نهایی می شود. از مرگ، زندگی می آید.

آگی – ران ریکسنر

جو – فیل اسکارپاچی

به کارگردانی فیل اسکارپاچی. نوشته شده توسط Recasner، Jacob Scarpaci و Kerrie Scher.