نویسنده: دبی لین الیاس

یک خانواده معمولی به نویسندگی مشترک مایک آکل و متیو پترسون، و کارگردانی آکل، حول یک گردهمایی خانوادگی در تعطیلات تابستانی آرامش بخش در خانه خانوادگی بیدرمن در یک جامعه جنگلی و زیبا در کنار دریاچه متمرکز است. توماس یکی از فیلم‌های جشنواره‌ای که باید در جشنواره فیلم لس‌آنجلس 2011 ببینم، و دست کم بهترین گروه را در کارنامه دارد، خدمتگزار کلیسای محلی است. او و همسرش متی و پسر و دخترشان در تمام طول سال همراه با مادر توماس در خانه زندگی می کنند. خواهر توماس شارون و شوهرش کریس و بدون اطلاع توماس، برادر جدا شده اش ست که از کلیسا به عنوان مدیر موسیقی و بالاتر از کلیسا کنار رفت و مدتی پیش پس از درگذشت پدرشان به شیکاگو نقل مکان کرد، حضور دارند. بیگانگی ضمنی آنها متی و شارون، مانند مادر، امیدوار به آشتی بین برادران هستند، اما به نظر می رسد این آخرین چیزی است که وقتی ست با یک دوست - شریک زندگی اش ویلیام - ظاهر می شود، اتفاق می افتد. آه بله. ست همجنسگرا است و او و ویلیام یک زوج هستند. توماس شوکه شده و در کمال ناباوری نمی تواند باورهای مذهبی خود را با این واقعیت که برادرش همجنس گرا است تطبیق دهد که زمینه را برای شیطنت های خانوادگی، رقابت خواهر و برادر و آمدن تلخ و شیرین به عیسی از آنچه واقعاً در زندگی مهم است فراهم می کند.

این بدون شک بهترین اجرای گروهی جشنواره است. زن و شوهر واقعی، تروی و ژانل شرمر، به راحتی با نقش های توماس و متی کنار می آیند و حتی پسر هاک را برای سواری همراه می آورند. با سهولت و اطمینان نسبت به یکدیگر، اجرای آنها ارگانیک، آسان، غیر اجباری، باورپذیر و بسیار سرگرم کننده است، به ویژه در هنگام مشاجره. مگان مینتو و استیون شفر در نقش شارون و کریس به این ترکیب اضافه می شوند. شفر یک خرس عروسکی مطلق است و کمی حماقت به آنچه که به نظر می رسد به عنوان یک رابطه سرگرم کننده و دوست داشتنی بین کریس و شارون می افزاید. اما سپس به گرگ وایز و چاد میلر می رسیم. گرگ وایز در نقش ست فوق العاده است. عصبي، ناامن، در عين حال سرگرم كننده و در آغوش پذير، وايز هيچ چيزي را دريغ نمي كند كه برادر از كمد نزد برادر بزرگترش بيرون مي آيد... در حالي كه بقيه اعضاي خانواده هميشه حقيقت را مي دانستند. اما پس از آن چاد میلر را داریم که در نقش ویلیام نمایش را می دزدد. خنده دار، دوست داشتنی، دوست داشتنی - شیمی او غیرقابل انکار و دارای بافت غنی است. او چسبی است که بازیگران و داستان گویر را به هم نزدیک می کند. و صحنه های او با شفر واقعا باعث خنده می شود. میخ روی کیک لوری کوکر کهنه کار در نقش مادر بیدرمن است که در مناسب ترین لحظه ها کمی خرد بیهوده عاقلانه به آن اضافه می کند.

فیلمنامه به قدری خوب نوشته شده و بازی آنقدر عالی است که وقتی تماشا می‌کنید، هیچ شکی در ذهن شما وجود ندارد که هر یک از این شخصیت‌ها خانواده هستند – در بهترین و بدترین آن، اما قطعاً یک خانواده. سهولت روابط و فعالیت های روزانه در تعطیلات با همه طنین انداز خواهد شد. فیلمبرداری بی عیب و نقص است، همانطور که کار دوربین که زیبایی منظره منطقه را تجلیل می کند و در عین حال بر دنیای کوچک واحد خانواده تمرکز می کند. همانقدر که من «گچ» آکل را دوست داشتم، یک خانواده معمولی حتی بهتر است.

نه یک فیلم مذهبی، نه یک فیلم همجنس گرا، این یک فیلم در مورد یک خانواده و سرگرمی ها و مشکلات آن است.